“ขอบคุณนะสำหรับเรื่องวันนี้ ถ้าไม่ได้คุณผมคงจะแย่”
เขาเอ่ยเป็นการเป็นงานออกมาในที่สุด ด้วยซาบซึ้งในการกระทำของยัยถั่วงอก ยิ่งคิดถึงตอนที่สายตรวจรับน้องลงจากหลังเจ้าหล่อนแล้ว
ยิ่งอยากขอบคุณสักพันครั้ง คงมีเลขาไม่กี่คนหรอกที่จะทำอะไรเพื่อเจ้านายได้ขนาดนี้ แถมไม่คิดจะเอาความดีความชอบใส่ตัวด้วยการไม่แพร่งพรายให้รู้อีกต่างหาก
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นใครก็คงจะต้องแบบเดียวกับฉันนี่ล่ะ”
“รวมทั้งเอายัยแอ๊นตัวโตๆ เนื้อแน่นๆ ขี่หลังด้วยหรือเปล่า ผมเดาไม่ออกเลยว่าคุณเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนมันไกลจากบ้านหลังที่เกิดเหตุหลายร้อยเมตรเลยนะ”
เขาส่งยิ้มบางๆ ให้ แต่อาทิตยาไม่ได้ตอบอะไร เพราะไม่อยากจะอวดความดีตัวเองด้วยการพูดโน่นเล่านี่ให้ลูกเจ้านายฟัง
“แล้วเราจะเอายังไงต่อไปดีล่ะ ผมคิดไม่ออกเลยนะ คุณแม่คุณพ่อจะถามหายัยแอ๊นหรือเปล่าในระหว่างนอนอยู่โรงพยาบาล”
นี่คือสิ่งที่เขากำลังกังวล เพราะไม่รู้จะปิดได้อีกน
