ฉันเชื่อเสมอว่าเราเป็นคนลิขิตชีวิตตัวเองได้ อยากให้มันเป็นแบบไหนเราสามารถกำหนดมันได้ทุกอย่าง แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย อย่างเช่นฉันตอนนี้... ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่หวังว่าสักวันจะเจอความรักที่ดี มีคนรักที่ดีและมิตรภาพที่ดีแต่โลกของความจริงมันไม่ใช่เลย ฉันกลับถูกทำร้ายจากคนที่ฉันรัก ซ้ำไปมากกว่านั้นคือฉันไม่รักตัวเองอวดโอ้ว่าตัวเองเก่งไม่เป็นอะไร แต่ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดชีวิตพังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ แน่นอนว่ามันกลับไปแก้ไขไม่ได้ฉันยังเด็กเกินไปสำหรับโลกใบนี้
“หนูชื่ออะไรลูก” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“หนูชื่อสายธารค่ะ”
“กี่เดือนแล้ว” มือเหี่ยวย่นลูบสัมผัสหน้าท้องฉันอย่างอ่อนโยน
“หกเดือนแล้วค่ะ”
“ระหว่างนี้ป้าจะเป็นคนดูแลหนูเอง อยากกินอะไรบอกได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ” น้ำเสียงอ่อนโยนยังคงพูดต่อ ฉันได้แต่คลี่ยิ้มให้ตามมารยาทถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่คุ้นชินอยู่ดี คิดถึ
