เพราะคำขอโทษที่ไม่ได้ฟังจากปากเขามานาน ฉันจึงแบ่งเศษความรู้สึกเพียงสิบเปอร์เซ็นต์ ยอมกลับเข้าห้องพักตามคำชวนของคราม
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ไร้ปากไร้เสียง สายตาพิจารณาคนตัวสูงซึ่งกำลังจัดการเทข้าวต้มหมูใส่ถ้วยโฟมที่ซื้อมาจากข้างนอก เรียบร้อยแล้วถึงยื่นมาตรงหน้า
“กินเยอะ ๆ”
จังหวะรับมาและเตรียมตักเข้าปาก เสียงทุ้มของครามพลันลอยมาตามลม ฉันชะงักเล็กน้อย...ด้วยไม่คิดว่าจะได้รับอะไรแบบนี้จากเขาหลังเหตุการณ์ในอดีตทำให้ทุกอย่างพลังทลาย
ควรลิงโลด ควรใจเต้น แต่น่าแปลกที่บาดแผลในหัวใจมันเหวอะหวะเกินกว่าจะสมานด้วยคำพูดและการกระทำเพียงเท่านั้น
“บอกตัวเองเหอะ” ฉันพูดลอย ๆ หลังชำเลืองมองและเห็นเขานั่งนิ่งตรงปลายเตียง ครามเป็นคนตัวสูง ฉะนั้นไม่ควรน้ำหนักน้อยเกินไป แต่เขาน่ะไม่ชอบกินข้าวเช้า ซ้ำร้ายตื่นขึ้นมาก็สูบบุหรี่เป็นอย่างแรก
ฉันกินข้าวต้มเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรอีก กระทั่งสิบนา
