“อาหารเช้าค่ะ” เธอวางอาหารเช้าลงให้มาร์คินที่กำลังนั่งทำงานอยู่โต๊ะคนเดียวในช่วงเช้า แม้ตัวเองเจ็บอยู่ก็ยังขยันทำงานไม่ยอมพัก เขาเป็นผู้ชายที่บ้างานจริงๆ เธอเหนื่อยที่จะบอกเขาแล้ว บอกให้พักผ่อนทีไรเป็นต้องหัวร้อนทุกทีเพราะมาร์คินไม่ยอมฟัง
มาร์คินปรายสายตามองอาหารเช้าตรงหน้านิ่งๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนาร์มินที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน
“กินข้าวสิคะ มามองหน้าฉันทำไม” เธอบอกมาร์คินที่เอาแต่นั่งมองไม่ยอมทานอาหารเช้าที่เอามาให้
“ไม่เห็นเหรอว่าแขนข้างถนัดฉันเจ็บ”
“เห็นค่ะ แต่ในเมื่อยังสามารถทำงานได้ ก็สามารถตักข้าวกินได้เองเหมือนกันค่ะ” เธอยิ้ม รู้ว่ามาร์คินต้องการอะไร เขาต้องการให้เธอตักข้าวป้อน แต่ในเมื่อสามารถนั่งทำงานได้อย่างคล่องแคล้ว ก็สามารถตักอาหารเช้าทานเองได้เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นฉันไม่กิน ยกออกไป”
“แต่ว่าคุณต้องกินยานะคะ”
“….” มาเฟียหนุ่มไม่ตอบ สายตาละจากใบหน้าหวานละมุนมองงานตรงหน้า
