สามวันหลังจากนั้นเขาก็มารับฉันจริง ๆ ค่ะเสียงหัวใจเต้นรัวมากฉันไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรอีก เห็นดื้อรั้นแบบนี้แต่ฉันไม่เคยเผชิญโลกภายนอกเลยนะคะ แล้วฉันจะอยู่ยังไงเคยห่างแม่ซะที่ไหนกัน
“ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ?”
“ฉันบอกว่าไง?”
“...”
“แม่เธอสุขสบายดีแน่ไม่ต้องกังวลหรอก” ให้ตายเหอะ เขาไม่มีพ่อไม่มีแม่หรือไงถึงไม่รู้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันเป็นยังไง
“แต่หนู...”
“งั้นก็ยกลูกให้ฉัน”
“เฮ้อ...” ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ขนาดหมามันยังรักลูกของมันเลย เขารู้อยู่แล้วว่าฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ถึงได้เอาลูกมาขู่ฉันแบบนี้
“ไม่ต้องเอาอะไรไปหรอกเผื่อเธอกลับมาบ้านจะได้ไม่ต้องขนไปขนมา เดี๋ยวฉันให้คนพาไปซื้อใหม่”
“พี่ดูมั่นใจจังเลยนะคะว่าเขาเป็น...”
“ใครจะซื่อบื้อเหมือนเธอล่ะ” ยังพูดไม่ทันจบเขาก็พูดสวนขึ้นมาซะก่อน เห็นหน้านิ่ง ๆ แบบนี้ปากร้ายใช่ย่อย
“สายธาร!” แม่ฉันเอ็ดขึ้นเหมือนรู้ว่าฉันกำลังจะอ้าปากเถียงเ
