พรึ่บ ห้องสว่างจ้าขึ้นทันทีทำให้ฉันมองเห็นภายในห้อง และคนที่นั่งอยู่บนเตียงที่กำลังจ้องมองฉันไม่ต่างกับเสือร้าย
“คุณกลับมาแล้วหรอ” ฉันเอ่ยออกไปเพื่อทำลายความเงียบและความกดดันทางสายตาเขานั่นเอง
“ไปไหนมา!” น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้น แต่มันกลับทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายลงคอตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่
“ฉัน ไปทำงานมาค่ะ” ฉันกลั้นใจตอบกลับไปตามตรง เพราะคิดว่ายังไงเขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว ให้รู้วันนี้ไปเลยดีกว่า ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งแต่งเรื่องโกหกเขาในวันหลังๆด้วย
“ฉันเคยบอกเธอว่ายังไง” น้ำเสียงที่ยังเรียบนิ่ง แต่เยือกเย็นเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ฉันรู้ แต่...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เสียงตะคอกของเขาก็ดังขึ้น
“รู้แล้วขัดคำสั่งฉันทำไม!” ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจกับความเกรี้ยวกราดของเขา ฉันไม่คิดว่าเขาจะโมโหขนาดนี้ แต่จะให้ฉันยอมแพ้กับความจอมบงการของเขาหรอ แล้วชีวิตของฉันล่ะ
“ฉันก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน! ฉันไม่ได้รวย
