บทที่ 6 รับอุปการะ
1510 คำ
หลังจากเสร็จงานศพของยายแล้วแดเนียลก็ส่งคนมารับทานตะวันไปอยู่ที่บ้านริมทะเลกับเขาชั่วคราวก่อน หลังจากเสร็จธุระที่นี่แล้วจะพาไปอยู่ที่อิตาลีด้วยกัน
-ที่บ้านฟ้า-
"จะไปจริงๆ เหรอตะวัน"
ฟ้าจับมือเพื่อนรักแน่น พวกฝรั่งมันไว้ใจได้ที่ไหน ตะวันตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟ้าฟังระหว่างที่รอคนของแดเนียลมารับ
"ตะวันไม่มีทางเลือกแล้วฟ้า"
จริงๆ ก็เข้าใจนั่นแหละจะบอกว่าคนเราเกิดมาเลือกทางเดินกันได้ทั้งนั้น บางทีกับบางคนมันก็เลือกไม่ได้จริงๆ
"แล้วฟ้าล่ะ ฟ้าจะทำอะไรต่องานที่ร้านเจ๊ก็คง..."
ก็อย่างที่รู้ เป็นกันขนาดนี้คงไม่กลับไปเหยียบที่นั่นกันอีกแล้ว
"ยังไม่รู้เลย อาจจะกู้เงินสักก้อนมาลงทุนขายของ"
รถเบนซ์สีบลอนเงินจอดตรงหน้าสองสาว หนุ่มหน้าฝรั่งลงจากรถมาก็รู้ทันทีว่าเป็นคนของเขาแน่ๆ
"ของคุณตะวันอยู่ไหนครับ"
พอจะลงมาชวนขนของก็ถึงกับต้องมองหาเลยทีเดียว นอกจากรูปของยายกับกระเป๋าเก่าๆ ใบนึงก็ไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างอยู่ในบ้านหมดโชคดีที่เอกสารเอาออกมาทำเรื่องแจ้งตายของยาย เอกสารเลยอยู่กับตัว
"มีแค่นี้แหละ"
ทานตะวันลุกขึ้นหยิบรูปยายมากอดไว้พร้อมกับแบกกระเป๋าเก่าๆ ขึ้นโจเซปมองสภาพของทานตะวันแล้วไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบอสจะหลงผู้หญิงแบบนี้ปกติชิมแล้วก็ทิ้ง แต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะรูปร่างหน้าตาก็สวยดีอยู่
"นี่นายขับรถดีดี อย่าให้เพื่อนฉันเป็นอะไรนะ"
ฟ้าหันไปดุ แต่คนโดนดุทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปเปิดประตูรถรอทานตะวันเหมือนกับไม่เห็นฟ้าในสายตา
"ตะวันไปก่อนนะฟ้า"
"ใจหายว่ะไลน์หาฟ้าบ่อยๆ นะ"
ฟ้าโอบกอดเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง โตมาก็เจอกันแล้วอยู่ๆ ต้องแยกกันมันก็ใจหายเป็นธรรมดา พอล่ำลากันเสร็จทานตะวันก็เดินทางมาที่บ้านพักของแดเนียลจริงๆ ก็ไม่ไกลจากบ้านของทานตะวันสักเท่าไหร่ มาถึงโจเซฟก็จัดการหิ้วกระเป๋าเน่าเข้าบ้านไป ส่วนรูปทานตะวันขอถือเองเพราะกลัวโจเซฟทำตก ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในบ้านสาวน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะที่วางไว้กลางราชวังหรูๆ นี่แค่บ้านพักตากอากาศเหรอเนี่ย
"สวัสดีค่ะคุณทานตะวัน"
เพราะมัวแต่มองจนไม่ได้สนใจว่ามีคนกำลังยืนจ้องอยู่ ทำให้ทานตะวันตกใจเสียงทักทายเล็กน้อย แต่น้ำเสียงมันก็ฟังดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ ผู้หญิงหุ่นนางใส่เสื้อสูทกระโปรงทรงเอรัดรูปดูเป็นเวิร์คกิ้งวูเมนสมาร์ทมาก
"ดิฉันวีรญาเลขาของคุณแดเนียล เขาสั่งให้ฉันจัดการเรื่องเสื้อผ้าและการแต่งตัวของคุณเชิญทางนี้ค่ะ"
หุ่นเรียวระหงส์ผายมือเชิญทานตะวัน หล่อนรู้สึกอายการแต่งตัวของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ยีนส์ขาดๆ กับเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้เก่าๆ มันเชยจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร พอไปถึงก็ต้องตะลึงกับภาพที่เห็น นี่เล่นยกห้างมาตั้งในบ้านเลยหรือไง เสื้อผ้าอาภรณ์แขวนเรียงราว เหมือนในห้างเป๊ะ
"รบกวนวางรูปลงบนโซฟาก่อนนะคะ ดิฉันว่ามันคงจะทำอะไรได้สะดวกกว่า"
ทานตะวันค่อยๆ ยื่นรูปส่งให้กับวีรญา เธอรับมันไปวางไว้ที่โซฟา แล้วกูมีคนมาลากไปเปลี่ยนเสื้อผ้า วัดอกวัดเอว วัดสัดส่วน เสร็จจากเสื้อผ้าก็ไปฟังหมอบ่นเรื่องสภาพผิว ทั้งที่ผิวของทานตะวันจริงๆ ก็ดีอยู่แล้ว แต่ยังหาทางวิจารณ์จนได้ เสร็จจากการเลือกเสื้อผ้า ปรึกษาปัญหาผิวแล้ว วีรญาก็พาขึ้นไปที่ห้อง ทุกอย่างในห้องถูกจัดการไว้เรียบร้อยหมดแล้วหมดแล้ว ห้องนี้ทั้งห้องยังดีกว่าบ้านของทานตะวันทั้งหลังที่ไหม้ไปอีก
"ส่วนเสื้อผ้าจะจัดการให้เสร็จภายในเย็นนี้นะคะพักผ่อนไปก่อนแล้วถ้าคุณแดเนียลเรียกดิฉันจะมาตามคุณไปนะคะ"
พูดจบวีรญาก็เดินออกไปเลย ทานตะวันปิดประตูเดินสำรวจห้อง อยากให้ยายมาอยู่ที่นี่ด้วยจัง ทานตะวันเลือกวางรูปยายลงบนโต๊ะข้างเตียง รู้สึกผิดที่ผิดทางยังไงก็ไม่รู้...
-ห้องทำงานแดเนียล-
วีรญาเคาะประตูเป็นการขออนุญาตเจ้าของห้องก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไป
"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ เสื้อผ้าจะจัดส่งมาภายในเย็นวันนี้"
แดเนียลวางมือจากกองเอกสารแล้วเงยหน้ามองเลขาคนสวย
"ถ้าไม่มีอะไรคุณกลับอิตาลีไม่ก่อนเลย ถ้าผมจัดการเอกสารของทานตะวันเรียบร้อยแล้วจะตามไป จัดการเรื่องที่พักของทานตะวันให้ด้วยก็แล้วกัน"
แม้ในใจจะอยากกรีดร้องออกมาแค่ไหน แต่วีรญาก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบรับคำสั่ง แดเนียลใช้งานหล่อนตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ ทั้งงานที่บริษัทยันงานบนเตียง แต่ก็เพราะเงินแล้วก็ความรักที่มีให้เค้านั่นแหละถึงยอมทนมาขนาดนี้ เพียงหวังแค่ว่าสักวันเค้าอาจจะหยุดที่เธอ แดเนียลพอเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ไปดูเด็กตะวันเลยไม่รู้เป็นไงบ้างอีกอย่างยังไม่ได้ชี้แจงข้อตกลงกันเลย ร่างสูงเดินจากห้องทำงานไปยังห้องที่จัดไว้ให้ทานตะวัน พอเปิดเข้าไปเห็นแม่ตัวดีนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเลยไม่อยากเข้าไปกวน เวลาล่วงเลยมาจนถึงเย็นแดเนียลสั่งให้คนไปปลุกทานตะวันลงมากินข้าว อีกอย่างพนักงานจะได้ขนเสื้อผ้าไปไว้บนห้องให้ด้วย หลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จแดเนียลก็พา ทานตะวันไปนั่งที่ชายทะเลห่างจากบ้านพักไม่ไกล
"ถ้าเอกสารการเดินทางของเธอเรียบร้อยแล้ว เราจะไปอิตาลีกันทันที"
"ค่ะ" "ส่วนเรื่องข้อตกลงของเรา..."
แดเนียลหยุดเดินแล้วหันไปหาทานตะวัน
"ก็เหมือนการซื้อขายฉันให้ทุกอย่างที่เธอควรจะได้กับเธอยกเว้นความรักส่วนเธอแค่ให้สิ่งที่ฉันอยากได้และแน่นอนว่ามันจะไม่มีความรัก ถ้าเธอไม่อยากเสียใจ ก็ขอเตือนไว้ก่อนเลยว่า ฉันทำแบบนี้กับทุกคน และ..."
แดเนียลก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูตะวัน
"ฉันไม่เคยรักใคร"
ข้อเสนอมันอาจจะฟังดูภาพยนตร์ไปสักหน่อย แต่ทานตะวันก็เข้าใจ และรู้สึกว่ามันก็โอเคดี
"ข้อห้ามของฉันคือ ห้ามหึง เพราะฉันไม่มีแค่เธอแน่ๆ ห้ามงี่เง่า เพราะฉันไม่ชอบ ห้ามรั้ง ถ้าวันนึงฉันเบื่อเธอแล้ว และฉันจะให้เงินเธอเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่"
ยิ่งฟังยิ่งแปลกๆ บ้ารึป่าว
"แล้วห้ามหึงนี่แค่ฉันห้ามหึงคุณหรอ"
"ฉันไม่ไปหึงเธออยู่แล้ว"
แดเนียลใช้น้ำเสียงดุเล็กน้อย
"แล้วรั้งล่ะ ถ้าฉันจะไปคุณมีสิทธิรั้งฉันรึเปล่า"
"หลังจาก 3 เดือนถ้าเธอจะยกเลิกเรื่องระหว่างเราแล้วกลับไทยฉันก็ไม่ติดขัดอะไร"
แดเนียลคิดว่าเขาคงเบื่อทานตะวันแน่ๆ ถ้าพ้น 3 เดือนไปแล้ว เพราะปกตินอกจากวีก็ไม่มีใครเลยที่เขาเลี้ยงดูไว้นาน วีนั้นที่เก็บไว้นานเพราะฝีมืองานด้านเลขาดีเยี่ยมไร้ที่ติ แถมไปไหนไปกันสายลุย ไปกับเขาได้ทุกที่ ไม่มีปัญหางี่เง่าให้ต้องรำคาญใจเลย
"แล้วไปอยู่กับคุณฉันต้องทำอะไรบ้าง"
"อยู่เฉยๆ เดี๋ยวฉันหาอะไรให้ทำเอง เธอชอบทำอะไรหรือมีอะไรที่อยากทำมั้ยล่ะ"
"อยากเรียน ฉันสนุกมากเวลาที่เรียน แต่..."
พูดจนถึงตอนที่ต้องหยุดเรียนแล้วใจของเด็กสาวมันหายวูบไปเลย
"แต่อะไร"
"ฉันเห็นยายลำบากมากเลยที่หาเงินมาให้ฉัน....."
"อย่าร้องไห้ล่ะ ยายเธอไม่สบายใจแน่ถ้าเห็นหลานที่เลี้ยงมาเป็นคนอ่อนแอ"
แดเนียลจับจุดอ่อนของทานตะวันได้แล้ว จะนึกแล้วก็สงสาร แต่เรื่องเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นสัจธรรมที่มนุษย์ทุกคน
ต้องเจอ มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะไม่อยากหยิบขึ้นมาขู่สักเท่าไหร่แต่มันก็เป็นไม้ตายไว้ต่อรองกับแม่ทานตะวันคนนี้
ได้
"ฉันรู้แล้วน่ะ"
"อ๋อ อีกเรื่องที่เธอต้องรู้"
"อะไรคะ"
"ฉันแต่งงานแล้ว"
ทานตะวันยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินเมื่อสักครู่ นี่เขาหลอกให้ฉันมาเป็นเมียน้อยชัดๆ เลยนี่
- ผู้เขียน
