“คุณหญ้าคะ” แม้พึ่งมาเป็นแม่บ้านที่นี่ได้ไม่นาน ทว่าเอื้อยรู้เอื้อยเห็นทุกอย่าง ในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน เอื้อยสงสารดอกหญ้าจับหัวใจ “ไปพักในบ้านก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการตรงนี้ให้”
“ฝากด้วยนะคะพี่เอื้อย” รอยยิ้มบางถูกส่งให้ทุกคนที่อยู่ตรงหน้า แม่บ้าน พนักงานกู้ภัย ช่างกุญแจ
เอื้อยมองตามเจ้านาย สงสารดอกหญ้าจนไม่รู้จะสงสารยังไง ยิ่งหญิงสาวพยายามแสดงออกว่าเข้มแข็งเท่าไหร่ นัยน์ตาคู่สวยยิ่งฟ้องชัดว่าข้างในแตกสลายย่อยยับเพียงใด
ประตูห้องนอนปิดลงพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมา ดอกหญ้าวางมือไว้บนตำแหน่งหัวใจตัวเอง เธอรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อในอกบีบรัดรุนแรง เจ็บ.. เจ็บจนแทบทานไม่ไหว
“แกทำอะไรอยู่ดอกหญ้า แกกำลังทำบ้าอะไร”
ตลอดมานายแพทย์น่านฟ้าพูดชัดว่าเขาไม่เคยรัก แต่เธอยังคิดเข้าข้างตัวเอง ดื้อดึงฝืนที่จะไปต่อ หวังลมๆ แล้งๆ ว่าน่านฟ้าอาจไม่รู้ใจตัวเอง ทำอะไรโง่ๆ ถึงขั้นไปขอให้รวินท์วิภาเข้ามาอยู่เพื่
