“อาทิตย์หน้าจะเดินทางแล้วนะ ตื่นเต้นไหมสายธาร”
“ไม่อ่ะ หนูห่วงแม่มากกว่า”
“ห่วงอะไรแม่อยู่ได้”
“แต่เราไม่เคยห่างกันเลย อีกอย่างขาดหนูไปแล้วใครจะเถียงแม่ล่ะ”
“ฮ่า ๆ ไว้แม่จะขึ้นไปเถียงกับแกที่โน่นเองโอเคนะ”
“แม่อ่า...” พลางเข้าไปสวมกอดไว้ เป็นอ้อมกอดที่ฉันไม่ค่อยได้กอดสักเท่าไหร่แต่กลับให้ความรู้สึกมากมายจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยค่ะ
“หมอนัดเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ค่ะ”
“สายธารน้อยดิ้นบ้างไหมเนี่ย” แม่เอ่ยพลางยื่นมือมาสัมผัสบริเวณหน้าท้องของฉัน
“ดิ้น... เป็นยังไงเหรอแม่”
“สายธาร!”
“ก็หนูไม่รู้นี่”
“โอเค! ฟังแม่นะ มันจะรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างดุ๊กดิ๊กอยู่ตรงนี้” แม่พยายามอธิบายให้ฉันเข้าใจอีกทั้งยังวางมือลงบริเวณท้องน้อยของฉันอีกด้วย “ตรงนี้ลูกต้องหมั่นสังเกตตัวเองนะ”
“แล้วจะเจ็บไหมอ่ะ”
“ฮ่า ๆ ไม่สิ จะรู้สึกมีความสุขอยากเห็นหน้า อยากอุ้มประมาณนี้”
“เหรอคะ” มองหน้าแม่อย่างไม่น่าเชื่
