ตอนที่11
1235 คำ
กอบัวกลับมานั่งทำงานปกติ แต่สายตาของเธอไปสะดุดกับเอกสารฝ่ายบัญชีการเงินที่เพิ่งนำมาวางไว้บนโต๊ะของเธอในช่วงที่เธอไม่ได้นั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงาน เอกสารโอนเงินโครงการหนึ่งที่ได้ดำเนินการโอนเงินไปแล้วโดยที่ไม่ผ่านการอนุมัติจากผู้บริหาร ทั้ง ๆ ที่โครงการนี้ยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นโครงการเท่านั้น
หญิงสาวหยิบเอกสารขึ้นมาตรวจอย่างละเอียดก็ต้องตกใจว่าไม่มีรายละเอียดอะไรเลย นอกจากหลักฐานการโอนเงินเท่านั้น เธอรีบนำแฟ้มเอกสารเข้าไปข้างในห้องของท่านประธานทันที
"มีอะไร?"
การันต์ถามขึ้นเมื่อเห็นเลขาสาวเดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ณ นาทีนี้กอบัวต้องลืมความบาดหมางระหว่างเขาไปชั่วคราวเพราะดูเหมือนว่าเรื่องงานในตอนนี้จะสำคัญกว่ามาก
"เอกสารโอนเงินโครงการนี้ค่ะ ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย แต่ทำไมฝ่ายบัญชีถึงโอนยอดจำนวนเต็มให้ผู้รับเหมาแล้วคะ ปกติแล้วฝ่ายบัญชีต้องโอนเป็นงาน ๆงวด ๆ ไปไม่ใช่ยอดเต็มแบบนี้...และอีกอย่างเราจ้างนิติบุคคลที่เป็นบริษัทไม่ใช่บุคคลธรรมดานะคะ"
การันต์หยิบเอกสารขึ้นมาตรวจดูตามที่หญิงสาวบอก เขาไม่ได้แสดงท่าทีว่าตกอกตกใจหรือแปลกใจอะไรทั้งนั้น จนกอบัวรู้สึกแปลกใจ
"แล้วยังไงต่อ?"
การันต์เอ่ยถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นไม่ได้ดูร้อนรนอะไรเลย ยังวางท่าสบายๆ
"คุณไม่สงสัยฝ่ายบัญชีเลยเหรอคะ ไม่ตรวจสอบหน่อยเหรอ?"
สายตาคมกริบของเขาเงยขึ้นจ้องหน้าเธอนิ่งอย่างไม่พอใจ ที่เธอทำเหมือนจะมีอคติกับฝ่ายบัญชีมาก
"คุณเป็นแค่เลขา ทำหน้าที่ของเลขาเท่านั้นไม่ใช่ทำหน้าที่ตรวจสอบบัญชี"
เสียงเข้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่แยแสถึงความหวังดีของเธอเลย กอบัวถึงกับขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ เธอเม้มปากและสูดลมหายใจเข้าปอดไปหนึ่งฮึกก่อนจะค่อย ๆปล่อยลมหายใจออกมาพร้อมกับปรับสีหน้าให้เรียบเฉย
"เพราะเป็นฝ่ายบัญชีสินะ คุณถึงไม่อยากตรวจสอบ กลัวมันจะไปกระทบคนของคุณใช่หรือไม่?"
หญิงสาวอดที่จะฉุนขึ้นมาไม่ได้ ปกติเธอนั้นแทบจะไม่มีปากมีเสียงในเรื่องงานแต่วันนี้เธอทนไม่ไหวแล้วก็เห็นกันอยู่ชัดเจนว่ามันไม่ถูกต้องทำไมการันต์ถึงได้นิ่งเฉยนัก เขายังคงกลิ้งปากกาในมือไปมาอย่างไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย
"ออกไปได้แล้ว ไปทำงานของเธอต่อ เรื่องนี้ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ"
"จำไว้นะคะ ว่าคุณทำอะไรต้องคิดถึงบริษัทให้มาก ๆ คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ด้วยไม่ใช่คิดถึงแต่คนของตัวเองจนมองข้ามไปหมดทุกเรื่อง ถ้าเป็นแบบนั้นคุณไม่ควรมาเป็นประธานบริษัท ขอตัวนะคะ"
กอบัวพูดเสร็จก็เอี้ยวตัวเดินกลับไปอย่างไม่ได้สนใจว่าเขาจะโกรธเธอหรือเปล่าในเรื่องนี้ เพราะสิ่งที่เธอเตือนเขาเธอมั่นใจว่าเป็นสิ่งที่เขาควรคำนึงไม่ใช่ความผิดอะไรที่เขาจะมาโกรธและใช้กำลังกับเธออีก
ลับหลังกอบัวแล้วการันต์ถึงกับยิ้มออกมา ที่เห็นหญิงสาวโกรธและดูจริงจังมากเขาแทบจะไม่เคยเห็นมุมนี้ของเธอเลย ความจริงเขารู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วและได้สั่งให้ภานุเก็บเอกสารหลักฐานไว้ล่วงหน้าทั้งแต่มีเมลล์แจ้งว่ามีการโอนเงินออกจากบริษัทแล้ว
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะในเมื่อวันหยุดสองวันเขาตามเรื่องนี้อยู่ตลอดในห้องทำงาน อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาแทบจะไม่ได้พักเลยเพราะต้องตรวจสอบการโอนเงินย้อนหลังไปเป็นปี ๆ
แต่ที่คาดไม่ถึงก็คือเลขาสาวของเขา..เธอช่างสงสัยได้ถูกเรื่องถ้าเป็นเรื่องงานการันต์ต้องยอมรับว่าเธอเก่งมาก ๆ แต่ถึงกระนั้นเขาก็แกล้งทำเป็นเพียงไม่สนใจออกไป เพราะว่าไม่รู้เหมือนกันว่าจะคุยดีๆกับเธอมันต้องเริ่มจากจุดไหน
"เก่งนิ รู้จักทำเพื่อผลประโยชน์ของบริษัทผัว หึหึ"
การันต์หัวเราะหึหึในลำคอ ไม่รู้ทำไมที่ครั้งนี้เขาไม่ได้นึกโกรธเธอเลยแม้แต่นิดในแววตาของเขาลับหลังเธอนั้นมีแต่แววเอ็นดูอย่างไม่รู้ตัว เขาหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาแล้วกดโทรศัพท์โทรหาภานุ
"ภานุนายเก็บหลักฐานไว้หมดแล้วใช่มั้ย?"
(ครับนาย)
"ดี งั้นเราค่อยมาจับโจรกัน ติดต่อทีมทนายไว้ด้วย"
(ครับนาย ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลย)
16.00 น.
"สวัสดีครับหนูบัวคนสวย"
เสียงผู้ช่วยท่านประธานหรือว่าคุณภานุเรียกเธอเสียงดังกังวานมาแต่ไกล กอบัวยิ้มกว้างให้เขาอย่างเป็นมิตรเพราะภานุนั้นมีนิสัยน่ารัก ตลกอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา ไม่เข้ากับหน้าตาที่หล่อตี๋ของเขาเลย
"สวัสดีค่ะคุณภานุมาพบท่านประธานหรือคะ?"
"ครับ พอดีมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานซะหน่อย"
"แต่..อืม ได้เวลาเลิกงานแล้วนี่คะ"
กอบัวพูดขึ้นในขณะที่ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูห้องออกมา ท่านประธานในชุดสูทก็เดินออกมาเหมือนกันเหมือนเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกแล้ว
"อ้าวภานุ โทษทีลืมแจ้งไป วันนี้ชั้นจะกลับบ้านแล้วล่ะ"
"ท่านประธานมีเรื่องด่วนอะไรจะสั่งไว้ก่อนมั้ยครับผม"
ภานุที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กอบัวจนเกือบจะแนบชิดติดกัน จนทำให้ท่านประธานถึงกับหงุดหงิดขึ้นมากับภาพนั้น
"ไม่มีอ่ะ กลับบ้านได้แล้วล่ะ เมียนายรออยู่ที่บ้านแล้วมั้ง"
"อ๋อ ผมไม่มีเมียครับท่านประธาน"
ภานุพูดเสร็จก็ปรายตามองไปที่กอบัวด้วยสายตาหวานฉ่ำบอกให้รู้ว่าชัดเจนว่าเขานั้นคิดอย่างไรกับหญิงสาว
"หนูบัวกลับกับพี่มั้ยคะ?"
"เอ่อ..คือว่า"
ภานุถามขึ้นมาแถมยังใช้คำพูดคะ ขา โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังจีบเมียของท่านประธานอยู่ เล่นเอาท่านประธานการันต์ถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความไม่พอใจ แต่ภานุไม่ทันได้สังเกตุเห็นว่าสีหน้าท่านประธานนั้นกำลังปล่อยรังสีอำมหิตทำลายล้างอยู่รอบ ๆ ตัวของเขา
กอบัวได้แต่อึกอักกระพริบตาถี่ ๆ เมื่อเจอสายตาที่พิฆาตคู่นั้นของผู้เป็นสามี
"อ๋อ เดี๋ยวบัวกลับกับชั้น นายไปเถอะไม่ต้องไปส่งเลขาชั้นหรอก ชั้นมีเรื่องจะคุยกับเลขาชั้นหน่อย ตามมาเลยบัว!"
กอบัวที่เตรียมตัวจะกลับบ้านอยู่เหมือนกันได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินตามคนร่างสูงโปร่งไป อย่างไม่รู้ตัวเลยว่าเขานั้นหึงจนหน้ามืดตามัวไปหมดแล้ว
"ไปก่อนนะคะคุณภานุ"
"ครับ ๆ"
ภานุโบกมือให้กอบัวก่อนจะยืนเกาหัวแกร๊ก ๆ ที่อยู่ๆท่านประธานก็มาแย่งเวลาอันสุดแสนจะพิเศษของเขาไป อุตส่าห์ตั้งใจจะมาชวนกอบัวกลับด้วยกันแท้ ๆ
- ผู้เขียน
