EP 29
1170 คำ
คนรักษาหน้าอย่างชมจันทร์จะเผยไต๋ให้ใครรู้ได้แน่ จึงรีบส่งประโยคยืดยาวเพื่อทำให้ตัวเองดูขาวสะอาดอย่างไม่มีที่ติทันที แต่หารู้ไม่ว่าเกือบทุกคนในห้องไม่มีใครเชื่อ
รวมทั้งอาทิตยาด้วยที่ละเหี่ยใจกับน้ำคำของเจ้านาย ซึ่งมักจะสวนทางกับการกระทำเป็นเนืองนิตย์
“แต่ถ้าคิดได้แบบนี้ก็ดีนะคะคุณเอ้ ยังไงโจ้จะเอาใจช่วยนะคะ น้องริซ่าก็ช่วยๆ สอนน้องแอ๊ฟด้วยนะ ในฐานะคนมีประสบการณ์ เรามันก็คงในวงการเดียวกัน ถึงน้องยังใหม่อยู่มากแต่อีกไม่นานก็คงจะเก่งเหมือนรุ่นพี่แล้ว ยิ่งได้น้องริซ่าเป็นคนคอยหนุนหลังให้รับรองไม่พลาดแน่ค่ะคุณเอ้ขา”
โจ้ปรายตาไปหานางแบบสาวที่กำลังหันไปจ้องมองจิณณวัตรด้วยสายตาหวานฉ่ำ จนไม่ทันได้ฟังคนข้างๆ พูดอะไร โจ้ถึงกับแอบส่งเท้าไปสะกิดเท้าอยู่ใต้โต๊ะในทันที
“เอ่อ! ไม่มีปัญหาค่ะพี่โจ้ขา รับรองว่าริซ่าจะช่วยสอนทุกอย่างให้น้องแอ๊ฟค่ะ ก็น้องแอ๊ฟทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้ใครจะไม่ช่วยได้ลงคอคะ จริงมั้ยคะคุณจิณขา”
“เอ่อ! คงจะอย่างงั้นมั้งครับ”
อาทิตยาแทบจะทนฟังทั้งสามสี่คนใส่หน้ากากเข้าหากันไม่ได้ ด้วยรู้ดีแก่ใจแล้วว่านางแบบสาวกับลูกเจ้านายหาได้ญาติดีกันไม่ มิหนำซ้ำยังไม่เคยมองหน้ากันด้วยซ้ำ
แต่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งที่วันนี้กลับฉีกยิ้มให้กันและกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ อาหารในจานพร่องไปไม่ถึงครึ่ง เลขาสาวจึงทำเป็นอิ่มและขอตัวกลับไปทำงานต่อเอาดื้อๆ
ผู้บริหารหนุ่มเดินออกจากห้องประชุมด้วยใบหน้าเคร่งเครียดไม่น้อย แต่พอเห็นพนักงานหันมามองก็รีบยิ้มให้ทุกคนทันที ด้วยไม่ชอบแสดงสีหน้าท่าทางไม่ดีให้ใครเห็นนัก นี่จึงทำให้เขากลายเป็นเจ้านายเนื้อหอมของพนักงาน
โดยเฉพาะสาวๆ ต่างเพ้อฝันถึงหน้าหล่อๆ ไปตามๆ กัน แถมแต่ละคนก็มักจะแต่งตัวล่อตาล่อใจ แต่งหน้าสวยพริ้มพราย ผมเกล้าบ้าง รวบบ้าง ปล่อยไว้เฉยๆ บ้างมาทำงานทุกวัน
“น้ำค่ะพี่จิณ”
ยกเว้นก็แต่สาวฝึกงานเท่านั้น ที่มักจะแต่งเรียบหรูดูดีและรัดกุม กับหน้าที่ยกชากาแฟให้เขาทุกวัน
“ขอบคุณครับน้องเนม วันนี้เป็นยังไงบ้าง” เขาก็มักจะได้เอ่ยแค่คำนี้ด้วยเป็นส่วนใหญ่เพราะมัวแต่ยุ่งกับงาน
“ก็สบายดีค่ะ”
แล้วสาวน้อยก็ออกจากห้องด้วยใบหน้าเจือยิ้มน้อยๆ ออกไป
“คุณจิณคะท่านประธานฝากให้มาเรียนเชิญกินมื้อเที่ยงที่ห้องอาหารด้านล่างค่ะ”
ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ของพ่อเดินฉับๆ กับรองเท้าส้นสูงเกือบสี่นิ้ว แถมกระโปรงสั้นจู๋ อวดเรียวขาใต้ถุงน่องให้คนทั้งออฟฟิศมองเป็นขวัญตา จิณณวัตรยิ้มรับก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและท่าทีสุภาพเฉกเช่นชายตะวันตกพึงกระทำ
“ขอบคุณครับ ฝากบอกคุณพ่อว่าเดี๋ยวผมเข้าเซ็นเอกสารให้เลขาก่อนแล้วจะตามไปนะครับ”
แล้วเขาก็เห็นผู้ช่วยเลขาตัวเองเดินหอบแฟ้มมายืนรออยู่หน้าห้อง อวดเรียวน่องขาวสวยๆ ยั่วน้ำลายไม่น้อย ตามติดด้วยฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่หอบเอกสารมาให้ตรวจพร้อมหุ่นอรชร
อกเป็นอกเอวเป็นเอว ขาเป็นขาเข้ามาอีกคน คิดแล้วก็อดสงสารพ่อไม่ได้ ที่ต้องทำงานอยู่ท่ามกลางขาขาวๆ สาวๆ สวยๆ หมวยๆ อึ๋มๆ แบบนี้ได้นานปี โดยไม่แตกแถวเลย
แล้วเขาล่ะจะทำ จะทนได้อย่างพ่อหรือไม่ ก็ในเมื่อเจ้าหล่อนแต่ละคนแต่งตัวยั่วน้ำลายซะขนาดนี้ แต่ยังไงเขาก็จะต้องไม่ตบะแตก จะได้ไม่เสียการปกครอง อีกอย่างขาวๆ สาวๆ สวยๆ ก็ใช้เป็นอาหารตาเวลาทำงานก็แล้วกัน
ส่วนในยามค่ำคืนเพื่อนๆ สรรหามาให้ไว้เป็นอาการกายอาหารใจไม่ว่างเว้นอยู่แล้ว ปากกาคู่กายจรดลงไปตามเอกสารแต่ละหน้า แล้วส่งให้เจ้าของเอกสารนำกลับไปจนครบทุกคน
ส่วนตาคู่คมก็จ้องมองแผ่นหลังกับเรียวขาเดินเรียงแถวกันออกนอกห้องอย่างเพลินตาเพลินใจ จะได้กินมื้อเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยหน่อย การชื่นชมด้วยสายตาก็คงไม่ผิดกระมัง ก็ของมันสวยน่าชมออก
“คุณจิณคะ คุณตะวันมาขอพบค่ะ บอกว่าคุณผู้หญิงให้มา”
แต่ชื่อนี้ทำเอาอารมณ์สุนทรีย์ของเขาเกือบจะหมดสิ้น แม้จะไม่ค่อยได้เห็นหน้าคร่าตากันบ่อยนัก แต่ก็เดาได้ว่าเจ้าหล่อนคงไม่เดินเข้ามาหาพร้อมกระโปรงสั้นจู๋
รองเท้าสูงปรี๊ด กับรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างอารมณ์ดีเหมือนสาวยๆ ในออฟฟิศหรอกกระมัง นั่นไง! ผิดจากคิดไว้ซะที่ไหน กางเกงยีนสีเข้ม กับเสื้อเชิ้ตพอดีตัว กระเป๋าสะพายใบใหญ่ๆ ด้านในเต็มไปด้วยอะไรต่อมิอะไรจนหนักอึ้ง
“คุณผู้หญิงให้ทำจดหมายมาส่งคุณค่ะ อันนี้ฝากผ่านคุณเนมไปให้คุณวรนารถค่ะ”
มือบางยื่นซองทั้งสองให้เขา แม้จะอ้างว่าคุณผู้หญิงให้ทำแต่ทุกตัวอักษรบนกระดาษ อาทิตยาก็เป็นคนทำขึ้นมาเองกับมือ พร้อมกับความพะอืดพะอมไม่น้อย กับการได้เห็นกิจวัตรประจำวันของคนมีเงินหมดไปด้วยเรื่องไร้สาระ
“ให้บอกพนักงานช่วยโหวตคะแนนประกวดซูเปอร์โมเดลของยัยแอ๊ฟนี่นะ คุณแม่คิดอะไรนี่”
จิณณวัตรอุทานออกมาเมื่ออ่านเสร็จ พร้อมกับมองหน้าอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมแม่ต้องเอาเรื่องในบ้านมาเกี่ยวกับคนที่ออฟฟิศด้วย
“ก็คะแนนโหวตมีผลต่อการตัดสินนี่คะ ใครมีพรรคพวกเยอะก็ทำกันแบบนี้ล่ะค่ะ นี่ฉันก็เพิ่งจะถือเช็คไปยื่นให้ผู้อำนวยการโรงเรียนคุณแอ๊นมานะคะ เพื่อแลกกับคะแนนโหวต ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวค่ะ ต้องไปเดินดูผ้าที่สำเพ็งเข้าห้องเสื้ออีกค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ! คุณเดินๆ มาใช้งานผมแล้วก็จะไปดื้อๆ อย่างนี้นี่นะ จะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอครับคุณถั่วงอก”
เจ้าของดวงหน้าสวยกำลังจะเดินออกจากห้องถึงกันหันขวับมาพร้อมสายตาดุดันส่งให้เขาอย่างยากจะหลีกเลี่ยงได้ และนั่นก็ทำให้เขาหัวเราะหึหึออกมาด้วยความขำ ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีก็แหย่เจ้าหล่อนให้ฉุนได้สำเร็จทุกครั้งให้ตายสิ
- ผู้เขียน
