บทที่6.1
1011 คำ
คำพูดของเขาทำคนฟังอย่างฉันหน้าเห่อร้อน สัมผัสจากปลายนิ้วของเขาเมื่อวานเริ่มทำฉันรู้สึกชาไปทั่วร่าง จนคำพูดที่มีในหัวเริ่มเลือนรางหายไป พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะกำชัย
“บอกดีป่ะ?” เขาถามซ้ำอีกครั้ง
“....” ผู้ชายคนนี้!
“แลกกัน”
เลวที่สุด
“วันใหม่...”
ฉันผงะตัวถอยหลังเล็กน้อยเมื่อถูกเรียกเป็นหนที่สอง เมื่อแผ่นดินเอื้อมมือดึงฉันให้เข้าไปใกล้ เขาโน้มหน้าลงมาข้างหูช้าๆ ขณะที่ดวงหน้าปรากฏรอยยิ้มเย้ย
“ฉันว่าร่างกายเธอ ดูจะถูกใจนิ้วฉันใช่เล่นนะ”
“นาย!”
เขาส่งยิ้มลวงๆ มาให้ฉันขณะปล่อยมือที่จับร่างฉันออก แววตาที่ปรากฏในตอนนี้ ดูสะใจกับท่าทาง ก่อนจะเดินย้อนผ่านฉันกลับไปยังห้องพักอาจารย์อย่างคนอารมณ์ดี
สาบานได้เลย ถ้าวันหนึ่งฉันรวบรวมหลักฐานที่เขาทำเลวเอาไว้ได้ครบเมื่อไหร่ ฉันจะจัดการแฉให้หมดเปลือก เอาชนิดที่ว่าไม่มีหน้าอยู่ที่มหาลัยนี้ได้อีกต่อไปเลยคอยดู
ท้ายที่สุด ฉันก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งภายในห้องพักอาจารย์ เพื่อช่วยงานตามคำขอของอาจารย์ประจำภาควิชา แน่นอน ในหัวของฉันเวลานี้มันมีแต่เรื่องของการเอาคืน
แผ่นดินดูไม่สนใจฉันสักเท่าไหร่ เมื่อเขาเอาแต่นั่งขีดๆ เขียนๆ งานของตัวเอง ในขณะที่ฉันช่วยอาจารย์นั่งจัดเรียงแผ่นงานของนักศึกษาแบบเงียบๆ
“อาจารย์คะ” ฉันพูดเสียงนิ่งขัดความเงียบภายในห้อง ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่แผ่นงาน “มหาลัยของเราอนุญาตให้นักศึกษา จัดปาร์ตี้หลังเลิกเรียนได้ด้วยเหรอคะ?”
“คุณมัลลิกาหมายถึงอะไรคะ?”
“ก็อย่างเช่น....” ฉันจงใจทิ้งช่วงพูดเหลือบหางตามองแผ่นดินที่นั่งทำสีหน้าเป็นกังวล ห่างจากฉันไปเพียงเล็กน้อย “ปาร์ตี้มั่วผู้หญิงอะไรเทือกนี้น่ะค่ะ”
“ลองมีสิ ผมจะยื่นเรื่องไล่ออก”
“ไล่ออกเลยเหรอคะ?” ฉันจงใจทวนเสียงสูง พร้อมรอยยิ้มเยาะๆ ที่เริ่มผุดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ “ก็ดีนะคะ พวกนักศึกษาเลวๆ จะได้หมดมหาลัยสักที”
แผ่นดินตวัดหางตามองมาทางฉัน นัยน์ตาเรียวรีเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด รู้ไหม ฉันรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
“คุณมัลลิการู้อะไรมา ทำไมคุณถึงถามออกมาแบบนี้ล่ะ”
“อ๋อ....” เป็นอีกครั้งที่ฉันจงใจลากเน้นเสียงเพื่อปั่นป่วนผู้ชายเลวๆ ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี “พอดีว่าหนู...”
“จารย์ครับ” เสียงทุ้มต่ำพูดขัดขึ้น พร้อมๆ กับแรงมหาศาลที่ดึงตัวฉันให้ลุกจากที่นั่งตาม “ผมขอยืมตัวยัยนี่ ออกไปคุยธุระข้างนอกแป๊บนะครับ”
“ฉันไม่ไป!”
“เธอต้องไป มันคือเรื่องงาน!”
เขากำลังโกหก! ดูจากแววตาและน้ำเสียง ใครเชื่อก็โง่แล้วล่ะ
“ออกไปคุยกันให้เรียบร้อย ผมขอนั่งเคลียร์เอกสารนักศึกษาสักครู่”
“ครับ!”
เขาบีบแขนฉันอย่างแรงพร้อมออกแรงกระชาก มั่นใจได้เลยว่าเขากำลังโกรธ และโกรธเอามากๆ เลยด้วย จนปวดข้อมือไปหมด แผ่นดิ้นดึงฉันออกมาด้านนอกห้องพักอาจารย์แล้วกึ่งดึงกึ่งลากไปยังมุมเล็กๆ ลับตาคน
เขาผลักหลังฉันกระแทกเข้ากับผนังอย่างไร้ความปราณี
“ต้องการไรวะ?”
“อะไร?” ฉันกอดอกย้อนกลับไปคล้ายกับไม่เกรงกลัว
“เธอตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่วะ?”
“กลัวอะไรล่ะ?”
“....”
“กลัวโดนไล่ออกหรือไง?” ฉันจงใจย้อนแบบเต็มเสียง
“วันใหม่!!!”
ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ตั้งแต่มีเรื่องกันฉันไม่เคยเห็นเขาฉุน ตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงดุดันแบบนี้มากก่อน ท่าทางแบบนั้นของเขามันกำลังทำให้ฉันกลัว
เขาเบือนหน้าไปอีกฝั่งพลางยกมือขึ้นเสียผมที่ปรกหน้าขึ้น ด้วยสีหน้าคิดหนัก ก่อนหันมาสบตากับฉันแบบตรงๆ อีกครั้ง
“เลิกยุ่งเรื่องคนอื่นได้เปล่าวะ?”
“ยุ่ง?” ฉันข่มใจย้อนเขากลับไปแบบเฉไฉ
แผ่นดินกัดฟันกรอดพุ่งมือเข้านาบกับผนังกำแพงดังตึง
“เรื่องของฉัน!”
“....”
“เลิกยุ่งสักทีได้ปะวะ” เขากัดฟันถามย้ำ
“นายก็เลิกยุ่งกับใบอ้อก่อนดิ” ฉันสวนเขากลับไปแบบไม่ต้องคิด เผลอจ้องลึกผ่านนัยน์ตาคู่คมตรงหน้าอย่างลืมตัว
“ยังไม่ได้ก็ยังไม่เลิก”
“เลว!”
“เลวแล้วไง?”
“ที่นายคิดเลวๆ อยู่ มันเพื่อนฉัน!” ฉันผลักอกคนตัวตรงหน้าอย่างสุดจะทน เขากล้าพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง! ในหัวเขาคิดกับใบอ้อแค่นี้เองเหรอ!!
“แปลว่าฉันคิดเลวกับเธอได้งั้นดิ?”
“...”
“ตอบดิ?”
“ออกไป ฉันไม่อยากพูดเรื่องคาวๆ พรรณนี้กับนาย” ฉันตอบกลับไปน้ำเสียงกดต่ำอย่างเยือกเย็นที่สุด พยายามข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุดของความรู้สึก เพราะนี่มันยังไม่ถึงเวลาที่ต้องมาต่อปากต่อคำกับคนพรรณนี้
...จนกว่าฉันจะได้หลักฐานทั้งหมดครบครัน
“จะหนี?”
“เรื่องของฉัน!”
“ไม่ให้หนี”
“เอามือออก”
“เกลียดหน้าเธอว่ะ”
“เอามือออก!”
ร่างสูงตรงหน้าถอนหายใจระอาเบาๆ เขาเลือกหันมองไปทางอื่น คล้ายกับพยายามเก็บอารมณ์เกรี้ยวโกรธของตัวเองเอาไว้เหมือนกัน โดยยังไม่ยอมลดมือที่ขวางลงแต่โดยดี
“เอามือออก!” ฉันย้ำเสียงสั่งอีกครั้ง พลางเอื้อมมือผลักแขนแกร่งที่ขวางทางออกอย่างแรง ทว่า...แผ่นดินกลับบันดาโทสะพุ่งมือเข้าล๊อกหน้าฉันอย่างแรง
เขาขึงตาใส่ฉันแบบไม่เป็นมิตรนัก
“อื้อ! เจ็บ!”
“คำก็เลว สองคำก็เลว” เขาแค่นเสียงกล่าวออกมานิ่งๆ จ้องสู้ตากับฉันแบบไม่ลดละ เพิ่มแรงบีบมือขึ้นเรื่อยๆ “ให้ฉันทำเลวกับเธอแม่งตอนนี้เลย ดีเปล่าวะ?”
- ผู้เขียน
