บทที่ 9 อย่าขอโทษซ้ำๆ

2755 คำ
​หลายวันมานี้แดเนียลยุ่งจนแทบไม่ได้อยู่บ้านเลย ส่วนทานตะวันตอนเช้ามีเรียนภาษาอังกฤษเพราะแดเนียลอยากให้พูดภาษาอังกฤษได้คล่องๆ อยากไปไหนมาไหนจะได้ไปเองได้ "ถือว่าเธอมีพื้นฐานที่ดีนะ ไปได้เร็วมากเลย" เบลล่าติวเตอร์ลูกครึ่งไทย-อังกฤษที่แดเนียลหามาให้ทานตะวัน "ขอบคุณนะคะ คุณสอนเก่งมากต่างหากตะวันเลยเรียนไปได้เร็ว" เบลล่าเป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์มากขนาดตะวันที่เป็นผู้หญิงดูเธอพูดดูเธอเดิน ดูการเคลื่อนไหวต่างๆ แล้วยังรู้สึกเคลิ้มเลย "วันนี้คงเรียนกันแค่นี้ก่อนเพราะแดเนียลสั่งไว้ว่าให้สอนถึง 11:30 " ทานตะวันเริ่มคิดว่าสวยเบอร์นี้จะไม่เคยกิ๊กกับแดเนียลคงไม่รอดแน่ ทำไมนะ ถึงได้ชอบกินคนใกล้ตัวแถมเลิกกันไปแล้วก็ยังคุยกันเหมือนเพื่อนได้อีก "ครูจะอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยคะ" ทานตะวันเอ่ยชวน "เอาสิจะได้คุยกันบ้าง ในเวลาเรียนเรียนอย่างเดียวเลย" ทั้งคู่เดินออกจากห้องนั่งเล่นมานั่งรอที่โต๊ะอาหารทุกอย่างขึ้นเสิร์ฟอย่างรวดเร็วแต่จัดไว้ 3 ที่ "คุณแดเนียลกำลังมาต้องขออภัยที่ให้รอนะคะ" แม่บ้านเดินมารายงานให้เบลล่าและทานตะวันรู้ "คุณตะวันนี่เป็นไทยแท้เลยหรอคะ" "ใช่ค่ะ" "แล้วเจอกับแดเนียล ได้ยังไงอะคะ" คำถามนี้รุนแรงพอๆ กับมือหนาๆ ที่ทิ้งน้ำหนักมือลงบนหน้าอย่างไม่ตั้งใจ มันชาวืดไปทั้งหน้า "เอ่อ...ตะวัน..." "จริงสิ ได้ข่าวว่าแดเนียลเพิ่งไปไทยมาคงจะเจอกันที่นั่นใช่มั้ยคะ" เบลล่ากับแดเนียลสนิทกันพอสมควร เพราะเบลล่าเคยสอนภาษาอังกฤษให้หลานของแดเนียลเมื่อช่วงซัมเมอร์ที่ผ่านมา "ค่ะ" รู้เรื่องนั่นนี่กันเยอะจนยิ่งทำให้ทานตะวันคิดว่าเบลล่าอาจจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงของแดเนียล "ขอโทษที่ทำให้รอนานนะ" เสียงทุ้มแต่นุ่มกว่าปกติทำให้สาวๆ บนโต๊ะอาหารหันไปมองพร้อมกัน "รอนานรึป่าวเบล" แดเนียลเอ่ยทักครูสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "นานมาก จนฉันจะกินจานรอคุณแล้ว" ทั้งคู่พากันหัวเราชอบใจ มีแต่ทานตะวันที่สีหน้านิ่งเฉย แต่จริงๆ แล้วในใจมันปั่นป่วนไปหมดพยายามย้ำกับตัวเองถึงกฎข้อที่ห้ามหึง "สอนเป็นไงบ้าง" แดเนียลพูดพร้อมกับตักอาหารให้เบลล่า "ตะวันเรียนรู้เร็วมากจนฉันแทบไม่ต้องทำอะไรมากเลย" แดเนียลหันไปมองตะวันที่กำลังนั่นเหม่อ "ไม่หิวรึไง กินสิ" เสียงของแดเนียลทำให้ตะวันหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง แล้วรีบตักอาหารจนเสียงช้อนกระทบจานดังสนั่น ทั้งแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ ทั้งเบล ทั้งแดเนียลต่างมองจ้องมาที่เธอ จนทานตะวันรู้สึกเกร็งปนอาย แล้วละมือจากจานข้าว "ตะวันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ" พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไปเลย ทานตะวันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาที่สวนหลังบ้าน นั่งหลบหลังพุ่มไม้แล้วแอบร้องไห้ จริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องที่ทำเสียงดังหรอกแต่มันต่อเนื่องกันมาจากความน้อยใจที่เห็นแดเนียลสนิทกับเบลล่าด้วยนั่นแหละ นานเกือบครึ่งชั่วโมงที่ทานตะวันนั่งร้องไห้อยู่ตรงนาน มันนานพอที่น่ำตาจะแห้งจนไม่เหลือร่องรอยของการร้องไห้แล้ว "เสียมารยาท" ทานตะวันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง เห็นแดเนียลยืนกอดอกหน้าเข้มก้มมองเธอ "ขอโทษค่ะ ปกติตะวันไม่เคยใช้มีดกินข้าวคุณก็รู้" "ไม่ได้ว่าเรื่องนั้นสักหน่อย ฉันหมายถึงที่เธอทิ้งแขกออกมาแบบนี้ต่างหาก" แดเนียลยื่นมือไปหาทานตะวัน มือบางยื่นมาจับมือแดเนียลแล้วลุกขึ้น "ไปกินข้าวนี่คือคำสั่ง" "ตะวันไม่หิว" "ไม่หิวก็ต้องกิน ฉันไม่ชอบคนผอม" ตะวันลืมตัวเผลอหันไปค้อนแดเนียลอย่างไม่ตั้งใจ "อย่ามองแบบนี้อีกฉันไม่ชอบ" ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่ ตะวันแอบเถียงอยู่ในใจ "ไปกินข้าวซะ ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว" แดเนียลกำลังเดินแยกไปอีกทางไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจให้ทานตะวันพูดออกไป "คุณกับครูเบลกิ๊กกันหรือป่าว" คำถามนี้ทำเอาร่างสูงหยุดชะงักแล้วหันกลับมาทันที "ถามว่าไงนะ" พอเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ สติของทานตะวันก็กลับมา เจ้าตัวรู้แล้วว่าตัวเองกำลังทำผิดกฎ "ตะวันขอโทษค่ะ" "นี่เป็นครั้งแรกและขอให้เป็นครั้งเดียวที่เธอจะทำผิดกฎ ฉันบอกเธออีกข้อก็แล้วกันว่าฉันโคตรจะรำคาญคำว่าขอโทษเลย" พูดจบเขาก็เดินไปเลยทิ้งข้อสงสัยให้ค้างคาอยู่กับตะวัน ทั้งสงสัยว่าตัวเองทำไมต้องอยากรู้ สงสัยในสงสัย ว่ามันใช่หรือไม่ใช่ ช่วงบ่ายไม่มีเรียนทานตะวันถือโอกาสออกมาเดินรับลมในสวน บ้านของแดเนียลทั้งใหญ่ทั้งกว้างมีที่ให้นั่งเล่นนอนเล่นเยอะเลย ทานตะวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ฟ้าดูแลกกับรูปร้านน้ำปั่นของฟ้า เดินไปเดินมาได้สักพักก็ไปเจอกับคนสวนกำลังตัดกิ่งกุหลาบในสวน น่าสนุกจังทานตะวันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ คุณป้าผิวสีที่กำลังตัดแต่งกิ่งกุหลาบ จ้องจนเจ้าตัวรู้สึกได้ "คุณมาทำอะไรที่นี่คะ" ป้าคนสวนถามเป็นภาษาอังกฤษตะวันตกใจเล็กน้อยแต่ก็เรียกสติตัวเองให้กลับมาฟังและโต้ตอบได้ "อยาก ลอง ทำ" "ไม่ได้หรอกถ้าคุณแดเนียลรู้ฉันตายแน่" "ไม่ๆ " ทานตะวันทำท่าโบกไม้โบกมือ "เรารู้กัน 2 คน" ทานตะวันพูดไปก็ทำท่าทางประกอบ ไป แถมยังยื้อแย่งกรรไกรตัดกิ่งกับป้าคนสวนอีก "งานบนเตียงเงินไม่พอหรอถึงมารับงานสวนด้วย" เสียงนี้มันช่างคุ้นๆ ทานตะวันหันไปดูเห็นผู้หญิงผมทองผิวขาวในชุดสีแดงแป้ด "คุณจูเลีย" ใจหนึ่งก็กลัวเพราะตอนนี้แดเนียลไม่อยู่ ใครจะช่วยได้ถ้าต้องปะทะกัน "มองหน้าทำไม ไม่เข้าใจภาษาอังกฤษหรออีกะหรี่" จูเลียขยับใกล้เข้ามาทุกที ป้าคนสวนก็คอยยืนมองอยู่แต่คงไม่กล้าเข้ามาช่วย เพราะทานตะวันก็เข้าใจ จูเลียเป็นเจ้านายของพวกเขา "โอ้ย!! " มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่คิดจูเลียพุ่งเข้ามาผลักทานตะวันจนล้มใส่กองกิ่งกุหลาบหนามตำเป็นแผลเต็มแขน "อย่าค่ะคุณจูเลีย" ป้าคนสวนเดินมาขวางเพราะเห็นท่าจูเลียคงจะเดินเข้าไปซ้ำแน่ๆ "ใครจ่ายเงินเดือนให้แก" "คะ..คุณแดเนียลค่ะ" ป้าคนสวนก้มหน้าตอบ "ฉันเป็นใคร" "นายหญิงของที่นี่ค่ะ" "รู้แล้วก็หลบไปถ้าไม่อยากหางานใหม่" จังหวะที่จูเลียเถียงกันกับป้าคนสวนอยู่ทานตะวันรีบลุกขึ้นเพราะกลัวจูเลียจะกลับมาซ้ำ และแน่นอนว่าเธอทำแน่ๆ "โอ้ย! อีบ้า" คราวนี้เป็นทานตะวันที่ใช้กิ่งกุหลาบฟาดเข้าที่ตัวของจูเลียบ้าง "กล้าทำขนาดนี้เลยหรอ คิดว่าเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง" พูดจบจูเลียก็พุ่งเข้าไปจิกผมทานตะวัน แต่ทานตะวันก็ไม่ยอมมีมือเหมือนกันนี่จิกกลับแบบเอาเป็นเอาตายเหมือนกัน ป้าแม่บ้านทั้งร้องห้าม ร้องเรียกให้คนมาช่วยแต่สวนอยู่ห่างจากบ้านจนแทบไม่มีใครได้ยินเสียง แรงจิกแรงเหวี่ยงทำให้ต่างคนต่างเซไปชนแถวต้นกุหลาบจนเสียหายเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยข่วนของหนามต้นกุหลาบ "พอแล้วค่ะพอแล้ว" ในที่สุดป้าคนสวนก็ดึงยื้อแย่งตัวทานตะวันออกไปได้ ทั้งคู่สะบักสะบอมผมเผ้ารุงรังเนื้อตัวมีเลือดซิบทั้งคู่ ป้าแม่บ้านเดินกันตะวันออกจากจูเลียมาส่งที่บ้านเป็นช่วงเวลาที่แดเนียลกลับมาถึงพอดี พอเห็นสภาพแล้วไฟโมโหก็ลุกโชติช่วง "ไปกัดกันที่ไหนมา" คำแรกที่ได้ยินทำทานตะวันน้ำตาคลอ เขาไม่เคยคิดจะถามว่าใครเริ่ม ใครโดนกระทำ แต่กลับมาพูดเหมือนกับเราเป็นหมา "ก็เด็กของคุณเอากิ่งกุหลาบมาฟาดฉัน" "ก็คุณผลักฉันก่อน" "หยุดเลย หยุดทั้งคู่ จูเลียบ้านคุณก็มีมาที่นี่ทำไม" "ฉันไปค้างบ้านตัวเองคนเดียวจนพ่อแม่สงสัยแล้วว่าคุณไปไหน" "ถ้าจะอยู่ที่นี่ ก็ต่างคนต่างอยู่ เธอก็เหมือนกันตะวัน" "ตะวันก็อยู่ของตะวันดีดีเขานั่นแหละที่เริ่ม" "ฉันไม่สนว่าใครจะเริ่มแต่ฉันไม่ชอบให้กัดกันแบบนี้" น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มนวลเขายังคงไม่หยุดเปรียบเราเป็นหมา ไม่เคยที่จะปกป้อง ไม่เคยจะดูแลรักษา มีแต่จะทำให้เสียใจมันไม่คุ้มเลย ความรู้สึกตอนนี้คืออยากกลับไปไทย อยากกลับไปหาฟ้า ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว "หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะตะวันฉันไม่ชอบ" "คุณก็เอาแต่บอกว่าไม่ชอบนั่น ไม่ชอบนี่ ห้ามทำนั่ยห้ามทำนี่ กฎบ้าบอคอแตกอะไรนักหนาเยอะไปหมด ฉันทำไม่ได้แล้วก็ทนไม่ได้แล้วด้วย ถ้าไม่ชอบนักก็ส่งฉันกลับไทยไปเลย ส่งให้ไปเป็นคนข้างถนนไม่มีบ้านไม่มีที่ซุกหัวนอนฉันยอม ดีกว่าต้องมาทนขายตัวที่นี่ อยู่ไปก็ไม่มีความสุข" พูดจบทานตะวันก็วิ่งกลับขึ้นไปบนห้องคว้ารูปของยายแล้ววิ่งกลับลงมาที่ชั้น 1 แล้ววื่งออกจากบ้านไป แดเนียลรีบวิ่งตามไป เด็กบ้านี่มันอิตาลีนะไม่ใช่อุทัยธานีที่จะวิ่งไปโบกรถขอติดกลับไปพัทยาได้ "หยุดเดี๋ยวนี้นะตะวัน" เขาวิางตามทานตะวันที่ออกวิ่งอย่างไม่หยุด แม้เขาจะส่งเสียงเรียกให้หยุดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าขาเรียวๆ จะชะลอความเร็วลง เพล้ง!!! ในที่สุดความอ่อนล้าก็พาให้ร่างบางล้มลงจนรูปที่หอมมาแตกกระจายเต็มพื้น มือที่ถูกับถนนที่เกลือนไปด้วยเศษแก้วเลือดอาบนอง แดเนียลอาศัยจังหวะนี้ก้มลงไปจับให้ทานตะวันลุกขึ้น "ปล่อย!! ปล่อยฉัน" ทานตะวันดิ้นสุดแรง พยายามจะก้มลงไปจับรูปยายบนพื้น "ตะวันหยุด" "ไม่หยุดจะฆ่าฉันทิ้งก็ได้ ฉันไม่ทนอีกต่อไปแล้วฉันจะกลับบ้าน" "เธอไม่มีบ้านแล้วกลับไปจะไปอยู่ไหน" "อยู่ไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ที่นี่ ปล่อย!! " ดูท่าแล้วจะคุยกันไม่รู้เรื่อง แดเนียลยกร่างทานตะวันขึ้นอุ้ม แม้ตะวันจะออกแรงดิ้นคราวนี้ก็สู้แรงของเขาไม่ไหวแล้ว เพราะจากที่วิ่งออกมาก็ตัดกำลังไปไม่น้อย "รูปยาย รูปยาย!!! " ทานตะวันร้องโวยวาย "ถ้าไม่หยุดบ้าฉันจะสั่งให้โจเซฟเอาไปเผาทิ้ง" ทานตะวันหยุดดิ้นแล้วจ้องหน้าแดเนียลอย่างอาฆาตแค้น "สาระเลว!!! " สายตาที่แสนดุดันเหมือนลูกแมวที่กำลังขู่ราชสีห์ไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้แดเนียลเลย แต่มันทำให้เขารู้ว่าทานตะวันกำลังโกรธจัดจริงๆ "เลือกเอาว่าจะให้ฉันสั่งให้โจเซฟเก็บรูปยายเธอไปใส่กรอบใหม่ หรือจะให้สั่งให้เอาไปเผา" แต่ถึงยังไงไพ่ในมือเขาก็เหนือกว่าอยู่ดี ทานตะวันกัดฟันแน่นด้วยความโมโห โมโหที่ตัวเองสู้เขาไม่ได้ โมโหที่ต้องยอมให้เขา "ถ้าหยุดบ้าแล้วก็อยู่เฉยๆ จะพาไปทำแผล ส่วนรูปเดี๋ยวให้โจเซฟมาเก็บไปใส่กรอบตกลงมั้ย" ทานตะวันยังคงจ้องหน้าแดเนียลตาแข็ง "ตกลงมั้ย" เขาถามย้ำอีกรอบ "ค่ะ" แดเนียลเลิกคิ้วขึ้นเย้ยคนแพ้ที่เขาอุ้มอยู่ แล้วพาเดินกลับมาที่บ้าน จัดการทำแผลให้ ครั้งนี้มันทำให้เขาได้เห็นว่ายัยลูกแมวตัวนี้ดุพอใช้ได้แต่ไม้ที่จะใช้ปราบแมวตัวนี้ได้คงจะเป็นรูปยายแก่ๆ ที่ทานตะวันทั้งรักทั้งหวง คงจะมีแค่รูปบานนั้นจริงๆ ​ -ที่โต๊ะนั่งริมสระว่ายน้ำ- แดเนียลค่อยๆ วางทานตะวันลงบนเก้าอี้สีขาว "เจเน็ตเอากล่องยามาให้ฉันหน่อย" เขาดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ ตะวัน "อย่าดิ้น" ทันทีที่มือหนาสัมผัสกับแขนที่เต็มไปด้วยแผล เจ้าตัวก็สะบัดมือเขาออกทันที "คุณมันก็ดีแต่ออกคำสั่ง" "ฉันจะดูแผล จะได้ใส่ยาให้" "แผลแค่นี้ไม่ตายหรอก" น้ำเสียงประชดประชัน สายตาดุ มันทำให้แดเนียลนึกตลก ทานตะวันตอนนี้เหมือนลูกแมวโมโหหิวยังไงยังงั้น "เก่งจังเลยนะ" พอเจเน็ตวางกล่องยาลงบนโต๊ะแดเนียลก็เปิดหายามาทาให้ทานตะวันทันทีแม้ตะวันจะสะบัดสะบิ้งใส่แต่แดเนียลก็ใจเย็นมากพอที่จะไม่โมโหตอบ "เสร็จแล้ว" ทานตะวันเงียบไม่ตอบ ไม่มองหน้าเมินไปมองทางอื่น "นี่ได้ทีละเอาใหญ่เลยนะ" ความอดทนดูจะหมดลงแล้ว เรื่องแค่นี้จะโกรธอะไรนักหนา คนอย่างแดเนียลไม่เคยต้องมาง้อใครนะเว้ย แต่ทานตะวันก็แค่ปลายหางตามองแล้วกวาดสายตาไปที่อื่น "ตะวัน!!! " เขาคำรามลั่น แต่แม่ทานตะวันก็เฉยเป็นทองไม่รู้ร้อน "หันมาทางนี้" เด็กดื้อตอนนี้ไม่สนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น แดเนียลก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆ ไม่รู้จะเอาไงดี "อยากได้อะไร" ไม้ตายสยบหญิงสุดท้ายก็ไม่พ้นเงินหรือข้าวของนั่นแหละ "หรือจะเอาเงิน เอาเท่าไหร่ว่ามา" "กลับไทยใช้เท่าไหร่" "ไม่ให้กลับ" "ก็ไหนบอกว่าห้ามรั้งกันไงฉันจะกลับบ้าน" "ก็บอกแล้วไงว่า 3 เดือน" แดเนียลตวาดเสียงดัง น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปของทานตะวันเริ่มไหลรินกลับมาอีกครั้ง แดเนียลนิ่งเพื่อพยายามเย็นลง แต่พอคิดว่าทำไมต้องยอม ใจมันก็อยากไล่ให้ไปร้องไห้ไกลๆ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ร้องไห้เพราะเขาไม่ชอบเวลามีคนร้องไห้ แดเนียลนิ่งอยู่นานจนในที่สุดก็เลือกเดินออกมาเอง ปล่อยทานตะวันให้ฟุบหน้าลงร้องไห้บนโต๊ะ แดเนียลกลับเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นตรงจุดที่มองออกไปเห็นทานตะวันได้ "แหมกับคนนี้นี่ไม่กล้าทำอะไรสักอย่างเลยนะ" จูเลียเดินเข้ามานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับแดเนียล "ไปไกลๆ อารมณ์ไม่ดี" แดเนียลเอ่ยปากไล่จูเลียแต่ตายังจดจ้องอยู่กับทานตะวัน "มันมีอะไรดีนักหนาถึงได้หลงนัก" "อย่ายุ่ง บอกให้ปไกลๆ ไง" จูเลียเห็นท่าไม่ดีเลยลุกขึ้นจะเดินไปที่อื่น "แล้วอย่าไปใกล้ตะวันล่ะ ผมขอล่ะ" จูเลียมองออกไปเห็นทานตะวันเอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นก็ไม่มีอารมณ์จะแกล้งสักเท่าไหร่ เพราะที่ทำไปแค่อยากทำให้ทานตะวันกลับไทยไปเท่านั้น ไม่ได้อยากให้เสียอกเสียใจอะไรขนาดนั้น ทานตะวันนั่งอยู่อย่างนั้นจนฟ้ามืด แดเนียลเองก็ไปยกงานลงมาทำให้ห้องนั่งเล่นเฝ้าทานตะวันจนมืดเลยเหมือนกัน "เจเน็ตไปตามทานตะวันเข้าบ้านเถอะ อากาศข้างนอกมันเย็น" แดเนียลเรียกสาวใช้ในบ้านให้ไปตามตะวันแทน เพราะรกลัวว่าถ้าไปตามเองตะวันจะอาละวาดหนักอีก ระหว่างที่เจเน็ตเรียกให้ทานตะวันกลับเข้าบ้านแดเนียลก็มองดูเหตุการณ์ทุกอย่างจนทานตะวันกลับขึ้นห้องไปแล้วสักพักเขาจึงย่องเข้าไป ทานตะวันอาบน้ำแล้วนอนหลับไปเลย คงเพลียเพราะออกแรงอาละวาดพอสมควร แดเนียลมองดูร่างเล็กๆ บนเตียงไม่รู้ว่าตอนนี้เขารักเด็กคนนี้จริงๆ หรือแค่หลงของใหม่กันแน่
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม