พันธนาการไร้รัก

ตอนที่12

เมื่อออกมาถึงหน้าบริษัทรถของการันต์ก็รออยู่แล้ว แต่กอบัวเดินหลบไปอีกทางเพื่อจะไปขึ้นแท็กซี่

หมับ!

แขนของเธอถูกคว้าเอาไว้ได้โดยฝ่ามือใหญ่แข็งแรงของเขา

"จะไปไหน?"

"กลับบ้านไงคะ"

"บอกไม่ได้ยินหรือไงชั้นบอกว่าให้กลับกับชั้น"

สายตาจากพนักงานข้างในบริษัทเริ่มจับจ้องมาที่เธอกับท่านประธานเกือบทุกคู่

"ปล่อยค่ะ คนมองกันใหญ่แล้วเดี๋ยวจะเข้าใจผิดว่าบัวกับท่านประธานเป็นอะไรกัน"

กอบัวประชดประชันเขาออกมาแต่เหมือนกับว่าจะเพิ่มอารมณ์ให้เขาอีก เพราะแสดงออกมาทางสีหน้าได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังโมโหเธออีกแล้ว

"กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรือว่ากลัวหนุ่ม ๆ ในบริษัทไม่มาขายขนมจีบ อุตส่าห์หว่านเสน่ห์ไปทั่วเธอนี่มันร้ายเหมือนกันนะ ขึ้นไป!"

เขายัดกอบัวเข้าไปนั่งบนรถ แล้วเขาก็เดินไปประจำที่นั่งคนขับไม่วายที่จะมองเข้าไปในบริษัทที่มีพนักงานกำลังให้ความสนใจเรื่องของเลขานุการสาวกับท่านประธานรูปหล่อเจ้าอารมณ์อยู่ สายตาทุกคู่แทบจะหลบไม่ทันเมื่อเจอสายตาปานเหยี่ยวของเขาจ้องมองกลับไป ต่างก็แยกย้ายกันประจำที่กันแทบไม่ทัน

"ถ้าชั้นออกมาไม่ทันคงไปกับนายภานุแล้วสินะ"

"ค่ะ ก็คงงั้น"

กอบัวนึกอยากจะกวนประสาทเขากลับบ้าง ด้วยการยอมรับในสิ่งที่เขายัดเยียดให้มา

"ทำไม ผัวที่บ้านมันไม่ถึงใจเธอเหรอ?"

"นี่พี่การันต์ หยุดพูดหยาบคายกับบัวสักที"

กอบัวรู้สึกฉุนขึ้นมาไม่ได้ทำไมเขาถึงได้คิดกับเธอแต่กับด้านลบ ๆ นะแต่ละคำที่พูดออกมาดูถูกเธอทั้งนั้น การันต์ถึงกับเงียบไปแต่หน้าของเขากลับฉายแววความเคร่งขรึมเย็นชามากขึ้น ไม่ใช่อะไรหรอกเขาแค่ไม่อยากทะเลาะกับเธอตอนขับรถเพราะเกรงว่าจะเผลอกระชากคนร่างเล็กเข้ามาจูบปากซะให้หายปากดีเสียก่อน

ใช้เวลาบนถนนไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงบ้าน กอบัวเปิดประตูลงจากรถอย่างไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ ต่างคนต่างหน้าตึงใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร

"คุณผู้หญิงขา ทำไมวันนี้กลับมาพร้อมคุณผู้ชายได้คะ"

เจี๊ยบถามขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้างเธอกับกอบัวค่อนข้างจะสนิทกันมาก เจี๊ยบจึงแทบจะเข้าใจกอบัวในทุกๆเรื่อง

"นั่นสิทำไมนะเจี๊ยบ?"เจี๊ยบถึงกับหุบยิ้มทันที เพราะเดาออกว่าทั้งคู่น่าจะทะเลาะกันมาแน่ ๆ

ตอบเจี๊ยบเสร็จหญิงสาวก็เดินขึ้นห้องไป พร้อมๆกับที่การันต์ก็ตามขึ้นไปเหมือนกัน ทิ้งให้สาวใช้ยืนเกาหัวเกร็กๆอย่างสับสนมึนงงกับท่าทางของทั้งคู่ รู้ว่าทะเลาะกันแต่คุณผู้ชายของเธอดูนิ่งสงบกว่าทุกครั้ง

กอบัวเข้ามาถึงในห้องก็ทรุดนั่งลงบนเตียงนอน พอดีวันนี้เธอมีหลากหลายอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นของว่างใส่กล่องที่ถูกทิ้งถังขยะ เรื่องงานที่ดูเหมือนการันต์จะไม่ฟังอะไรเธอเลยเพราะมัวแต่ไปปกป้องแฟนเก่าของเขา เรื่องล่าสุดก็หาว่าเธอหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายอีก

เธอรู้สึกเหนื่อยล้าแปลกๆจนไม่อยากจะขยับเขยี้อนร่างกายในตอนนี้เลยอยากจะนั่งอยู่เฉยๆไม่ลุกไปไหน ใจจริงอยากจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดมาก บ้านสวนของเธอที่เคยอาศัยอยู่กับยายพร้อมกับสวนมะนาวรอบบ้านยังคงอยู่เพราะเธอจ้างลุงข้างบ้านดูแลให้

พลั่ก!

เสียงผลักประตูเข้ามาในห้องร่างสูงที่เดินแกะเนคไทมาแต่ไกลเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ ไม่ได้ตามมาด่าว่าอะไรเธอเหมือนทุกๆครั้ง

"กล่องอาหารนั่นชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งหรอกนะ ก็แค่โมโหเธอที่กลับมาก่อนมันอยู่ใกล้มือพอดีเลยปัดตกลงถังขยะไป"เหมือนการันต์จะรู้ว่ากอบัวโกรธเขาเรื่องนี้ด้วยเลยเอ่ยแก้ตัว แต่กอบัวฟังว่าเหมือนเขากำลังจะแถมากกว่า

"ปัดตก?"

"เออน่า ขอโทษล่ะกันวันหลังก็ช่วยทำไปให้อีกด้วยล่ะ"

พูดในขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อและไม่หันมาสบตาเธอแม้แต่นิดทำราวกับว่ากำลังหลบหน้าหลบตาเธออยู่

"ทำไปให้ หมายความว่าต่อไปจะกินจนหมดไม่เอาไปทิ้งอีกใช่มั้ย?"

"อืม..ช่วงนี้มันชอบหิว ๆ ช่วงบ่าย ๆ ถ้ามีอะไรลองท้องก็คงจะดี อย่างแซนวิชชิ้นเล็ก ๆ"

กอบัวอมยิ้มกับท่าทางและคำพูดติดอ่างของเขา คำขอโทษที่ไม่ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูดแต่สัมผัสได้ว่าเขากำลังง้อเธออยู่

"ต่อไปก็ออกไปพร้อมกันก็แล้วกันเวลาไปทำงาน จะได้ไม่เปลืองค่าแท็กซี่"

"ไม่กลัวคนอื่นรู้แล้วเหรอคะพี่การันต์?"กอบัวอดที่จะถามยอกย้อนเขาไม่ได้

"รู้แล้วไงล่ะ รู้ก็รู้ไปสิใครถามก็บอกให้มาถามชั้น"

พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ กอบัวเผลอยิ้มหวานออกมากับท่าทีที่ดูเปลี่ยนไปเป็นอ่อนลงของการันต์

"ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงมาใช่มั้ย แต่...เวลาเค้าเขินก็น่ารักเนอะ"

ยิ้มออกมาพร้อมกับเอาผมทัดหูด้วยความเขินอาย เพียงแค่เขาพูดดีกับเธอความโกรธขึ้งเขาก่อนหน้านี้ก็มลายหายไปทันที กลับกลายเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นใจแทน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนที่กอบัวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียงนอน จนร่างสูงโปร่งของเขามายืนกอดอกจ้องมองอยู่อย่างขำขันแต่ไม่ได้หัวเราะอะไรออกมา

"เป็นอะไร?"

"อ๋อ...กำลังนึกถึง...เอ่อละครเรื่องเมื่อคืนอยู่ค่ะ"

กอบัวรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอลุกขึ้นไปจะเป็นฝ่ายไปอาบน้ำบ้าง

"นึกว่านึกถึงนายภานุ บอกไว้เลยนะว่าถ้าเธอเล่นด้วย ชั้นไล่มันออกแน่"

"หึงเหรอคะ?"

เอี้ยวตัวมาถามเขาเสร็จแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม่คิดจะรอคำตอบจากเขา ทำให้คนที่ถูกถามถึงกับอึ้งไป

"นี่ นี่ยัยหนูบัว ใครหึงเธอห๊า!"

กว่าจะรู้สึกตัวว่าโดนแซวว่าหึงเธอก็หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วทำได้แค่ตะโกนตามหลังไป การันต์กระพริบตาถี่ ๆ สำรวจถึงความรู้สึกตัวเองว่าหึงเธอหรือไม่ เขาเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้นอย่างใช้ความคิด

"หึงมันก็ควรหึงไม่ใช่เหรอ ก็เธอเป็นเมียชั้นนี่นา หรือไม่ควรหึง สรุปเอาไงวะควรหึงหรือไม่ควรหึง...เออหึงก็หึงวะ" การันต์พูดกับตัวเองย้ำไปย้ำมาพร้อมกับเดินเข้าห้องทำงานไปเพื่อฆ่าเวลารอกอบัวมาเรียกไปกินข้าวเย็น

และนี่คือกิจวัตรประจำวันของเธอกับเขา ช่วงนี้เขาแทบจะไม่ได้ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเลยเพราะว่าอะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากออกไปไหน แต่ยามได้นึกถึงใบหน้าหวาน ๆของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของเขาก็แทบจะไม่อยากจะไปไหน ต่อให้ออกไปก็อยากจะรีบกลับมาไว ๆ เพราะอยากเจอหน้าเธอ