“น้องอีฟรู้ทางนั่งหน้ากับหมอภูได้ไหมลูก”
“ได้ค่ะ” ณัฐวลัญช์ตอบรับอย่างรู้งาน เยี่ยมบ้านจะค่อนข้างคุ้นเคยเป็นอย่างดีอยู่แล้ว สัปดาห์หนึ่งไปสองถึงสามวัน แล้วดึงมือเธอให้ตามไปที่ด้านหน้ารถ “ไปฝน”
ปลายฝนขืนตัวเองเล็กน้อย มองรถกระบะตอนเดียวที่ด้านหลังใส่หลังคาไฟเบอร์ไว้ พร้อมเก้าอี้นั่งสองแถวก็ให้รู้สึกว่าทำไมเธอจะต้องไปด้วย
นี่เธอมาพักผ่อนนะ ไม่ได้มาลำบาก
แล้วเสียงของภูผาก็ดังแทรกเข้ามาว่า “หมออีฟนั่งติดผม หมอกอบจะเขม่นไหม ให้น้องคนนั้นมานั่งกั้นแทนก็แล้วกัน”
ปลายฝนหันขวับไปมองด้วยสายตาสงสัย อ้าปากจะค้านแต่ณัฐวลัญช์ไวกว่า รีบขัดเสียก่อน “หมอกอบไม่คิดแบบนั้นหรอกค่ะ” แล้วขยับเข้าไปนั่ง
ปลายฝนลอบถอนหายใจเบา ๆ ยืนลังเลอยู่ว่าจะไปด้วยดีไหม เพราะไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องไปเลย และเธอก็ไม่ได้อยากไปด้ว
