ครืด... มือถือของธีรุตม์สั่นขึ้น ทำให้ธีรุตม์ต้องผละจากมายาวี
“ใครโทรมาคะ”
“คุณแม่” เขาตอบแล้วก็ลุกไปในทันที มายาวีได้แต่มองตามตาละห้อย
(“ว่าไงตารุต”)
“ครับแม่” คนที่สร้างปัญหาเริ่มซ่อนสายตา กลัวเหมือนกันว่าจะโดนจับได้
(“แม่โทรหาน้องแล้ว น้องอยู่บนห้อง ทำไมไปไหนไม่พาน้องไปด้วยล่ะฮึ”)
“ครับ อากาศมันร้อนมาก ๆ นะครับ” แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นไปข้างบน สายตาของเขาประสานกับสายตาของอินทุภา เธอจึงหลบกลับเข้าไปในห้อง
(“สนุกไหมล่ะไปเที่ยวกันสองคน”)
“ก็ดีครับ”
(“เฮ้อ... นี่รุตรู้ไหมว่าแม่น่ะสบายใจไปเปลาะหนึ่ง ที่จริงถ้ารุตได้ใกล้ชิดกับน้องมาก ๆ จะรู้ว่าน้องเป็นคนดี นี่รุตอย่าใจร้ายกับน้องนัก และไปเที่ยวทั้งที ของฝากแม่ไม่ต้องการอะไรนะแม่ขอแค่หลาน”) ยิ้มระบายเต็มสีหน้า
คุณแม่รักเขามาก ธีรุตม์รู้ดี ที่แม่ทำไปทุกอย่างท่านมักจะพูดอยู่คำเดียวว่าเพราะรักลูก
(“เอ่อ... รุตอย่าทิ้งน้องไว้คนเดียวนาน
