บทที่ 3/3
854 คำ
รู้จักสิ
แถมยังรู้อีกว่าคุณหญิงน้ำค้างเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเจ้าสัวนเรศ งั้นแสดงว่าแม่ของน่านฟ้าเป็นบ้านเล็กอย่างนั้นหรือ
“ที่บ้านหนูทำธุรกิจอสังหา หนูเคยอ่านประวัติท่านเจ้าสัวอยู่บ้างค่ะ”
“ได้ยินว่าหนูดอกหญ้าเรียนจบแล้วก็ทำธุรกิจช่วยที่บ้านเลยใช่ไหม” พอใจในตัวว่าที่ลูกสะใภ้คนใหม่ไม่น้อยเลยทีเดียว เชื่อเหลือเกินว่าดอกหญ้านี่แหละจะทำให้นายแพทย์น่านฟ้ายอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ปฏิเสธมาตลอดซึ่งควรเป็นของชายหนุ่มในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัวนเรศ
“หนูช่วยพี่ชายบริหารธุรกิจอยู่ค่ะ ทำงานมาได้สองปีแล้ว”
“ดี” เจ้าสัวใหญ่หัวเราะชอบใจ ลูกสะใภ้นักบริหารนับว่าเหมาะสมยิ่งนักกับนายแพทย์น่านฟ้าทายาทคนเดียวของวัฒนกรุป
รู้อยู่แล้วว่าต้องเจอใครที่บ้านโสภิต เมื่อครั้งคุณหญิงน้ำค้างภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายยังมีชีวิต เจ้าสัวนเรศมาที่นี่ไม่บ่อยนักหรอก คงเพราะกลัวว่าหากบ้านใหญ่รู้เข้าจะมาอาละวาด แต่พอเมียหลวงตาย เจ้าสัวนเรศก็รีบขนข้าวขนของมาอยู่บ้านผู้หญิงที่สังคมตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยเมียเก็บโดยไม่สนว่าเมียอีกคนตายยังไม่ครบร้อยวันด้วยซ้ำ
“พี่น่านมาแล้วเหรอคะ” ดอกหญ้าเดินเข้าไปหาชายคนรักด้วยความดีใจ ดีใจที่ชายหนุ่มยอมทำตามสัญญาที่บอกว่าจะมาร่วมฉลองวันคล้ายวันเกิดมารดา “เหนื่อยไหมคะ หิวหรือยังเอ่ย”
“เหนื่อยนิดหน่อยครับ ยืนผ่าตัดตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ”
“งั้นไปนั่งพักนะคะ หนูกับคุณแม่ทำอาหารหลายอย่างเลย ของชอบพี่น่านทั้งนั้น”
รอยยิ้มน่านฟ้ากว้างเมื่อดวงตาชายหนุ่มหยุดค้างอยู่ที่เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม หากไม่ใช่เพราะเกรงใจว่าตนอยู่บ้านแม่ เขาคงจูบคนตัวเล็กไปแล้ว “หญ้าทำอะไร ผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ ขอบคุณนะครับ”
“ปากหวาน เดี๋ยวเจอผัดกะเพราหมูดำเข้าไปแล้วจะร้องไห้”
“กะเพราหมูดำก็กินได้” พูดทั้งหัวเราะเมื่อนึกถึงตอนที่ดอกหญ้าหัดทำอาหาร “จะว่าไปหญ้าก็มาไกลเหมือนกันนะ”
“ฝีมือทำอาหารเหรอคะ”
“เปล่า หมายถึงบ้านเรากับที่นี่ ไกลเหมือนกัน” เขาเย้าหญิงสาวเล่น ทั้งบีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยวระคนเอ็นดู
“พี่น่าน!”
ใบหน้าแสนงอนยิ่งทำให้รอยยิ้มหมอหนุ่มกว้างขึ้น เขามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่บริเวณนั้นจึงดึงดอกหญ้ามากอดแนบอก “เหนื่อยมากเลยวันนี้ เคสหนัก อยากกลับบ้านไปชาร์ตพลังแล้ว”
ชาร์ตพลังในแบบของนายแพทย์น่านฟ้า ดอกหญ้ารู้ดีว่าต้องทำอย่างไร “รอฉลองวันเกิดกับคุณแม่ก่อนนะคะ แล้วคืนนี้จะให้ชาร์ตยาวๆ เลย”
“แน่นอนครับ”
“หมายถึงเรื่องฉลองวันเกิดกับคุณแม่พี่น่านใช่ไหมคะ”
“ชาร์ตยาวๆ ‘เสียบ’ เยอะๆ”
คำพูดห่ามๆ พาให้สองแก้มร้อนผ่าว “คนลามก”
“ใครกันที่ลามก ผมหมายถึงชาร์จแบตฯ โทรศัพท์ครับ”
“พี่น่านอะ” ฝ่ามือเล็กฟาดลงบนต้นแขนแน่นหนั่นของนายแพทย์หนุ่ม ทว่ายังไม่ทันได้ต่อบทสนทนากับผู้ชายที่คิดถึงทั้งวัน ดอกหญ้าก็สะกิดบอกคนที่กอดตนให้คลายอ้อมแขน “เจ้าสัวนเรศมาค่ะ”
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชาย คงนับจากวันที่นายแพทย์น่านฟ้ารู้ความจริงกระมังว่าโสภิตไม่ใช่ภรรยาเพียงคนเดียวของพ่อ อีกทั้ง.. แม่ของตนไม่ใช่ภรรยาที่ถูกต้อง ถ้าความถูกต้องที่คนส่วนใหญ่หมายถึงคือทะเบียนสมรส แน่นอนว่าโสภิตไม่ใช่ แต่น่านฟ้าเป็นลูกชายเจ้าสัวนเรศ เป็นลูกที่เกิดจากความรักความตั้งใจของพ่อแม่
“สบายดีไหมน่านฟ้า”
“ครับ” เขาตอบโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าบิดา เขาไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงสองคนได้อย่างเลือดเย็น เจ้าสัวนเรศบอกว่าไม่เคยรักคุณหญิงน้ำค้าง กระนั้นก็ยังใช้ชีวิตคู่เยี่ยงสามีภรรยา ยกย่องผู้หญิงคนนั้นออกหน้าออกตา ตรงกันข้ามกับคนที่พ่อบอกว่ารักสุดหัวใจ พ่อซ่อนผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของลูกไว้ในมุมเล็กๆ ไม่เคยให้เกียรติ ไม่เคยปกป้อง หยิบยื่นเพียงเศษเงินให้ นี่น่ะหรือสิ่งที่พ่อทำกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก
นายแพทย์น่านฟ้าเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง เขาไม่แสดงออกไม่ว่ามีอะไรในใจ แตกต่างจากเวลานี้ สีหน้าชายหนุ่มชัดเหลือเกินว่าข้างในร้าวลึกเพียงใด มั่นใจแน่แล้วว่าระหว่างเจ้าสัวนเรศ โสภิต และลูกชาย ในอดีตคงมีเรื่องที่สร้างความเจ็บปวดให้บุคคลทั้งสาม
“ไปค่ะ ท่านเจ้าสัว พี่น่าน ไปหาคุณแม่กัน” ดอกหญ้าบีบมือนายแพทย์น่านฟ้า บอกเขาผ่านสัมผัสว่าไม่เป็นไร เธออยู่ตรงนี้ จะทุกข์ จะสุข จะเศร้า เขาจะมีเธอคอยอยู่เคียงข้างเสมอ
- ผู้เขียน
