Chapter 13 เจ้าสาวจระเข้
1094 คำ
Chapter 13 เจ้าสาวจระเข้
“ถ้าไม่กลับด้วยกัน คืนนี้จะไปหา... ไม่ต้องบอกนะว่าผมจะทำอะไร...”
ไม่ต้องบอกอยู่แล้ว! กัญญาวีร์รีบตามผู้ชายกลับบ้านโดยไม่ลังเลใจหลังถูกข่มขู่ เธอไม่ลืมโทรบอกคุณยายว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน ซึ่งคนบ้านเธอโต ๆ กันแล้วยังเป็นเด็กที่เรียนจบจากเมืองนอกกันเสียหมด ใครอยากไปไหนก็ไป
สบายใจยายราตรีเสียอีก ได้เปิดสเตอริโอดัง ๆ ดูละคร ไม่มีคนคอยบ่นเรื่องเสียง
“แต่ถ้าจะให้มานอนค้างด้วยกันบ่อย ๆ คงไม่ได้นะคะ ผู้ชายผู้หญิงยังไม่ได้แต่งงานกัน ให้มานอนบ้านผู้ชายมันไม่งาม”
“จะให้ไปขอเลยไหมล่ะ ยังไงคุณก็เป็นเจ้าสาวจระเข้ตามคำทำนายของพระอาจารย์อยู่แล้ว...” เงียบไป ขณะเลื่อนมือไปปิดประตูรถให้สุภาพสตรี
“คุณเป็นของผม”
น้ำเสียงย้ำชัดหนักแน่นและเสียงประตูรถยนต์ทำกัญญาวีร์เบิกตากว้างตกใจ ยกมือลูบแขนเสื้อตัวเองแรง
“งื้อออ! ขนลุกค่ะ คุณชาร์ลพูดอะไรเนี่ย...”
“พูดจริงครับ”
“กันไม่อยากเป็นของใครอะค่ะ กันอยากเป็นตัวกัน อยากทำอะไรก็ทำ”
“ก็ทำครับ ผมเป็นคนชอบตามใจ เป็นคุณลุงใจดี... เชิญครับ...”
ประตูไม้สักบานใหญ่เปิดอ้าออกกว้างพร้อมฝ่ามือหนาที่ผายออก เขาช่วยเธอถอดรองเท้าส้นสูงที่มีเส้นคล้องเล็ก ๆ บนข้อเท้า วางมันบนชั้นวางอย่างเอาใจใส่ ก่อนจะก้าวนำไปอย่างลดจังหวะลงให้พอดีกันกับคนตัวเล็ก จนมาถึงห้องรับแขกกว้าง หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาสีดำกำมะหยี่ตัวเดิม
“กันอาจไม่ใช่แม่แก้วอะไรของคุณก็ได้ แค่ได้ยินเสียงแปลก ๆ ในหัว เป็นมาตั้งนานแล้ว กันเจอผีเป็นเรื่องปกติ เมื่อก่อนนี้กันยังเคยเห็นผู้หญิงใส่ชุดไทยมายืนตรงปลายเตียงเลยค่ะ พูดแล้วขนลุก”
เธอยกมือลูบแขนแรงพอนึกถึงหญิงสาวหน้าตาสะสวย ใส่ชุดไทยสไบจีบพลิ้วไปตามลมในห้องมืดเงียบ หล่อนส่งยิ้มหวานให้เธอที่เบิกตากว้างตกใจ ตกเตียงให้ผีหัวเราะ ขณะชายหนุ่มชายตามองไปทางกระเป๋าหิ้วหนังสีขาว
“ทำไมต้องพกตะกรุดกันจระเข้ นั่นน่ะของเฉพาะหมอจระเข้ใช้นะ ไม่ใช่อันที่ขายในช้อปปี้ ลาซาด้า”
“ยายกันให้ไว้ตั้งนานแล้วค่ะ บอกว่าของคุณทวดทำให้หลานสองคนใส่ ยายบอกว่าเป็นสิริมลคลกันภยันตรายทั่วไป”
“หลอกหลานเก่ง เอ... ทวดคุณไม่น่าจะเป็นหมอจระเข้นะ ใครปลุกเสกให้นี่สิแปลกกว่า ปลุกเสกยันต์เป็นรุ่นพิเศษเสียด้วย”
“นี่น่ะหรือคะ?” เธอขมวดคิ้ว หยิบสร้อยข้อมือน่ารักออกมาจากกระเป๋าหนังจระเข้สีขาว วางบนฝ่ามือเล็ก เหลือบตามองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย
“มันได้ผลหรือคะ?”
“ของเด็กเล่น” พูดเท่านั้น กุมภิลรุ่นใหญ่เพียงเอื้อมไปปัดตะกรุดซึ่งถักด้วยด้ายสีสวยหล่นตุบ รอยไหม้เกิดขึ้นกับฝ่ามือหนาเป็นทางยาว ก่อนที่มันจะหายวับไปกับตา
หญิงสาวยกสองมือป้องปากโดยไม่ได้สนใจของบนพื้น หวีดร้องลั่น “คุณชาร์ล! เจ็บไหมคะนั่น...” แล้วรีบปรี่เข้าไปดู แต่พอจับมือหนาพลิกไปมา มือนุ่มนิ่มของผู้ชายตัวโตยังขาวใสสะอาด สีหน้าเฉยเมยบอกว่าเขาสบายดี
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ แต่ผมบำเพ็ญตบะมานานกว่าคนทำของพวกนี้ ใครก็ทำอะไรผมไม่ได้”
“เก่งค่ะเก่ง... ปัดตกพื้นทำไม ไม่กลืนลงท้องเข้าไปเลยล่ะคะ”
นายจันยิ้มอ่อนมองคนข้างกาย ทว่านัยน์ตาสีแดงใต้คอนแทคเลนส์สีดำฉายประกายโทสะชัดเจน “อย่ามาทำให้ผมโมโหนะ จะหาว่าไม่เตือน”
“กันกลัวค่ะ อย่าโมโหเลยนะ กลัวม๊ากกก!” สิ้นคำ เสียงแหลมปรี๊ดหายลงไปในลำคอแห้งผากกลายเป็นเสียงกรีดร้อง ฉับพลันที่มือหนาแปรเปลี่ยนเป็นมือหยาบกร้าน ผิวขาวละเอียดเปลี่ยนเป็นหนังขรุขระสีดำสนิท ชายตรงหน้ากลายร่างเป็นแอลลิเกเตอร์ยักษ์ สะบัดหางฟาดโต๊ะกระจกแตกกระจาย!
กัญญาวีร์กรีดร้องดังลั่นบ้านจนถูกคาบลงน้ำไป ถึงได้กลั้นหายใจยกมืออุดปากตัวเอง ขณะฟันแหลมคมที่สัมผัสบริเวณหน้าท้องงับเธอเอาไว้ครึ่งตัวไม่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แค่อกสั่นขวัญแขวน กลัวว่าถ้าเขาออกแรงมากกว่านั้นสักหน่อย เธอคงขาดเป็นสองท่อน ลงไปอยู่ในท้องไอ้เข้แน่นอน! ไม่ก็หายใจไม่ออกตายในน้ำนี่แหละ
ทว่าพอเบื้องหน้าปรากฏเป็นม่านน้ำสีมรกตสวยงาม แอลลิเกเตอร์ขนาดใหญ่เป็นบุรุษรูปงาม ผมดำขลับยาวแซมปอยผมสีเทาซึ่งเธอเคยพบเจอเขามาก่อนในฝัน หญิงสาวรีบหอบหาอากาศทันทีที่แรงเหวี่ยงประหลาดหยุดลง
“คะ... คุณชาร์ลทำอะไรคะ ที่นี่ที่ไหน?”
“ถ้ำบาดาลไง เคยได้ยินนิทานปรัมปราไหม?”
นายจันอุ้มพาคนในอ้อมแขนเข้ามาในพื้นที่ของเขาเอง โดยไม่ถามความสมัครใจ กายอรชรสั่นเทา แววตาคู่สวยสั่นไหวกลอกไปมาบอกว่าเธอกำลังกลัว
“วันหลังคุณจะกลายเป็นไอ้เข้ ส่งสัญญาณบอกหน่อยได้ไหมคะ กันตกใจ”
“ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะ?”
“กันเพิ่งโดนไอ้เข้งาบลงน้ำมานะ...”
“ก็ไม่เห็นจะแปลก แม่ตะเภาทองถูกชาละวันคาบลงน้ำมาเป็นเมีย ยังไม่เห็นตีโพยตีพาย”
กระนั้น หยาดน้ำใสกลับพรั่งพรูจากดวงตาคู่สวยเต็มสองแก้มเปียกปอน ก่อนที่เธอจะเริ่มดิ้นขลุกขลัก ทุบตีแผงอกเปลือยเปล่ากำยำ เพราะโกรธที่เขาลากพาลงน้ำมาเยี่ยงเหยื่ออันโอชะ ปากไม่เลิกว่า
“กันกลัวจระเข้! มันน่าเกลียดน่ากลัวน่าขยะแขยง มันกินคน ยายกันบอกมาตั้งแต่เล็กว่าไอ้เข้จะมาจับกิน ฮือออ...”
“ออ... เพิ่งมากลัวตอนนี้น่ะหรือ? ท่าจะเป็นผู้หญิงติดทำตัวโก้หรู บีบน้ำตาเก่ง ขี้กลัว พูดจาดีแค่ตอนขายของ”
กัญญาวีร์ทำเป็นไม่ได้ยินคำต่อว่า เริ่มเบะปากร้องไห้เป็นเด็กเล็กด้วยตกใจกลัว ผู้ชายตัวโตจึงวางเธอลงบนแท่นหินอย่างเบามือ หาสารพัดวิธีมาปลอบขวัญ
- ผู้เขียน
