แต่รู้ไหม ไม่ทันพาตัวเองออกจากรัศมีกันสาดด้วยซ้ำ แสงไฟสีนวลซึ่งสาดวาบในรัศมีสิบเมตรทำเอาฉันชะงักกึก ก่อนหรี่ตาสู้แสงไฟสว่างไสวที่กำลังอาบย้อมกัน
บิ๊กไบก์คันโตเคลื่อนมาทางนี้ ก่อนชะลอและจอดเทียบฟุตบาธข้างรถฉัน วินาทีนั้นคำตอบถึงประจักษ์
ครามอีกแล้ว ให้ตายเหอะ...!
เขาไม่ได้สวมหมวกกันน็อกเช่นทุกที สวมเพียงหมวกแก็บสีเข้ม แน่นอนว่าสิ่งนั้นไม่ได้ถูกออกแบบมาให้ต่อกรกับสายฝน สภาพเขาจึงชุ่มไม่ต่างจากฉันเลย
ที่อยากบอกคือ ครามเป็นพวกไม่ค่อยกลัวอะไร แม้แต่สัตว์เลื้อยคลานน่าขยะแขยงอย่างตะขาบยังใช้เท้าเขี่ยทิ้งอย่างง่ายดาย มีเพียงไม่กี่คนหรอกรู้ว่าเสียงฟ้าร้องคือความกลัวเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่หากเลือกได้จะไม่เผชิญหน้ากับมันโดยเด็ดขาด
หัวใจเกิดวูบไหวอย่างน่าสมเพชหลังพบว่าเขาเปียกปอนเป็นลูกหมา
ครึม! เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ความห่วงใยยังไม่ทันมีบทบาทโดยสมบูรณ์ เสียงคำรามของท้องฟ้าก็ดังสนั่นหวั่นไหว
