ไข่เจียวฟูๆ ทับบนข้าวสวยร้อนๆ กระตุ้นให้รอยยิ้มละมุนประดับขึ้นบนใบหน้า ลิเดียร์ละสายตาจากข้าวตรงหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา สบตากับคนที่มองเธออยู่ก่อนจะบอกขอบคุณออกมา
“ขอบคุณนะ ของเธอล่ะ”
“กินเลย กินมาแล้ว”
“หิว งั้นกินเลยนะ”
“อ่า” ลีโอขานรับในลำคอเบาๆ ก่อนจะดันตัวลุก คีบบุหรี่จากกระเป๋าเดินออกไปสูบที่ระเบียงเงียบๆ ครั้งนี้เลยเป็นลิเดียร์ที่มองตาม
ข้าวคำแรกที่ตักเข้าปาก รสชาติรู้เลยว่าเขาใส่น้ำปลามากกว่าสามหยด คงเพราะพลั้งมือ ไม่ได้ตั้งใจจะใส่เกิน แต่ในวันที่เหนื่อยๆ ปวดท้อง ไม่สบายตัวตามประสาผู้หญิงแล้วมีคนมาทำให้แบบนี้มันรู้สึกดีจริงๆ
อันที่จริงเธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขา สถานะของเรามันขีดเส้นเอาไว้ชัดเจนแล้ว อย่างน้อยๆ การเปลืองตัวโดยไม่มีสถานะก็มีเขามาช่วยได้ทันเวลาในตอนที่ถูกอีกฝ่ายคุกคามมากเกินไป ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างเธอและเขามันจะจบที่ตรงไหน ถ้าเขายังโอเค เธอก็คงจะยัง
