ตอนที่7
1307 คำ
"บัว!ไปกินข้าวกันไป"
พอลลี่เรียกกอบัวเสียงดังกังวานมาแต่ไกล สตรีในร่างชายหนุ่มอ้อนแอ้นอรชรนั้นรีบเดินย้ายก้นมาหากอบัวเป็นปกติของทุกวันที่พอลลี่จะมาชวนกอบัวไปกินข้าวตอนพักเที่ยง เพราะปกติกอบัวจะไม่ค่อยสนิทกับใครที่ทำงานหลีกเลี่ยงการถูกจับตามองจากคนอื่น เธอใช้ชีวิตอย่างเจียมตัวไม่ได้แสดงตัวตนว่าเป็นภรรยาของCEOแต่อย่างใด
"บัวว่าจะกลับแล้วค่ะพี่พอลลี่ รู้สึกไม่ค่อยสบาย"
"จริง ๆ ด้วย หน้าซีด ๆ เป็นอะไรมากมั้ยนี่"
พอลลี่เอามือมาแตะหน้าผากของกอบัวอย่างเป็นห่วง ดูเหมือนว่าในบริษัทมงคลกรุ๊ปจำกัด(มหาชน)ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้จะมีแค่พอลลี่คนเดียวที่ดูจะเป็นห่วงและใส่ใจเธอมากกว่าใคร ๆ
"ตัวร้อนๆนะ กลับไปพักผ่อนก็ได้แล้วนี่บอกท่านประธานหรือยัง?"
"เขาคงไม่ว่าอะไรบัวหรอกมั้งคะ ปกติก็..."
เมื่อเอ่ยถึงท่านประธานกอบัวน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา ทำให้คนฟังดูออกว่าระหว่างเธอกับท่านประธานต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ แต่ก็ไม่แปลกอะไรเพราะพนักงานที่บริษัทต่างก็ขยาดท่านประธานคนใหม่กันทุกคน
ถึงแม้ว่าท่านประธานจะดูหล่อเหลากระชากใจสักแค่ไหน แต่ถ้าใครทำอะไรพลาดหรือทำอะไรให้ไม่พอใจแล้วล่ะก็ต้องร้องไห้ออกมาทุกคนด้วยคำพูดที่ฟังแล้วสะเทือนหัวใจ พอลลี่เองก็อดที่จะเห็นใจกอบัวไม่ได้เพราะอยู่ใกล้ชิดท่านประธานมากที่สุด
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า บอกพี่ได้นะบัว"
"ไม่มีค่ะ แค่บัวรู้สึกว่าไม่ค่อยสบาย"
กอบัวเอามือปาดน้ำตาและฝืนยิ้มออกมาให้พอลลี่มองยังไงก็ดูออกว่าเลขาสาวกำลังโกหกอยู่
"อืม ๆ ถ้าอย่างนั้นก็กลับเถอะ"
"วันนี้กินคนเดียวไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้บัวไม่ทิ้งไปไหนแน่นอน"
"ยัยบัวเอ๋ย...พรุ่งนี้วันหยุด พี่ว่าบัวกลับไปพักผ่อนดีแล้ว ดูเบลอ ๆ นะเนี่ย"
"จริงด้วยค่ะ อิอิ"
กอบัวยิ้มออกมากับคำพูดของพอลลี่ ทั้งคู่ร่ำลากันก่อนจะแยกย้ายกันไป กอบัวหยิบกระเป๋าสะพายไหล่ขนาดกะทัดรัดสีเขียวขึ้นมาสะพายแล้วเดินฉับๆออกไปจากบริษัท เธอรู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งร่างและตรงส่วนนั้นที่โดนการันต์กระทำมาอยากไปหาหมอมากแต่ก็อับอายเกินกว่าจะกล้าไปจริง ๆ
14:00น.
การันต์กลับมาไม่เจอกอบัวก็หงุดหงิดมากเขาเห็นงานที่เธอเตรียมไว้ให้บนโต๊ะหมดแล้ว ก็รู้ได้ทันทีว่ากอบัวแอบหนีกลับบ้านไปก่อนแล้ว แต่ที่เขาโกรธเพราะหญิงสาวไม่แจ้งบอกกล่าวเขาสักคำ
"เป็นเลขาอะไรไม่มีความรับผิดชอบ"
การันต์สบถออกมาอย่างรู้สึกโมโหที่เธอมองข้ามหัวของเขาไป แต่ไม่ได้นึกถึงการกระทำของตัวเองเลยว่าทำอะไรรุนแรงไปกับเลขาสาวก่อนหน้านี้ เธอถึงได้หนีกลับไปแบบนี้
ก๊อก ๆ ๆ
"ท่านประธานเรียกผมเหรอครับ"
ภานุผู้ช่วยของการันต์เดินเข้ามา
"ใช่! จะบอกว่าวันนี้ที่จะไปลงหน้างาน ชั้นไม่ไปแล้วนะ พอดีมีธุระจะออกไปแล้วล่ะ"
"แล้วน้องบัวคนสวยไปไหนล่ะครับนี่?"
นิสัยขี้เล่นและปากไวของภานุที่พูดชมว่าน้องบัวคนสวยโดยไม่รู้ว่ากอบัวคือเมียสาวของท่านประธานทำเอาคนฟังถึงกับตาเขียวใส่ภานุไม่ได้รู้สึกขำขันไปด้วย เพราะไม่ชอบให้ใครมาใช้คำพูดแบบนี้กับผู้หญิงที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของเขา ภานุเมื่อเห็นแบบนั้นถึงกับทำหน้าเหวอทันทีเพราะรู้ตัวว่าพูดผิดพลาดไป
"กลับไปแล้ว"
"อ๋อ ผมเห็นเดินออกไปทั้งแต่เที่ยงแล้วครับ"
ภานุนึกออกมาได้ว่าเห็นกอบัวเดินออกไปจากออฟฟิศท่าทางดูอิดโรยเหมือนเหนื่อยๆเพลียๆ แต่เขาไม่ได้พูดอย่างหลังออกไป
"สรุปไม่มีอะไรแล้วแน่นะ ชั้นออกไปถ้าโทรตามชั้นอีกเงินเดินนายเดือนนี้จะเหลือครึ่งนึงทันที"
การันต์พูดขู่ขึ้นมาเพราะวันก่อนออกไปได้ไม่ถึงสามสิบนาทีภานุก็โทรเข้ามาบอกมีงานด่วนเขาเลยต้องรีบกลับมาอีกด้วยความโมโหอยู่พอสมควรวันนี้เลยคาดโทษภานุไว้
"ครับๆ ไม่มีแน่นอนครับท่านประธาน แฮ่!"
ภานุเอามือลูบท้ายทอยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันก่อนและเขาก็เชื่อแน่ว่าถ้าเกิดขึ้นอีกเขาต้องโดนหักเงินเดือนจริง ๆ เพราะคนอย่างท่านประธานคนใหม่ไม่เคยพูดเล่นเนื่องจากมีคนโดนมาแล้ว เรื่องความดุ ความใจร้อนยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลต้องยกให้การันต์อยู่แล้ว พนักงานต่างก็กลัวกันไปตามๆกัน ก็คงจะมีแต่ศจีผู้จัดการฝ่ายบัญชีที่เขาจะดีด้วยอยู่คนเดียวทั้งบริษัทจนมีข่าวลือว่าทั้งคู่เหมือนถ่านไฟเก่าที่กลับมาปะทุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
"ดี..งั้นชั้นไปล่ะ"
พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นมาหยิบเสื้อสูทที่สวมทับอยู่กับเก้าอี้ทำงานออกมาแล้วสวมทับลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในอย่างเร่งรีบเสร็จแล้วก็รีบเดินออกมาจากห้องทำงาน ภานุก็เดินตามออกมาด้วย
"นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะไม่ต้องเดินไปส่งชั้น"
"ครับท่านประธาน"
ภานุเดินแยกจากไปทำงานต่อ พนักงานเมื่อเห็นว่าท่านประธานเดินมาต่างก็ยกมือไหว้กันเป็นแถวสายตาคมกวาดสายตาไปทั่วเพื่อสำรวจความเรียบร้อย ทุกคนต่างก็เงียบกริบไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจ ยิ่งกว่าคุณครูห้องปกครองสมัยเรียนเดินผ่านมาเสียอีก
16.00 น.
-บ้านการันต์-
กอบัวกลับมากินยาแล้วก็นอนหลับไป การันต์เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องเขาเห็นร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ร่างสูงเดินเข้าไปในมุมของห้องแต่งตัวเพื่อถอดสูทออก แล้วเดินออกมานั่งข้างๆร่างบางของกอบัวบนเตียง
ฝ่ามือใหญ่แตะลงไปบนศีรษะเธอเบาๆ แล้วต้องรีบชักมือออกเพราะเธอตัวร้อนจี๋
"ไม่สบายทำไมไม่บอก หนีกลับมาแบบนี้ได้ยังไงกัน?"
กอบัวเมื่อได้ยินเสียงทุ่มของผู้เป็นสามีก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"พี่การันต์..."
หญิงสาวพยายามยันกายลุกขึ้นเพราะรู้สึกว่าเย็นแล้วเธอยังไม่ได้เตรียมอาหารเย็นให้เขาเลย
"นอนลงเถอะ ไม่ต้องลุก"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง กอบัวก็ล้มลงนอนตามคำสั่งของเขาทันที
"ไม่สบายทำไมไม่บอกไปหาหมอมั้ยล่ะ จะได้พาไป"
"ไม่ไปค่ะ..แค่..."
การันย์นึกขึ้นมาได้ว่าน่าจะมีผลมาจากที่เธอร่วมรักกับเขาเลยทำให้เกิดการบาดเจ็บและมีไข้ขึ้นมา
"เดี๋ยวไปหายาให้กินก็แล้วกัน นอนพักเถอะ"
พูดกับเธอด้วยเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบหน้าเธอสักแค่ไหนแต่การันตน์ก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ที่ทำให้เธอไม่สบายขนาดนี้ ก็เข้าใกล้เธอทีไรเขาก็อดที่จะมีอารมณ์ไม่ได้ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้ แต่ คงต้องรอให้เธอหายดีก่อน
- ผู้เขียน
