ฉันโง่เองที่มาหาเขาเพราะความเคยชินที่ตัดไม่ขาด
แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยการใช้คำพูดแบบนั้นเมื่อตระหนักได้ว่าคนอย่างเขาไม่ควรได้รับน้ำใจที่ใสสะอาดจากฉัน
ดูเอาเถอะ ขนาดป่วยยังดื้อด้าน คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงเหิมเกริมได้ทุกช่วงเวลา แม้กระทั่งยามป่วย
“เจ็บ”
ครามคงไม่พอใจมาก รู้อีกทีฝ่ามือฉันก็ถูกกระชับแน่นยิ่งกว่าเดิม แน่นเสียจนรับรู้ถึงคลื่นอารมณ์ในหัวใจเขา
คิดถูกไหมนะสีเพลิงที่อุตส่าห์ดั้นด้นมาดูคนป่วยถึงห้องชมรมเพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตของเรา สุดท้ายเขาก็คิดไม่ได้ ยังดื้อดึงและนิสัยเสียไม่เปลี่ยน
“...” ครามส่งผ่านความหงุดหงิดผ่านฝ่ามือและยังคงไม่พูดอะไร ทว่าทุกอย่างชี้ชัดว่าเขาเกลียดคำคำนั้นมาก
“คราม” ฉันพรูลมหายใจ ก้มมองมือข้างนั้นของตนเอง “ฉันพูดคำคำนี้ไม่ได้เพราะนายไม่ชอบ แล้วที่นายพูดกับฉันคิดว่าฉันชอบเหรอ โดนเองบ้างแล้วเข้าใจหรือยัง หรือคิดแค่ว่าฉันจะต้องยอมนายไปทุกอย่าง? อุตส
