“ได้ยินไหม” น้ำเสียงนั้นถูกปรับให้เข้มข้นคล้ายหงุดหงิดที่ผมไม่ไหวติง “คราม เป็นไข้จนพิการไปแล้วเหรอ ลุก!” ก่อนเพิ่มระดับเสียงจนแก้วหูสั่นสะเทือน เธอกระชากแขนผม รุนแรงแต่ไม่มากพอ ทว่าผมกลับยอมขยับเล็กน้อย...อย่างที่ก็ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ไปทำไม
เพราะคำพูดทิ้งท้ายในวันนั้นเหรอ เพราะเริ่มเข้าใจว่าตัวเองจะเสียเธอไปตลอดกาลหรือเปล่า
เหอะ...น่าสมเพชฉิบหาย
“หมดแรง” ผมขยับปากบอกสีเพลิง ส่งผลให้เธอหันขวับกลับมา เราสองคนสบตากันอย่างเงียบเชียบชั่วระยะเวลาสั้น ๆ และต่างฝ่ายต่างเบือนหลบ
ผมแค่นหัวเราะในใจ
เธอประกาศกร้าวว่าจะเลิกชอบผม จะหาคนใหม่ที่ดีกว่าผม ขับไล่ผม แต่วันนี้กลับมาปรากฏตัวตรงหน้า จะเพราะสงสาร สมเพช หรืออะไรก็ตาม ผมยอมรับอย่างหน้าไม่อายว่าดีใจ
เธอคือความเกลียดชัง คือความแค้น คืออดีตอันสวยงามและเจ็บปวด และเหนือสิ่งอื่นใด เธอคือความรัก...ที่ยังทิ้งตะกอนไว้ในหัวใจของผม
จะน้อยหรือมากไม่สำค
