EP 26
1154 คำ
เผลอๆ ก็ร้องห่มร้องไห้จนต้องนั่งปลอบใจกันเป็นชั่วโมงๆ นี่ถ้าไม่เพราะสวยเพราะน่ารักน่าทะนุถนอมล่ะก็ เขาไม่หวังได้เผ่นหรือโยนภาระนี้ให้พ่อกับเลขาเอาไปจัดการเป็นแน่
“อย่ามาทำปากดีหน่อยเลยเราน่ะ ทำเป็นประมาทไป การหาเมียดีๆ ไม่ใช่ผู้ชายหน้าไหนจะทำได้นะ และไม่ใช่ใครๆ จะโชคดีเหมือนที่พ่อเราได้แม่มาเป็นเมียด้วย”
จิรเดชปรายตามองภรรยาอย่างตำหนิน้อยๆ ขำนิดๆ เอือมหน่อยๆ แต่มีหรือคนถูกมองจะสะทกสะท้าน
“อย่ามามองฉันแบบนี้นะคุณเดช ไม่ช่วยลูกแล้วก็ไม่ต้องมาขวาง” แถมดุใส่อีกต่างหาก
“เฮ้อ!!! ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไรก็ถูกดักคอไว้ซะแล้ว จำไว้นะตาจิณ ถ้าจะหาสะใภ้ให้ถูกใจแม่เรา ต้องเลือกแบบนี้”
คนพูดปรายตาไปทางภรรยาด้วยท่าทีไม่จริงจังนัก ทำเอาจิณณวัตรหัวเราะชอบใจ
“ไม่ต้องมาหัวเราะกลบความผิดเลยนะตาจิณ บอกมาดีๆ ว่าเมื่อคืนหอบแม่นั่นไปไหน แม่เห็นมองๆ กันตั้งแต่ไปดูน้องซ้อมเดินวันแรกๆ แล้วนี่ บอกมาไม่งั้นมีเรื่อง”
“โธ่!!! คุณแม่ครับ ผมยังไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้กับผู้หญิงคนไหนหรอกครับ เพราะอยู่ในช่วงสรรหาอยู่ ไม่ต้องห่วงหรอกครับว่าผมจะคว้าคนไม่ดีมาให้ รับรองว่าถ้าเจอคนตรงใจ ผมจะรีบพามากราบคุณแม่เป็นเรื่องแรกเลยครับ”
“ก็ดี แต่อย่าลืมใส่น้องเนมไว้ในรายชื่ออันดับต้นๆ ของเราด้วย”
เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของลูกชาย แม่ค่อยเบาใจลงมาหน่อย สายตาก็เหลือบไปเห็นเลขาสาวกำลังจะเดินผ่านห้องอาหารไป จึงรีบกวักมือเรียกในทันที
“มาแล้วเหรอตะวัน กินอะไรหรือยัง มานั่งกินด้วยกันสิ”
คนถูกเชิญเดินเข้ามาตามคำสั่งพร้อมกับยกมือไหว้ ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัตินับตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ภายใต้ชายคาวัชราเวโรจน์แล้ว
“ถ้าอีกครึ่งชั่วโมงยังไม่เห็นมา ฉันว่าจะให้คนโทรไปตามอยู่เชียว กลัวจะลืมงานที่ฉันสั่งไว้น่ะ ว่าแต่เมื่อคืนเป็นไงบ้าง กลับกันกี่โมงกี่ยามล่ะ”
มีหลายครั้งที่อาทิตยาจะนั่งรายงานเจ้านายควบคู่กับการจิบกาแฟและกินของในจานนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้น แต่เช้านี้รู้สึกเหนื่อยและหิวโซเต็มที อีกทั้งลืมตาตื่นมาก็รีบวิ่งอาบน้ำแต่งตัวกลัวจะมาช้า
คราวนี้เลยรายงานไปกินอย่างจริงจังไป เจ้านายก็ซักไปเรื่อยๆ จนจิรเดชอดสงสารไม่ได้ จึงหันไปเตือนภรรยาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ให้ตะวันกินอิ่มก่อนค่อยถามก็ได้หรอกคุณ วันนี้อยู่นี่ทั้งวัน”
“แม่ตะวันอยู่แต่ฉันกับยัยแอ๊ฟจะไม่ได้อยู่น่ะสิ เพราะต้องไปขัดเนื้อขัดตัวเต็มครอส ผิวจะได้เนียนๆ เวลาถ่ายรูปออกมาจะได้สวยๆ ผู้ชายอย่างคุณจะไปรู้อะไร แค่เห็นเมียกับลูกบนหน้าปกออกมาสวยๆ ก็พอใจแล้ว แต่ไม่ได้คิดเลยว่ากว่าจะออกมาสวยได้ขนาดนั้นฉันต้องไปนั่งขัดนอนขัดตัวเกือบจะทั้งวัน”
นอกจากจะไม่ฟังแล้วยังหันไปแหวใส่สามีคำรบสองอีก แถมดึงเรื่องอื่นมาสวดซ้ำสวดซ้อน กระทั่งกินอิ่มและเดินออกไป ห้องอาหารถึงได้เงียบลง จิณณวัตรกลั้นขำกับอาการนิ่งอึ้งของพ่อไม่อยู่เลยปล่อยก๊ากออกมา
เพราะไม่ค่อยจะได้เห็นอาการแบบนี้บ่อยครั้งนัก ส่วนน้องๆ กับอาทิตยากลับกินเฉย และเห็นถือเป็นเรื่องธรรมดาๆ จนชาชินแล้ว แถมไม่กล้ามีใครขัดใจด้วย
นับตั้งแต่เริ่มชมจันทร์ป่วยเป็นโรคหัวใจเมื่อหลายปีก่อน เลยได้ใจใหญ่ จะเสกจะสั่งใครก็มักจะได้ตามนั้นจนกลายเป็นนิสัยเอาแต่ใจขึ้นมาอีกอย่างเข้าไปแล้ว
“ขำเข้า! แกไม่ได้เมียเหมือนฉันบ้างให้มันรู้ไป”
ผู้พ่อทำเสียงเครียดใส่แต่ไม่จริงจังมากนัก
“โอ๊ย!!! ไม่มีทางครับ คนจะเป็นเมียผมต้องพูดเพราะๆ หวานๆ ว่านอนสอนง่าย บอกหันไปทางไหนก็ต้องได้อย่างนั้น ให้ใส่ชุดไหนให้ทำอะไรจะต้องได้ตามสั่ง ประเภทจะมาเป็นเมียและแม่ในเวลาเดียวกัน ผมไม่เอามาทำพันธุ์เด็ดขาด”
คนเป็นลูกออกท่าทีจริงจังขึ้นมา ทำเอาทุกคนหัวเราะออกมาด้วยความขำ ยกเว้นอาทิตยาที่อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปากด้วยซ้ำ แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
เพราะคิดว่าคุณชายเนี้ยบคงได้อยู่เป็นโสดไปตลอดชาติแน่ ผู้หญิงอย่างว่าน่ะคงหาได้หรอกในสมัยนี้ แล้วก็รีบขอตัวไปทำงานแม้จะยังไม่อิ่มก็ตาม
โดยไม่ทันได้สังเกตว่าสายตาคมจับจ้องมองเห็นรอยยิ้มกวนประสาทของเจ้าหล่อนโดยบังเอิญ พอทุกคนไม่อยู่บ้านเขาจึงได้ทีเดินไปห้องทำงานแล้วยืนเอาไหล่พิงขอบประตู จ้องมองยัยหัวถั่วงอก
ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหัวจุกแทน และกำลังวุ่นกับเอกสารประหนึ่งเป็นงานสำคัญซะเต็มประดา กับอีกแค่งานบ้านๆ จะมีอะไรให้ทำนักหนา
“คุณว่าผมจะหาผู้หญิงอย่างนั้นไม่ได้เหรอ เห็นยิ้มเยาะเย้ยใหญ่เลย”
คนถูกถามสะดุ้งน้อยๆ เพราะไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ พอตั้งสติได้ก็จ้องมองเขาด้วยท่าทียียวน ตามด้วยประโยคกวนประสาท เพราะอดรนทนไม่ได้เมื่อเขาไม่ยอมเลิกรา ต้องดิ้นมาหาเรื่องถึงที่
“เปล๊า!!! คุณออกจะเพอร์เฟ็กต์ คงจะมีผู้หญิงเป็นร้อยเรียงแถวมาให้คุณจีบล่ะมั้งคะ ประเภทสวยใสไร้สมอง สั่งหันซ้ายหันขวา เดินหน้าถอยหลัง นั่งนอนเป็นเวลาอย่างนี้มีเยอะแยะขอให้เงินถึงก็พอ”
“รวมทั้งคุณด้วยหรือเปล่าล่ะ”
ชายหนุ่มเดินมานั่งบนโต๊ะทำงานด้วยสายตาท่าทียียวนกวนประสาทไม่แพ้กัน แถมด้วยคำถามที่คนฟังอยากจะสำรอกมื้อเช้าออกมาด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ได้ทำ นอกจากใช้เท้าถีบพื้นให้ตัวไถลไปพร้อมกับเก้าอี้ล้อเลื่อน จะได้ออกห่างๆ เขาหน่อยและจะได้มองหน้าเขาชัดๆ
“ฉันดูเป็นผู้หญิงสวยใสไร้สมองในสายตาคุณมากเหรอคะ ถึงได้มาถามฉัน”
จิณณวัตรยักไหล่ขึ้นอย่างไม่แยแส ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ออกมาด้วยความขำ เมื่อภาพในอดีตมันลอยมาอยู่ตรงหน้า
- ผู้เขียน
