การกระทำของเขา แววตาของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ เหมือนกำลังบีบบังคับให้ฉันยอมรับผิดและน้อมรับบทลงโทษอันน่ารังเกียจนี่แต่โดยดี
“...” ครามไม่พูด มือหนาเอื้อมไปกดปิดสวิตช์จนทั่วทุกตารางห้องถูกความมืดปกคลุม ฉันเห็นเพียงเงาสูงใหญ่เหนือร่าง...
“จะเอาแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหมคราม” ฉันถามเจ้าของเงาเสียงสั่นเครือ “จะไม่ให้เหลือความทรงจำดี ๆ ระหว่างเราเลยใช่ไหม นายอยากทำลายมัน อยากให้ฉันจดจำนายในฐานะคนชั่วที่ข่มเหงรังแกกัน...จะเอาแบบนั้นใช่ไหม?”
“...” เพราะเขาเงียบ ฉันจึงกล่าวต่อ
“...ช่วงเวลาในอดีตของฉัน ฉันไม่น่ามอบมันให้นายเลย”
รู้สึกเสียดายและผิดหวังจนอยากกรีดร้องให้ก้องโลก...
ฉันรู้สึกตัวตื่นในช่วงเวลาที่ไม่อาจตอบได้ว่ากี่โมงกี่ยาม
รู้เพียงว่าทั่วห้องยังคงมืดสลัวดังเดิม บรรยากาศหนาวเย็นจากลมแอร์...
ฉันตั้งสติ ทบทวนเหตุการณ์เมื่อหลายชั่วโมงก่อน แม้ครามทำเพียงจูบฉัน แสดงอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยง
