ใช้เวลาครู่เดียวก็พาครามเข้ามาในห้อง ความห่วงใยทำให้ฉันลบลืมไปเสียสนิทว่าต้องเฉยชากับเขา แม้กระทั่งยามเห็นสภาพเขาในตอนแรก ยังอดตั้งคำถามไม่ได้เลยว่าจะไยดีไปทำไม หากเขาตาย มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่ดูตอนนี้สิ
ฉันมัน...กู่ไม่กลับแล้วแน่ ๆ
“ไปโดนไรมา” เมื่อดันครามนั่งปลายเตียงสำเร็จฉันก็ปริปากถาม
ระหว่างนั้นฉันแทบไม่กล้าสบตาเขา อาจเพราะครามไม่ยอมปล่อยมือฉันให้เป็นอิสระเสียทีละมั้ง
ครั้นอีกฝ่ายเอาแต่อมพะนำ ฉันจึงเปลี่ยนจุดโฟกัสเป็นนัยน์ตาคมกริบอันแสนบอบช้ำ จับจ้องอย่างตรงไปตรงมา แสดงให้เห็นว่าฉันต้องการรู้ถึงที่มาที่ไป
...แม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตาม
“...” ครามยังคงเงียบ ประหนึ่งเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่าจะพูดออกมาตรง ๆ ได้ในคราวแรก
ฉันระบายลมหายใจและเค้นแรงสลัดมือหนาออกทันที ไม่อยากโกรธด้วยเหตุผลเพียงเท่านี้ แต่เขาปิดปากลูกเดียว ชาตินี้จะตรัสรู้ไหมล่ะ?
ในเม
