“ลูกตาลช่วยทำของผมขึ้นมาเสิร์ฟด้วยได้ไหม จะกินบนนี้เป็นเพื่อนวีน่ะ”
“ได้ค่ะคุณรุต” ลูกตาลรับคำแล้วเดินออกไป
“คุณอย่าทิ้งวีนะคะ จะให้วีอยู่ในฐานะอะไรก็ยอม” เธอออดอ้อน
“วีไม่ได้เครียดแต่เรื่องของเราใช่ไหม เรื่องงานด้วยหรือเปล่า”
“ค่ะ นั่นก็อีกเรื่อง ตอนนี้วีเป็นหนี้นะคะ ถ้าตกงาน คือหมายถึงไม่มีเงินไปใช้ที่ยืมเขามา”
“วีเอาเงินไปทำอะไรมา” ธีรุตม์ซักและนั่งลงใกล้ ๆ มายาวีเอาแต่ส่ายหน้า
“บอกมาสิวี เราไม่ควรมีเรื่องที่ปิดบังกัน”
มายาวีทั้งละอาย และไม่อยากจะพูด ทั้งที่ธีรุตม์เป็นทางรอดเดียวที่เธอจะหาเงินไปคืนเจ้าหนี้ได้
“เท่าไร” เขาเอ่ยปาก
“สี่แสนค่ะ”
“โธ่! ก็เท่านั้นเอง ไม่เป็นไรวี ผมจะให้คุณเอง”
“จริงหรือคะรุต” น้ำเสียงตื้นตันและดีใจมาก ๆ
“ใช่ แค่สี่แสน มันเงินเล็กน้อย”
มายาวีไม่คิดว่าจะง่ายอย่างนี้ เธอมองหน้าธีรุตม์
“ที่คุณช่วยวีง่าย ๆ หรือว่าคุณต้องการอะไรแลกเปลี่ยน”
“วี ทำ
