ซ่า...
ฝนยังคงเทกระหน่ำอย่างต่อเนื่อง และดูเหมือนว่า...ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความรุนแรงยิ่งทวีคูณขึ้นเท่านั้น
“แม่ง” ระหว่างนั่งเบื่อหน่ายอยู่นั้น เสียงสบถหยาบคายจากคนข้าง ๆ พลันดังขึ้นด้วยความหงุดหงิด
ครามน่ะ เขายังไม่ได้ไปไหนเหมือนกัน
หลังกอดฉันจนกระดูกแทบแหลกละเอียด เขาก็ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผละออกไปนั่งพิงประตูเหล็กของร้านค้า ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น
“ดูทรงตกยันเช้าแน่ จะได้กลับเมื่อไหร่เนี่ยอีเพลิง...” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง ทว่าครามซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่มากนักคงได้ยิน จึงชำเลืองมองฉันด้วยหางตา
รำคาญเหรอ งั้นไสหัวไปซะสิ จะมานั่งแลกออกซิเจนข้างกันทำไมก็ไม่รู้
ใจคิดแบบนั้น แต่เอาเข้าจริง สู้ให้เดินจากไปเองคงง่ายและรวดเร็วกว่า
สิ้นความคิดฉันก็หยัดตัวขึ้นอย่างไม่รอช้า ตรงไปยังบิ๊กไบก์คันโปรด ทว่าก่อนปลายนิ้วจะสัมผัสโดนตัวรถ...เสียงทุ้มต่ำพลันดังขึ้นจากด้านหลัง
“ฝนตก ไม่เห็นห
