แน่ใจนะ
1230 คำ
“คุณแน่ใจแล้วหรือคะที่ทำแบบนี้”
“แน่ใจสิ ทำไม”
“เปล่าหรอกค่ะ ถ้าคุณหญิงแม่รู้”
“นี่... ถ้าเธอไม่ปากมาก ไม่ปากโป้ง แม่ก็ไม่รู้ ว่าแต่... จะไปฟ้องแม่หรือ”
อินทุภาถึงกับกลืนความขมลงคอ
“ถ้าคุณจะขอร้องอิน ก็ควรจะพูดให้ดี ๆ และคราวหน้าหากจะทำแบบนี้อีก ก็ต้องปรึกษากันก่อน” อินทุภาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องพูดออกไปแบบนี้
“...” ธีรุตม์ยักไหล่
“คุณไม่ต้องห่วงนะคะ อินรู้สถานภาพของตัวเองดี แต่ขอร้องข้อเดียว”
“อะไร”
“คุณอย่ามาทำกับอินเหมือนเมื่อคืนนี้อีก”
“หื้อ เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองนะอินทุภา”
“ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงคุณมายาวี เธอคงจะเสียใจ”
“มายาวีเธอให้เกียรติฉันเสมอ และไม่ก้าวก่าย”
“แต่คุณนอกกายนอกใจเธอ”
“อินทุภา เธอก็เป็น...”
“เป็นอะไรคะ” หญิงสาวสวนกลับ
“ยังจะยอกย้อน เอาเป็นว่า... ฉันบอกแผนการของฉันแล้ว”
“ค่ะ คราวหน้าถ้าจะให้ดี คุณรุตก็ควรปรึกษากันก่อนเผื่อว่าเพื่อความเสมอภาคในวันข้างหน้า”
“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงอีก อะไรคือความเสมอภาค จะเรียกร้องอะไร ฉันไม่ตกลงทั้งนั้น” เขาพูดเอาแต่ใจ
อินทุภาถอนใจแรง
“ก็ถ้าคุณต้องการที่จะใช้อินเป็นไม้กันหมา หรือหนังรองหน้า อะไรก็แล้วแต่นั่นนะ มันก็คงต้องมีการแลกเปลี่ยนกันบ้างค่ะ ในเมื่อคุณมีเบอร์สอง อินก็ควรไม่น้อยหน้าไปกว่าคุณได้เช่นกัน”
“หา! อินทุภา เธอพูดแบบนี้หมายความว่า เธอคิดจะสวมเขาฉันหรืออย่างไร” เขาเองไม่คิดว่า นับวันอินทุภาจะแข็งข้อ นอกจากจะต่อปากต่อคำแล้ว
“เธอยังคิดจะทำอะไรแบบ...” เขาเองกลับพูดไม่ออกเสียเอง คนที่มีชนักติดหลัง ทำผิดเอง แต่ก็ไม่อยากให้ใครทำเหมือนตัว
“อินยังไม่ได้ทำ แค่บอกให้รู้เอาไว้ค่ะ ก็คุณแยกไปเที่ยวกับคุณมายาวีได้ แล้วจะให้อินเที่ยวคนเดียวที่ภูเก็ตหรือคะ ไม่ห่วงกันสักนิดหรืออย่างไรกัน อินจะพาเพื่อนไปด้วยค่ะ อ้อ... อีกอย่างเรื่องที่อินพูด อินยังไม่ได้ทำนะคะ แค่เผื่อ... ส่วนคนที่ทำลงไปแล้ว น่าจะเป็นคุณรุตมากกว่า ไม่ใช่หรือคะ จะให้อินปิดปาก ไม่ให้อินบอกคุณหญิงแม่ ก็ต้องแลกกัน” อินทุภาพูดทิ้งท้าย แล้วเดินจากไป เธอไม่อยากจะปะทะคารมกับอีกฝ่ายให้รำคาญใจ
“นี่อินอย่าเดินหนีฉันนะ ยังพูดกันไม่จบ”
“จบแล้วค่ะ คุณแค่ไม่พยายามเข้าใจเอง”
หมับ... เขาจับเข้าที่ข้อมือของเธอ แล้วกระชากร่างของเธอเข้าหาตัว ร่างเล็ก ๆ ปะทะเข้ากับแผงอกของเขา
“ถ้ากลัวอันตรายนัก ก็ไปด้วยกัน”
“อ้าว... ไปถามคุณมายาวีก่อนค่ะ ว่าเธอยอมไหม”
แล้วเธอก็สะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขา จ้ำอ้าวเข้าไปในตึกใหญ่ โดยมีสายตาของธีรุตม์ที่ไม่พอใจเอามาก ๆ
ในเมื่อเขาอยากให้มันเป็นแบบนี้เอง เขาต้องยอมรับสภาพสถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงทุกขณะ
คุณหญิงทับทิมคาดหวังทายาทจากอินทุภา แต่ลูกชายของท่านกลับไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นอีกคน และกับเธอในคราวเดียวกัน อินทุภาน้อยใจนะที่เธอได้แค่นอนกอดทะเบียนสมรส แต่แม้จะห้ามปรามสามีว่าอย่านอกใจ เธอยังทำไม่ได้
เธอจะยอมเพิกเฉย เหมือนตัวเองลอยลำอยู่กลางทะเลเพลิงร้อน ๆ เพื่อรอให้ขอนไม้ที่ตัวเองเกาะอยู่ ถูกไฟไหม้แล้วจมลงไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร
วันเดินทางได้มาถึง
“โชคดีนะลูกนะ เที่ยวกันให้สนุกล่ะ” คุณหญิงทับทิมมาส่งทั้งสองคนขึ้นรถ
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เขาว่าให้เธอ
“คุณเองก็อย่าทำตัวมีพิรุธสิคะ” เธอก็ตอกเขากลับเช่นกัน ทั้งสองขึ้นรถไปด้วยกัน
พอประตูรถปิดลง มือถือของธีรุตม์ก็ดังขึ้น
กริ๊ง... กริ๊ง...
เมื่อเขากดรับสาย
(“รุตคะถึงไหนแล้วคะ ประเดี๋ยวก็ตกเครื่อง กระเป๋าของวีเยอะนะคะ ต้องโหลดใต้เครื่องด้วย จะเสียเวลา”)
“ออกบ้านแล้วนะวี คุณออกมารอข้างล่างคอนโดแล้วกัน”
(“ค่ะ”) ทางนั้นยังสะบัดน้ำเสียง เพราะว่าธีรุตม์ออกช้ากว่าที่นัดเอาไว้
เขาหันมามองหน้าของอินทุภาที่จ้องอยู่ หญิงสาวกำลังคิดถึงคำอวยพรของคุณหญิงทับทิม ช่างกระอักกระอ่วนใจนัก
ใบหน้าเรียบเฉยผินหน้ามองไปนอกหน้าต่างรถ ทำให้ธีรุตม์ลอบชำเลืองบ่อยครั้ง
“จอดให้อินลงที่สถานีรถไฟฟ้าข้างหน้าด้วยนะคะ” เธอบอกกับคนขับรถ
“จะบ้าเหรอ ไม่ต้องจอด เราจะไปภูเก็ตกันไง”
“คะ”
“ต้นขับไปที่คอนโดของคุณมายาวีก่อน”
ต้นกุมความลับของธีรุตม์ทุกอย่าง มีท่าทีหนักใจ
“ได้ครับคุณรุต”
อินทุภาจึงหันมาเล่นงานเขา
“ทำไมล่ะคะ คุณจะไปเที่ยวกับเธอ”
“แต่เธอเป็นคนพูดเองนะ เธอจะทำแบบ...” เขากลับไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา คำว่า นอกกาย นอกใจ และมีผู้ชายคนอื่น
“เธอต้องไปกับฉัน”
“แต่คุณ...” เขาแก้เผ็ดเธอแบบนี้เหรอ ใครจะทนได้ที่จะเห็นสามีของตัวเองไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงคนอื่น แม้จะรู้ว่ามายาวีมาก่อน แต่จะยอมอยู่กันแบบสามคนผัวเมียแบบนี้นะเหรอ
อินทุภาได้แต่ส่ายหน้า
“เธอมีสิทธิ์แค่ทำตามที่ฉันบอก ตราบใดที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียตีทะเบียน แต่ถ้าเธออยากได้สิทธิ์อิสระอยากจะทำอะไรตามใจตัวเอง เธอก็เดินไปบอกคุณแม่ แล้วขอหย่าเสีย”
อินทุภาได้แต่ปวดใจ เธอจะทำแบบนั้นได้อย่างไร ในเมื่อสัญญาที่ให้กับคุณพ่อและคุณหญิงทับทิม ถ้าเธออยากจะไปจากเขาจริง ๆ อินทุภาก็ต้องมีลูกให้กับคุณหญิง แล้วจากไปแต่ตัว
‘อะไรกัน ช่างใจร้ายจริง ๆ แล้วฉันจะทิ้งลูกได้เหรอ ให้อยู่กับพ่อแบบนี้ แล้วอีกหน่อย เขาอาจจะแต่งงานใหม่ แล้วลูก...’
แค่คิดแบบนั้น อินทุภาก็สงสารลูกแล้ว
“คุณมันคนบ้านะคะ เอาแต่ใจตัวเอง คุณควรคิดถึงใจของฉันบ้าง”
“เธอพูดเองว่าจะทำแบบนั้น ถ้าเธอไม่พูดให้ฉันคิด ฉันก็จะไม่พาเธอไปด้วย แต่คำพูดเป็นนาย ฉันไม่ยอมให้เธอทำอะไรโง่ ๆ ลงไปเพื่อแก้แค้นฉัน เพราะอยากสวมเขาให้กับฉัน”
“คุณรุต” หญิงสาวพูดไม่ออก เธอถึงกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น และสะบัดมือออกจากมือของเขา
“ทำตามใจฉันนั่นแหละ คือสิ่งที่เธอต้องทำในคราวนี้” เขาเสียงแข็ง
“ไม่เห็นใจฉัน ก็ควรเห็นใจคุณมายาวีด้วย”
“ไม่ต้องพูดมาก และทำตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้ เข้าใจนะ”
- ผู้เขียน
