พันธนาการไร้รัก

ตอนที่10

"ห้ะ!พี่การันต์"

กอบัวที่กำลังแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำถึงกับตกใจ รีบเอามือกุมปิดทั้งสองเต้าเพราะกำลังเปลือยกายอยู่

"อาบด้วย"

สุ้มเสียงเอ่ยออกมาแสนจะแผ่ว แต่สีหน้ากลับส่งประกายตาวาววับบางอย่างเข้ามาแถมยังเปลือยกายล่อนจ้อนเข้ามาอีก กอบัวหันหน้าหนีเขาเพราะแก่นกายที่มันใหญ่โตกำลังชี้โด่มาทางเธอ หญิงสาวทำท่าจะลุกออกไป แต่ถูกมือใหญ่ดึงแขนเอาไว้

"จะไปไหน ?"

"ไปอาบตรงฝักบัวค่ะ"

"อาบด้วยกันนี่แหละ ถูหลังให้หน่อยสิ"

การันต์หันหลังมาให้เธอ กอบัวทำอะไรไม่ถูกกลัวก็กลัวเขาจะเข้ามาทำร้ายเธอให้เจ็บปวดอีก แต่ บรรยากาศรอบ ๆ ในห้องน้ำตอนนี้มันให้อารมณ์อย่างว่าจริง ๆ มือเล็กค่อยลูบไล้ไปบนแผ่นหลังกำยำของเขาพร้อมด้วยฟองสบู่นุ่ม ๆ

กอบัวเริ่มหายใจติดขัดเมื่อลูบลงไปบนแผ่นหลังมีกล้ามเนื้อแน่นแบบนั้น ความรู้สึกบางอย่างเริ่มจู่โจมเข้ามา หญิงสาวชักมือกลับทันทีเพราะว่าเธอกลับมีอารมณ์ใคร่ขึ้นมาเองอย่างบอกไม่ถูก โดยที่การันต์ก็แทบจะไม่ได้สัมผัสหรือเข้ามาทำอะไรเลยเธอเลย

"หยุดทำไม กำลังเพลินเลย"

"บัวอาบน้ำเสร็จแล้ว"

กอบัวไม่ไหวรีบผลุนผลันลุกขึ้นออกไปจากอ่างน้ำเพราะตอนนี้แก้มของเธอนั้นแดงไปหมดแล้ว เขาจ้องตามร่างเปลือยเปล่าของเธอไปราวกับจะกลืนกิน

"มีอารมณ์ละสิ?"

เขายังมีหน้าตะโกนตามหลังเธอมาอีก

'ทำไมเป็นคนปากแบบนี้นะ คิดอย่างไรก็พูดออกมาแบบนั้นเลยเหรอ'

กอบัวโต้กลับเขาในใจ หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวมาพันร่างเอาไว้ แล้วรีบเดินออกไป ทิ้งให้คนร่างใหญ่นอนอาบน้ำอยู่คนเดียวในอ่าง

ใจจริงการันต์ไม่ได้ตั้งใจมาทำอะไรเธออยู่แล้วถ้าตั้งใจจริง ๆ คงไม่ปล่อยออกไปแน่ ๆ เขายิ้มอยากมีความสุขพอใจที่ได้แกล้งเธอ อีกใจก็รู้สึกผิดกับเรื่องทั้งหมด แต่ จะให้ทำอย่างไรได้ ก็คนไม่ได้รักกันแล้วมาบังคับให้แต่งงานกัน นักเรียนนอกอย่างเขาไม่ชินกับการโดนคลุมถุงชนอะไรแบบนี้เลย

แต่บางที..การันต์ก็ลืมนึกไปว่าถ้าหากเขามีความรับผิดชอบมากกว่านี้ ก็คงไม่มีใครบังคับเขาหรอก ด้วยวัยยี่สิบเก้าแต่ยังนึกแต่สนุกนึกถึงแต่อิสระภาพเสรีโดยนั่งอยู่บนกองเงินกองทองของพ่อแม่มันก็ดูย้อนแย้งเกินไป เขาจะทำแบบนั้นได้ก็ต่อเมื่อเขาไม่ต้องพึ่งการเงินกับทางครอบครัวแล้ว

บ้านของศจี

"ได้เงินมาหรือยัง?"

กรสามีของเธอถามขึ้นในขณะที่ศจีกำลังสอนการบ้านลูกสาวตัวน้อยวัยสี่ขวบอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นสามีด้วยแววตาเอือมระอา

"เงินอะไร?"

"ที่ให้ไปขอยืมผัวเก่ามาไงล่ะ นี่ป่านนี้แล้วเธอยังไม่ได้ทำอะไรอีกเหรอ ไหนบอกว่ามันกลับมาแล้วไง"

"จะเอาเงินไปทำอะไรนักหนาอ่ะกร"

"ก็เอาไปใช้หนี้ไงล่ะ ตอนนี้บริษัทก็กำลังมีปัญหาถ้าไม่ได้เงินสิบล้านมาเราแย่แน่ศจี"

ศจีนิ่งเงียบไป รู้สึกไม่มีความสุขขึ้นในทุก ๆ วันที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับกร ไม่ต้องบอกว่าเธอคิดผิดอย่างมหันต์ที่ตัดสินใจเลือกทิ้งการันต์และมาคบกับกรในตอนนั้น

เพียงเพราะหลงในคารมและหน้าตาอันหล่อเหลาของเขาแท้ ๆ และอีกอย่างในตอนนั้นบริษัทของกรรุ่งเรืองมาก แต่หลัง ๆ มานี้ได้ผลกระทบจากเศรษฐกิจธุรกิจก็เลยมีปัญหาบริษัทของเขาขาดสภาพคล่องทางการเงินในการดำเนินการ

จึงทำให้ทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด นิสัยที่เคยแสนดีของกรก็เปลี่ยนเป็นขี้โมโหอารมณ์ก็ร้ายขึ้น หลายต่อหลายครั้งที่ศจีต้องเจ็บตัวเพราะเขา ความจริงจากใจของศจีไม่เคยคิดอยากกลับไปยุ่งวุ่นวายกับการันต์อีกแล้ว แต่โดนกดดันจากกรในทุก ๆ วันให้บากหน้าไปยืมเงินจากการันต์ เรื่องแบบนี้เอาตรง ๆ ฆ่าเธอให้ตายเธอก็ละอายแก่ใจที่จะเอ่ยจริง ๆ

"จะลองดูก็แล้วกัน แต่ศจีไม่รับปากว่าจะได้มั้ยนะกร"

"เธอต้องได้มาเท่านั้นศจี ต่อให้เธอต้องเอาตัวเข้าแลกเธอก็ต้องทำ"

กรกระซิบพูดข้างหูศจีอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ลูกสาวได้ยินแต่สิ่งที่กรกล่าวออกมานั้น มันช่างเลือดเย็นสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่สามีบังคับให้ทำอะไรที่มันเลวทรามแบบนี้ ศจียิ่งขยะแขยงความคิดของกรมากขึ้นทุกวัน แต่ เธอทำได้ก็แค่นิ่งเอาไว้ถ้าหากขัดใจเขาก็จะโดนลงทัณฑ์ด้วยฝ่ามือทำให้เธอต้องเจ็บตัวเปล่า ๆ

วันจันทร์

วันนี้กอบัวออกมาแต่เช้าเพราะว่าวันก่อนลาหยุดครึ่งวันอยากจะรีบมาเคลียร์งานที่ค้างไว้ให้เสร็จก่อนที่ท่านประธานของเธอจะเข้ามาทำงาน สอง-สามวันมานี้พี่การันต์ของเธอดูจะสงบปากสงบคำมากขึ้น ไม่ค่อยเข้ามาพูดจาร้าย ๆ กับเธอเท่าไหร่และเขาก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทำงานในวันหยุด ไม่ได้เข้ามาพูดคุยหรือทำอะไรอย่างว่ากับเธอ เข้ามาอีกทีก็ตอนที่เธอหลับไปแล้ว

กอบัวเข้ามาในห้องของท่านประธานเพื่อจะขนแฟ้มที่เขาเซ็นอนุมัติแล้วออกไปแจกจ่ายให้กับแผนกต่าง ๆ ที่นำมาขอลายเซ็นการอนุมัติจากผู้บริหาร หญิงสาวไม่ลืมที่จะเช็ดทำความสะอาดบนโต๊ะทำงานของเขาและจัดทุกอย่างให้เป็นระเบียบ หน้าที่เลขาก็ไม่ต่างกับแม่บ้านประจำตัวของเขาเท่าไหร่นัก

หญิงสาวก้มลงทิ้งเศษกระดาษลงไปบนถังขยะอันเล็กที่วางอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา กอบัวถึงกับชะงักกับสิ่งที่อยู่ในถังขยะ กล่องอาหารว่างที่เธออุตส่าห์ลุกขึ้นมาเตรียมให้เขาแต่เช้าตรู่ แต่ เขากลับนำมันมาทิ้งถังขยะไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้

"ทีหลังก็ไม่ต้องเตรียมมา ชั้นไม่กินของเธอหรอก เธอจะเสียของเปล่า ๆ"

ร่างสูงของเขามายืนอยู่ทั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าหากเขาไม่กินก็น่าจะบอกเธอดี ๆ ไม่ใช่นำสิ่งที่เธอตั้งใจทำมาให้ทิ้งถังขยะอย่างกับว่ามันคือสิ่งที่น่ารังเกียจเป็นขยะสมควรที่จะโดนทิ้งกว้าง

"ค่ะ"

กอบัวไม่อยากเถียงอะไรเขาอีก เธอก้าวออกไปจากตรงนั้นทันทีเพราะน้ำตามันกำลังจะร่วงหล่นมาอีกครั้ง เจ็บ เจ็บจะแย่ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ทำแบบไหน เขาถึงจะรัก เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าสักวันหนึ่งเธอจะเป็นฝ่ายหมดใจเสียเอง