พันธนาการไร้รัก

ตอนที่8

การันต์:'ฮะโหลไอ้คินปรึกษาอะไรหน่อย'

การันต์โทรไปหาเพื่อนที่เป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อขอคำปรึกษา

คิน:'มีอะไร ทำผู้หญิงท้องเหรอ?'

การันต์:'ไอ้ห่าคำถามอื่นมีมั้ย?'

คิน:'ฮ่า ฮ่า เสืออย่างนายมีเรื่องอื่นให้ถามด้วยเหรอ?'

การันต์:'คือว่า...เมียกูไม่สบาย'

คิน: 'ก็พามาหาหมอสิวะ'

การันต์:' คือว่าไม่สบายหลังจากที่กู...'

คิน: 'มึงทำจนป่วยไข้เลยเหรอวะ ต้องรุนแรงขนาดไหน เพลาๆหน่อยนายรันต์'

การันต์:'คือเป็นครั้งแรกของเมียกูอ่ะ ตอนนี้นอนซมเลย'

คิน: 'มึงนี่โคตรโชคดีชิบหายเดี๋ยวกูจัดยาไว้ให้ล่ะกัน จะออกมาเอาเองหรือให้ใครมาเอา

การันต์:'เดี๋ยวให้คนขับรถไปเอาก็ได้ กูต้องอยู่ดูแลบัวคงไม่ได้ไป'

คิน:'ชิช้ะ!เสือสิ้นลายก็คราวนี้แหละวะ'

การันต์:'เพ้อเจ้อแล้วมึง แค่นี้แหละ'

เสียงหัวเราะร่าดังมาตามสายจนการันต์รู้สึกอายเพื่อนขึ้นมาที่อยู่ๆต้องมาทำอะไรแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่เขากลับรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเมียที่ตัวเองไม่ได้รักขึ้นมา แต่ว่า

'เฮ้อ ไม่น่าโทรไปปรึกษามันเลย อายชิบหาย ชีวิตไอ้เสือจบก็คราวนี้แหละวะ'

การันต์ได้แต่เดินไปเดินมา บางทีก็นั่งบางทีก็ลุกเดินอย่างทำอะไรไม่ถูกเขาเสยผมขึ้นอย่างใช้ความคิดว่าดูแลผู้ป่วยต้องทำยังไงบ้างเขาไม่เคยดูแลใครด้วยสิ

"คุณผู้ชายคะ น้ำได้แล้วค่ะ เดี๋ยวเจี๊ยบขึ้นไปเช็ดตัวให้คุณผู้หญิงก่อนนะคะ"

"อ๊ะ ไม่ต้องเดี๋ยวชั้นทำเอง"

เจี๊ยบอมยิ้มเมื่ออยู่ๆคุณผู้ชายของเธอก็คิดอยากดูแลคุณผู้หญิงของเธอขึ้นมา รู้สึกดีใจแทนเพราะบ่อยครั้งที่เธอแอบเห็นคุณผู้หญิงของเธอแอบร้องไห้เพราะคำพูดร้ายๆของคุณผู้ชายเจ้าอารมณ์อยู่บ่อยๆ

"ยิ้มอะไร มีอะไรก็ไปทำไป"

"ค่ะ..คุณผู้ชายงั้นเจี๊ยบวางไว้ตรงนี้นะคะ"

เจี๊ยบเอากาละมังใส่น้ำพร้อมผ้าชุบน้ำวางไว้บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้องโถงรับแขกชั้นล่างของบ้าน เมื่อเจี๊ยบออกไปแล้วการันต์ก็มาหยิบเดินขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อจัดการเช็ดตัวให้คนป่วย

"บัว!เช็ดตัวก่อน"

เขาเรียกปลุกให้เธอรู้สึกตัวแต่ร่างบางยังนอนนิ่งแก้มแดงไปหมดเพราะฤทธิ์ของพิษไข้

"พี่การันต์ขา~"

เสียงละเมอเพ้อพกออกมาจากลำคอระหงที่นอนหลับไม่มีสติ การันต์เดินเข้าไปใกล้ๆ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอละเมอถึงชื่อเขา ความจริงก็คือการันต์แทบจะไม่รู้เลยว่ากอบัวคิดอย่างไรกับเขาแล้วอยู่ ๆ มาละเมอเรียกเขาเสียงหวาน

การันต์บิดผ้าชุบน้ำค่อยๆบรรจงเช็ดลงไปตามซอกคอข้อพับ ทำไปเปิดGoogleไปดูวิธีเช็ดตัวไปอย่างเงอะๆงะๆไม่ชำนาญ เพราะเขาไม่เคยมาทำแบบนี้ให้ใคร ถ้าเรื่องบนเตียงแล้วเขาถนัดทำอย่างอื่นกับผู้หญิงมากกว่า

"แล้วต้องทำยังไงต่อวะ ก็ใส่เสื้อผ้าอยู่แบบนี้เช็ดลำบากชิบ"

การันต์สอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วค่อยๆถอดกระดุมเสื้อของเธอออกทีละชิ้นทั้งข้างล่างข้างบนในขณะที่ยังมีผ้าห่มคลุมอยู่ เมื่อสัมผัสโดนเนื้อนวลเนียนของเธอข้างล่างของเขาก็พองโตขึ้นมาทันที

"ลงไปลูกลงไปยังไม่ถึงเวลา"

เขาลูบไปตรงเป้าของกางเกงขนาดว่ากอบัวเป็นคนไข้เขายังมีอารมณ์หื่นขนาดนี้ไม่แน่ใจเลยว่าตอนเธอหายดีแล้วเขาจะยับยั้งช่างใจได้มากน้อยแค่ไหน

ร่างเพรียวขาวผ่องของกอบัวตอนนี้คงเหลือแต่ชุดชั้นในตัวที่ร้อนระอุขึ้นทำให้เขาร้อนใจเลิกคิดเรื่องอื่นที่ฟุ้งซ่าน บรรจงเช็ดตัวให้ผู้ป่วยทุกซอกทุกมุมพร้อมกับสลับไปเปลี่ยนน้ำเช็ดจนตัวของหญิงสาวเย็นลง เขาจึงลุกขึ้นไปหาเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆมาสวมให้เธอพร้อมๆกับห่มผ้าให้อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน

"พี่การันต์...ปิดเทอมแล้วจะมาหาบัวมั้ยคะ?"

หญิงสาวยังคงละเมอออกมาเบาๆในขณะที่ดวงตากลมโตภายใต้กรอบขนตางอนดกดำนั้นยังปิดสนิทอยู่ การันต์ที่ลุกขึ้นจะไปเอายามาให้เธอกินเพราะว่าคนขับรถไปเอามาให้แล้ว ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินออกไปจากห้องถึงกับหยุดชะงักหันมาหาเธอที่นอนหลับหายใจอย่างสม่ำเสมออยู่อย่างไม่มีสติเหมือนเดิม

"ยังจำได้อยู่เหรอ เรื่องที่ไร้สาระแบบนั้นน่ะยัยบัวเด็กขี้แย"

มุมปากของเขาถูกยกขึ้นมานิดหนึ่งอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตของเธอกับเขาตอนวัยเยาว์

ก๊อก! ๆ ๆ

"คุณผู้ชายคะเจี๊ยบเอายามาให้ค่ะ"

"อืม ๆ "

เสียงเรียกจากเด็กรับใช้ทำให้เขาตื่นจากภวังค์แล้วลุกไปเปิดประตูห้องเพื่อรับยาจากเจี๊ยบ

"ขอบใจ..เดี๋ยวเจี๊ยบทำข้าวต้มไว้สักหน่อยนะ เผื่อบัวฟื้นขึ้นมาแล้วหิวจะได้กิน"

เขาพูดกับเจี๊ยบด้วยน้ำเสียงที่น่าฟังมากขึ้น และดูเหมือนการันต์จะมีอารมณ์ที่เย็นลงแล้วเหมือนกันจนเจี๊ยบนึกดีใจถ้าคุณผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกวันคุณกอบัวของเธอคงมีความสุข

"ได้ค่ะ"

เจี๊ยบรับคำก็รับเดินไปทำตามคำสั่งอย่างไม่รอช้า

"เฮ้อ เล่นเอาเหนื่อยหอบไปเหมือนกันนะเรา "

การันต์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้วเหลือเพียงนอนเฝ้าดูอาการของเธอไม่ให้มีไข้สูงขึ้นมาอีกเท่านั้น เรื่องนี้ไม่กล้าบอกพ่อแม่ด้วยเพราะถ้าท่านรู้คงจะบ่นเขาหูชาไปหลายวันอีก

ขนาดเรื่องที่ไม่บอกให้ใครในบริษัทรู้ว่าเลขาส่วนตัวคือเมีย ท่านก็บ่นทุกครั้งที่พบหน้าจนเขาแทบจะไม่อยากจะเจอพ่อและแม่ของตัวเองอยู่แล้ว เอาจริง ๆ เขาก็แค่ยังไม่พร้อมมีครอบครัวยังไม่อยากทิ้งชีวิตที่มีอิสระของตัวเองก็แค่นั้นเอง

เมื่อกอบัวเข้ามาดับฝันในการใช้ชีวิตของเขาจึงพาให้พาลชังเธอไปด้วย แต่ถึงกระนั้น เขาในที่ทำงานก็ไม่ได้ไม่เอาถ่านซะหน่อย การันต์ทำงานเก่งไม่ต่างกับผู้เป็นพ่อ แต่ที่ต่างกันมากก็ตรงที่ยามไหนที่เขาได้นั่งหัวโขนเป็นผู้บริหารความนิ่งเคร่งขรึม ความสุขุม ความเจ้าระเบียบความเนี๊ยบก็เข้าสิงเขาทันที งานทุกอย่างต้องเป๊ะ ซึ่งข้อนี้กอบัวก็รับรู้ดี

แต่ถ้าอยู่ข้างนอกได้ท่องราตรียามค่ำคืนเขาก็เต็มที่กับมันสุด ๆ เหมือนกัน และนี่แหละความเป็นSignatureหรือเอกลักษณะเฉพาะตัวของการันต์ ต้องยอมรับว่าส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้รับอิทธิพลมาจากการเป็นนักเรียนนอก ส่วนเรื่องมีความรักเขาก็ขยาดมาจากศจีเลยไม่คิดจะรักใครอีกเลย...เพราะคนอย่างการันต์นั้นเจ็บแล้วจำเป็นที่สุด