“เหี้ยเอ๊ย!” เสียงสบถหยาบดังขึ้นเมื่อบ่าถูกกระชากด้วยฝ่ามือของใครบางคน พานกระตุ้นให้คนที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วหันกลับไปด่าอย่างไม่ไว้หน้า
ติณห์ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“กูเอง มึงหงุดหงิดอะไรมา”
“แล้วมึงมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้วะ”
“ก็มึงหายมานาน”
“ไอ้เซย์หายหัวไปไหน” บอกพร้อมกับมองหา ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใบหน้าติดความหงุดหงิดมาก หัวคิ้วแทบจะขมวดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา
“มันกลับแล้ว”
“แล้วมึงไม่กลับ?”
“ไม่อ่ะ กูรอมึง”
“ภาระฉิบหาย ตอนมามึงก็มากับมันไม่ใช่เหรอวะ ตอนกลับรอกูเพื่อ?”
“มึงหึงเหรอ” คำถามส่งผลให้ลีโอชะงัก ดวงตาคมกริบตวัดมองสบตากับเพื่อนทันที
และแน่นอน คนที่รู้ตัวว่าเพื่อนกำลังจับผิดอยู่ตาเริ่มแข็งใส่ทันที
“อะไร”
“ก็หึงไง กูถามว่ามึงหึงเหรอ?” ติณห์ทำทีเป็นหันมองไปทางด้านหลัง กูรู้ กูเห็น เห็นทุกอย่าง ดูออกด้วยว่าไอ้ท่าทางเกรี้ยวกราดแบ
