หลายวันผ่านไป...
เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิดว่าบรรดาแฟนคลับครามต้องตามมาหาเรื่องเพราะคิดว่าฉันกำลังอ่อยเขา...ซึ่งความจริงเป็นยังไงมีเพียงฉันและครามเท่านั้นที่รู้
แต่อย่างว่าแหละ ไม่ว่ามันเริ่มต้นที่ใคร ในสายตาคนอื่น คนผิดคือฉันอยู่ดี
เท้าความก่อนสักนิดว่าฉันเพิ่งเลิกคลาสสุดท้าย แต่วันนี้ไม่ได้ขี่บิ๊กไบก์มาเนื่องจากฝนตกหนักตั้งแต่เช้า ยังดีหน่อยที่ช่วงเย็นฝนเริ่มซาและทิ้งไว้เพียงบรรยากาศหนาวเย็นเท่านั้น
ที่ฉันอยากบอกคือ...ฉันเพิ่งก้าวเท้าพ้นรั้วมหาวิทยาลัยได้นิดเดียว คนพวกนั้นก็กระชากฉันมายังจุดลับตาคนไม่ไกลจากสถาบัน การคุกคามฉุกละหุกทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าการมาของพวกมันคงไม่ได้หวังพูดคุยกันด้วยเหตุผล
พวกมันล้อมฉันไว้ตรงกลาง สาดสายตาทิ่มแทงประหนึ่งฉันคนนี้ทำเรื่องเลวร้ายระดับชาติ
นี่มันยุคไหนแล้ว ทำไมฉันยังต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้อีก
“ยังจะมองหน้า” หนึ่งในนั้นยกมือผลักอกฉันอย่างเอาเรื่อง ส่ง
