นาร์มินเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวมองหามาร์คินที่ก่อนหน้านี้นั่งอยู่บนเตียงนอนแต่ตอนนี้ไปไหนแล้วไม่รู้ เสียงคุยโทรศัพท์ดังเล็ดลอดผ่านประตูที่เชื่อมติดกับห้องทำงานเข้ามาในห้องนอนและแง้มออกเล็กน้อย นั่นทำให้เธอรู้ว่ามาร์คินอยู่ไหน
เธอเดินตามเสียงเข้ม สายตามองแผ่นหลังกว้างที่กำลังยืนคุยอยู่กับบางคนผ่านโทรศัพท์ เธอยืนฟังเขาคุยกับปลายสายเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงว่าอยู่ข้างหลัง
“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกเลย ต่อให้ในอดีตเราสองคนจะเคยรักกันมากแค่ไหน แต่อย่าลืมนะว่าตอนนี้สถานะของเราสองคนไม่เหมือนเดิมแล้ว”
“….”
“แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเองดีกว่านะ อย่าดึงเรื่องในอดีตเข้ามาคิดอีกเลย มันจะทำให้ไม่มีความสุขเปล่าๆ แค่นี้นะดึกมากแล้ว” เขาวางสายลงจากจัซมินที่โทรมาหาในตอนกลางดึกระหว่างเขากำลังนั่งทำงาน อีกฝ่ายบอกมาโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบว่าเป็นยังไงก่อนจะดึง
