EP 30
1168 คำ
“ฉันไม่ได้มาใช้คุณ แม่กับน้องคุณต่างหาก ขอโทษนะฉันมีงานต้องไปทำ ถ้าขืนชักช้าเดี๋ยวเจ้านายจะไล่ออก ถึงนั่นเป็นความปรารถนาอย่างที่สุดของฉันก็ตาม”
ความใจเย็นความเป็นผู้ใหญ่จนเกินวัยก็ทำให้ตอบกลับเขาไปแบบไม่รุนแรงนัก นอกจากยิ้มอย่างฝืนๆ กับถ้อยคำเบาๆ ทว่าร่างบางก็ต้องรีบถอยหนีช้าๆ เมื่อเขาลุกเดินเข้ามาหาใกล้ๆ จนหน้าห่างกันแค่ไม่กี่นิ้ว เพราะนึกสนุกอยากจะแกล้งยัยถั่วงอกขึ้นมาอีกอย่างช่วยไม่ได้
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ! ว่าแต่ที่อยากจะให้คุณแม่ไล่ออกนี่ เพราะเบื่องานหรือเพราะกลัวจะถูกคุณชายเนี้ยบอย่างผมแกล้งเหมือนตอนเด็กๆ อีกกันแน่ครับคุณถั่วงอก”
เมื่อสรรพนามถูกเอ่ยซ้ำสองออกมา อาทิตยาก็หมดความอดทนจะตีหน้ายิ้มใส่เขาทันที ใบหน้าสวยจึงเปลี่ยนเป็นบึ้งจ้องมองเขาตาเขม็งให้รู้ว่าชอบใจเอามากๆ ก่อนจะหันหลังกลับเดินตรงไปหาประตูโดยเร็ว ทว่าเขาก็ก้าวยาวๆ ไปขวางไว้อยู่ดี
“จะรีบหนีไปไหนล่ะครับคุณถั่วงอก ในเมื่อมาใช้งานผมแล้ว คุณก็ต้องเลี้ยงข้าวเที่ยงผมเป็นการตอบแทนก่อนสิ ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องนี้ไปได้”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มร่าออกมา พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปหาดวงหน้าขาวแก้มกำลังป่องขึ้นป่องขึ้น เพราะมีความโกรธเป็นเครื่องผลักดัน แต่เขาหรือจะสน และคนอย่างอาทิตยาก็ไม่คิดจะสนด้วยเช่นกัน จึงจ้องเขากลับอย่างไม่วางตาพร้อมกับตอบออกไปอย่างมั่นอกมั่นใจ
“ฝันไปเถอะ หลีกทางฉันจะกลับ”
ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เขาคาดไว้อยู่แล้ว ก็แม่ถั่วงอกจับทางได้ง่ายจะตายไป ไม่ชอบอะไรก็จะหน้าง้ำหน้างอคอตกใส่ หรือไม่ก็ว่าออกมาตรงๆ ซึ่งๆ หน้าทันที ดีหน่อยที่โตขึ้นมาแล้วรู้สึกเก็บอารมณ์เอาไว้ได้ดีกว่าตอนเด็กแยะ แต่เก็บยังไงก็ปิดเขาไม่ได้แน่อน
“บอกแล้วไงว่าคุณถั่วงอกจะออกจากห้องนี้ไม่ได้ ถ้าไม่ตกปากรับคำเลี้ยงข้าวคุณชายเนี้ยบก่อน หรือไม่ก็ต้อง...”
“อะไร!!!”
ความโกรธทำให้รีบถามสวนกลับทันที และจ้องเขาตาเขม็ง และนั่นเป็นโอกาสทองของคุณชายเนี้ยบที่จะได้แกล้งยัยถั่วงอกอีกครั้งด้วยการใช้จมูกโด่งๆ ฉกลงไปหาแก้มนุ่มอย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย!!!”
มือขาวยกขึ้นมาลูบแก้มอย่างรวดเร็ว สายตาขุ่นเคืองจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา ก่อนจะใช้สองมือผลักร่างสูงใหญ่ให้ออกห่างประตู แล้วรีบเผ่นออกไปอย่างรวดเร็ว
โดยไม่คิดจะหันกลับมามองใบหน้าหล่อเหลายิ้มร่าออกมาด้วยความขำกับการแกล้งแม่ถั่วงอกได้สำเร็จอีกครั้ง และนั่นทำให้เขาอารมณ์ดีถึงกับผิวปากเดินกลับไปคว้ามือถือบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องลงไปหาพ่อทันที
ตอนที่ 5 หนี้บุญคุณ
“อย่าไปใส่ใจมากนักเลยน่ะตะวัน ทำๆ ไปเหอะถ้ายังไม่หลุดพ้นคำว่าหนี้บุญคุณน่ะ”
เอมิกาช่วยปลอบใจหลังจากอาทิตยาเล่าวีรกรรมกวนประสาทของคุณชายเนี้ยบให้ฟังแต่ก็ยังยักเรื่องถูกขโมยหอมแก้มถึงสองครั้งสองคราเอาไว้ เมื่อไปถึงคอนโดหลังกลับจากพาหุรัดเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ สำหรับไปคอยรับใช้เจ้านายที่ไปนั่งรอชมการประกวดลูกสาวเดินแบบ
เพราะเป็นวันสุดท้ายของการตัดสินแล้ว และแน่นอนว่าคืนนี้เจ้านายหมดเงินไปเยอะมาก กับการควักกระเป๋าซื้อบัตรให้คนรู้จักรวมทั้งพนักงานบริษัท และผู้ปกครองในโรงเรียนที่จิรฐาเรียนอยู่ เพื่อให้ทุกคนได้เข้าชมและช่วยเชียร์ลูกสาวคนสวย
“เออๆ ๆ บ่นไปงั้นแหละ ไม่รู้จะบ่นให้ใครฟังดี ว่าแต่คืนนี้จะไปหรือเปล่าล่ะ”
ร่างผอมบางถอดเสื้อยืดออกโดยไม่คิดจะเอียงอายเพื่อนแต่อย่างใด เพราะความรีบ
“ไป! แต่ไม่ได้อยากจะเชียร์แม่แอ๊ฟแบ้วนั่นหรอกนะ ฉันอยากดูหนุ่มๆ ในงานต่างหาก ว่าแต่มีบัตรเหลือให้หรือเปล่าล่ะ”
เอมิกาถามด้วยท่าทีไม่จริงจังนัก
“จะเอาสักกี่ร้อยใบล่ะจ้ะเพื่อน”
ร่างที่มีผ้าขนหนูกระโจมอกเดินไปเปิดกระเป๋าสะพายแล้วยกบัตรมาปึกหนึ่ง อีกมือกรีดปลายปึกเป็นเชิงบอกว่าจะไปอีกสักร้อยคนยังมีบัตรให้เลย แล้วก็โยนทั้งหมดให้
ส่วนตัวเองก็เดินเข้าห้องน้ำอย่างเร่งรีบ กลับออกมาอีกทีเพื่อนก็โกยแน้บไปห้องตัวเองแล้ว อันที่จริงก็อยากจะคุยเรื่องหนุ่มใหญ่เมียเผลอที่กำลังจะทำเพื่อนหัวใจเดาะอยู่ไม่น้อย
ว่าตกลงจะเป็นไปในทิศทางไหน มีข้อสรุปยังไง แต่เวลาไม่มีเลย จึงรีบจัดการใส่เสื้อผ้าทำผมลวกๆ แล้วก็บึ่งรถไปที่จัดประกวดทันที ไม่นานชมจันทร์กับผ่อนรวมทั้งเด็กรับใช้อื่นๆ ก็มีถึงด้วยรถตู้
จิณณวัตรกับจิรเดชและคนในบริษัทก็ถูกสั่งให้มางานนี้เช่นกัน แต่สองพ่อลูกจะตามมาทีหลัง เพราะยังประชุมไม่เสร็จ อาทิตยายังเข้าไปนั่งรอด้านในไม่ได้
เพราะต้องคอยยกป้ายไฟเพื่อคอยบอกให้กองเชียร์ทั้งหลายไปนั่งรวมกันตรงจุดเดียว เสียงจะได้กระหึ่มตามความคิดของชมจันทร์ แหม่มกับแก้มจึงอาสาอยู่ช่วย เพื่อจะได้พาคนมาทีหลังไปนั่งถูกที่
“เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ถ้าคุณผู้ชายกับคุณจิณมาก็พาไปนั่งกับคุณผู้หญิงเลย”
เมื่อคนเข้างานจนหมด อาทิตยาจึงหันไปหาสองสาว แล้วเดินฉับๆ เข้าห้องน้ำที่อยู่ไกลพอสมควร เข้าไปนั่งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนไม่ต่ำกว่าสองเดินเข้ามา แม้ไม่อยากเสียมารยาทและไม่ได้ตั้งใจจะฟังแต่เสียงของคนคุยกันด้านนอกก็ดังเข้าไปกระทบหูอย่างช่วยไม่ได้
“เมย์ขอให้พี่มิ้นท์ชนะนะคะ แม่จะได้มีกำลังใจสู้ต่อไปอีก”
สาวรุ่นเข้าไปสวมกอดพี่สาวแสนสวยสูงเกือบร้อยแปดสิบ หุ่นอรชรพอๆ กับนางแบบอาชีพเลยทีเดียว
“ขอบใจนะจ๊ะน้องรัก ไม่ต้องห่วงหรอกคืนนี้พี่ต้องชนะแน่นอน พี่จะเอาเงินรางวัลไปรักษาแม่เราให้หายสักที และพี่ก็จะได้เก็บเงินไว้เป็นค่าเรียนของเมย์ด้วย ว่าแต่เมย์เถอะอย่าลืมตั้งใจเรียนให้จบสมกับที่พี่กับแม่หวังไว้นะจ้ะ”
- ผู้เขียน
