“นายกลับไปทำงานเถอะ” เมื่อทิ้งจากโลกส่วนตัวของตัวเอง เสียงทุ้มก็เอ่ยไล่เจ้าของบ้านพักทันที
“เฮ้ย ไล่กันเลยหรือวะ?”
“เออ”
“เออ ไปก็ได้ แต่หากมีอะไร แกโทร.บอกฉันเลยนะ” ยังไม่วายห่วงใย แต่อีกฝ่ายดูเหมือนไม่สน ว่ามีเพื่อนหรือไม่มีเพื่อน เพราะดูก็ค่าเท่ากัน เมื่อคนเจ็บไม่อาจหายเร็วขึ้น
บุญชัยจึงจำใจออกจากเกาะเพื่อกลับไปดูแลโรงแรมต่อ ครั้นในใจยังไม่วายเก็บคำพูดที่สนทนาไปก่อนหน้านั้น เอาครุ่นคิด
“แล้วนาย ไม่คิดบอกทางบ้านตามจริงหรือไง”
“ไม่หรอก รอให้ทุกอย่างลงตัว ฉันคงบอกทุกคนเอง ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“โดยปล่อยให้คนที่บ้านเข้าใจ ว่าการที่นาย พากันมาครั้งนี้ เพื่อมากระชับความสัมพันธ์ แล้วค่อยจัดงานแต่งหลังจากนั้น งั้นซิ?” ได้ยินอยู่ ว่าเพื่อนได้คุยอะไรไปกับปลายสายที่ต่อหาไปบ้าง แต่เพื่อความอุ่นใจ จึงถามย้ำ
“ใช่” คำตอบสั้นๆทำเอาบุญชัยถลึงตาใส่ พร้อมกับตอบกลับเสียง
