บทที่ 10 เพนนี

1944 คำ
​หลายวันมานี้แดเนียลแทบจะไม่ได้พูดคุยกับทานตะวันเลย ทั้งเรื่องวันนั้นแล้วก็เรื่องงานที่กำลังยุ่งๆ ด้วย "รูปที่สั่งให้เอาไปใส่กรอบได้แล้วนะครับ" โจเซฟยื่นกรอบรูปให้แดเนียล เขาคิดว่าก็คงต้องอาศัยโอกาสนี้คุยกับตะวันแล้วล่ะนะ แดเนียลเดินออกไปหาทานตะวันใต้ต้นเมเปิ้ลห่างจากสระว่ายน้ำไม่ไกล ทานตะวันกำลังนั่งทบทวนบทเรียนอยู่ที่โต๊ะไม้ใต้ต้นเมเปิ้ล "นี่รูปยายเธอโจเซฟจัดการให้เรียบร้อยแล้ว" แดเนียลเดินเข้าไปยื่นกรอบรูปให้ทานตะวัน ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นแววตาของทานตะวันก็เปล่งประกายเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ได้สร้อยเพชร คอนโด หรือว่ารถยังไงยังงั้น "ขอบคุณนะคะ" ทานตะวันรีบคว้าไปไว้กอดแน่น "เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นกลับมาคุยกับฉันได้รึเปล่า" แดเนียลพูดเสียงเรียบ "ตะวันจะไปโกรธคุณได้ยังไง บ้านนี่ก็ของคุณ ข้าวที่กินทุกวันก็ของคุณ ได้เรียนกับครูเบลทุกวันนี้ก็เพราะคุณอีกนั่นแหละ" ได้ยินแบบนี้ก็สบายใจหน่อยคิดว่าจะโกรธจนต้องส่งกลับไทยจริงๆ ซะแล้ว "ถ้างั้นฉันก็กลับมานอนที่บ้านได้แล้วใช่มั้ย" คนพูดแกล้งทำสีหน้าเศร้า จริงๆ แล้วที่แดเนียลไม่ได้นอนที่บ้าน เขาไปนอนอยู่กับวีรญาที่คอนโดใกล้บริษัทเนื่องจากงานที่ต้องเคลียร์ แล้วทานตะวันก็ไม่ยอมคุยด้วยเลยต้องพึ่งทางอื่น ซึ่งถ้าจะให้สะดวกกับงานที่สุดคงไม่พ้นวีรญาเลขาคนสนิทแน่นอน "บ้านคุณนี่ตะวันห้ามได้รึไง" แดเนียลยิ้มหวานแล้วเนียนเข้าไปโอบร่างบาง "งั้นคืนนี้ก็..." เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหูของตะวัน ทานตะวันเขินจนหน้าแดงก่ำ รีบหันหน้าหลบสายตาเจ้าชู้ของคนพูด คนบ้าคิดแต่เรื่องพันนั้น เมื่อทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติแล้วแดเนียลก็กลับมานอนที่บ้านปล่อยวีรญาทิ้งไว้เหมือนเซ็กส์ทอยที่ไว้ใช้แก้ขัด ยังดีที่จูเลียแวะเวียนมาหาบ้างมันก็ยังพอช่วยทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับบางคน "อีก 3 วันเราจะไปเคียนติ (เมืองหนึ่งในรัฐทัสคานี อิตาลี) กัน" ทานตะวันทำหน้างงๆ "ฉันจะพาเธอไปด้วย ไปเปิดหูเปิดตาไง ดีมั้ยล่ะ" ทานตะวันยิ้มแล้วพยักหน้างึกๆ "โอเคแต่ตอนนี้เข้าบ้านก่อนเถอะมีอะไรจะเล่าให้ฟัง" แดเนียลทำสายตาเจ้าเล่ห์ "อะไรคะ" "เรื่องที่เรารู้กัน 2 คนไง" มือเริ่มซุกซนลูบคลำตามเรือนร่างของตะวัน "นี่อย่าบอกนะว่า.." ทานตะวันเริ่มจะรู้ทันเหลี่ยมหลอกเด็กของเขาแล้วล่ะ แดเนียลทำสายตายั่วยวนแล้วพยักหน้า มันดูตลกจนทานตะวันหลุดขำออกมา "นะตะวัน..." สุดท้ายก็ต้องยอมเข้าบ้านไปกับคนเอาแต่ใจแบบเขา หลายวันที่เว้นไปทำให้แดเนียลทั้งฟัดทั้งขย้ำร่างน้อยๆ ของแม่ทานตะวันอย่างเสือหิวกระหาย เขาทำมันได้ทุกที่ตั้งแต่ประตูลากไปบนเตียง เหวี่ยงมาโซฟา กลิ้งไปตามฟื้น แล้วไปจบในอ่างอาบน้ำ สำหรับแดเนียลคงสนุกและถูกใจแต่กับทานตะวันแล้วมันทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนแทบจะหลับคาอ่างซะให้ได้******** ******** -เคียนติ แคว้นทัสคานี อิตาลี (Chianti Tuscany Italy) เมืองเคียนติ เป็นเมืองเล็ก ๆ ในแคว้นทัสคานี ใกล้กับเมืองศิลปะอย่างเมืองฟลอเรนซ์ (Florence) และเมืองเซียนา (Siena) ซึ่งมีหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่น่าสนใจแยกออกมามากมายเอกลักษณ์ของแคว้นนี้คือการที่มีภูมิทัศน์เป็นไร่องุ่นไกลสุดลูกหูลูกตาที่ตั้งอยู่บนเนินเขาน้อยใหญ่ พร้อมทั้งบ้านเรือนเก่าแก่ที่สร้างขึ้นจากหิน หมู่บ้านหินโบราณ อีกทั้งปราสาทหินและสวนสวยในสไตล์อิตาเลียนดั้งเดิม แม่ของแดเนียลหลังจากหย่าขาดกับนิโคลัสพ่อของแดเนียลก็ขอให้แดเนียลพากลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองก่อนแต่งงานซึ่งอยู่ที่เคียนติ ที่นี่แดเนียลมีไรองุ่นหลายร้อยไร่และโรงบ่มไวน์เป็นของตัวเองจึงไม่แปลกที่เขาจะเสพติดการดื่มไวน์อย่างมาก "ที่นี่สวยจังเลย" ทันทีที่ลงจากรถทานตะวันก็พูดขึ้น แถมยังรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปส่งให้ฟ้าดูด้วย "ให้ถ่ายให้มั้ย" แดเนียลเห็นทานตะวันพยายามยื่นแขนถ่ายตัวเองกับวิวแล้วก็อึดอัดแทน "เกรงใจคุณ..." "ฉันเป็นคนเสนอตัวเองไง เอามานี่" แดเนียลยื่นมือไปแย่งโทรศัพท์จากตะวันมาเพื่อจะถ่ายรูป "ไปยืนตรงนั้น" เขามองทิศทางแสงที่เหมาะสมและวิวที่สวย ทานตะวันเงอะงะเดินไปยืนตรงที่เขาชี้ "ถอยอีกหน่อย" แดเนียลออกคำสั่งอย่างกับตากล้องที่สั่งนางแบบ "โพสสวยๆ หน่อยสิ" ก็คนมันไม่ใช่นางแบบนี่ ท่าที่ทานตะวันเลือกโพสคือยืนนิ่งๆ ตัวตรงถ่ายบัตรประชาชน ฉีกยิ้มนิดหน่อยแล้วยกมือขึ้นชู 2 นิ้ว "ก็ปกติตะวันก็ถ่ายแบบนี้" "ตะวันท่านี้เด็ก 9 ขวบยังไม่ทำเลย" แดเนียลดูจะหงุดหงิดนิดหน่อย การที่คนอย่างเขาอาสาถ่ายรูปให้แล้วนางแบบเบสิคขนาดนี้มันเป็นอเไรที่โคตรจะดูถูกฝีมือกันเลย "แล้วต้องทำยังไงล่ะคะ" "ดู ทำแบบนี้" แดเนียลลืมตัวโพสท่าเซ็กซียั่วยวนระดับนางแบบท็อปโมเดลจนทานตะวันกลั้นขำไม่อยู่แล้วหัวเราะลั่น "คุณนี่มำเหมือนมากเลยนะคะ" "เหมือนอะไร" "เหมือน..." ทานตะวันลากเสียง เหมือนตุ้ด แต๋วสินะ "อยากลองมั้ยล่ะ" แดเนียลรู้ดีแม้ตะงันจะไม่บอกว่าเหมือนอะไร พอโดนถามแบบนี้คนที่ล้อกลับเป็นฝ่ายที่เขินซะเอง "จะถ่ายไม่ถ่าย" "ถ่ายค่ะ" ทานตะวันพยายามทำท่าตามที่แดเนียลทำให้ดู เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาสนุกใหญ่ "เข้าบ้านเถอะค่ะ ของขนหมดแล้ว" วีรญายืนดูอยู่นานดูท่าทางจะไม่เลิกถ่ายง่ายๆ เลยต้องเข้ามาเบรค แดเนียลพนักหน้าตอบ "ไปเถอะ ฉันอยากพาเธอไปเจอใครบางคน" แดเนียลส่งโทรศัพท์คืนให้ทานตะวันแล้วจูงมือเดินเข้าบ้านที่สร้างขึ้นสไตล์อิตาลียุคเก่า รอบบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ สุดเขตรั้วบ้านเป็นไร่องุ่นกว้างรายล้มจนสุดลูกหูลูกตา ตัดกันเป็นเทือกเขาและทิวเขาสลับซับซ้อน เมื่อเข้ามาถึงในบ้านหญิงสูงอายุรูปร่างผอมนั่งรอทุกคนอยู่ที่โซฟากลางห้องรับแขกแล้ว "แดน" เมื่อเห็นลูกชายเพนนีหรือเดือนเพ็ญก็ลุกขึ้นโอบกอดทันทีด้วยความคิดถึง "แม่คิดถึงแทบแย่" นานพอสมควรที่แดเนียลไม่ได้มาที่นี่เลย ปกติแล้วเขาจะพยายามมาที่นี่ทุกเดือนเพราะรู้ดีว่าแม่คิดถเขาชนาดไหน "จูเลียไม่มาด้วยเหรอ" ประโยคคำถามนี้กระทบหน้าทานตะวันจนชาไปทั่วหน้า บางทีก็ลืมตัวไปว่าตัวเองเป็นใคร แล้วอยู่กับเขาในฐานะอะไร ลืมไปว่สเขาไม่ได้รักเรา และเราก็ห้ามรักเขาด้วย "จูเลียติดงานน่ะครับ" "แล้วนี่ใคร" เพนนีเห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักยืนอยู่ข้างหลังลูกชายก็เกิดความสงสัย เพราะเธอไม่เคบเห็นหน้าเด็กสาวคนนี้มาก่อนเลย "เอ่อ...นี่ทานตะวันครับเป็น..." ทานตะวันเข้าใจดีกว่าการตอบสถานะระหว่างเธอกับเขามันเป็นเรื่องยากยิ่งตอบกับแม่แบบนี้จะให้บอกว่าเป็นผู้หญิงขายตัวที่ซื้อกลับมาจากไทยก็ยังไงๆ อยู่ "เป็นผู้หญิงของผมครับแม่" เพนนีถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับส่ายหัว "เชื้อพ่อนี่มันแรงจริงๆ " "ผมไม่ได้เจ้าชู้นะแม่" "แล้วจูเลียรู้หาือป่าว" "ครับเราคุยกันแล้ว จูเลียไม่มีปัญหาอะไร" วีรญาได้แต่ยืนก้มหน้าน้อยใจ ที่ตัวเองก็เป็นของเขาเหมือนกันแต่ต้องปิดบังหลบซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของความลับ อยู่ในจุดอับที่ไม่มีใครมองลอดผ่านเข้ามาเห็น ผู้หญิงขายตัวอย่างทานตะวันมาทีหลังแต่กลับชูเชิดมันจนออกนอกหน้านอกตา "มาไกลพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้กิน" "แม่เหนื่อยอีกแล้ว" แดเนียลก้มลงซบกอดแม่เหมือนกับเด็กน้อย แม้ใครจะมองเขายังไง แต่เวลาอยู่กับแม่เขาก็ไม่ต่างจากเด็กคนหนึ่งเลย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน แดเนียลต้องไปดูโรงบ่มไวน์กับวีรญาเขาชวนทานตะวันไปแล้ว แต่ตะวันกลัวจะไปเกะกะเพราะแดเนียลไปทำงาน เลยขออยู่เดินเล่นที่บ้านดีกว่า ทานตะวันเดินถ่ายรูปส่งให้ฟ้าดูจนฟ้าต้องตื่นขึ้นมาวิดีโอคอลหา (เวลาไทยกับอิตาลีต่างกัน 6 ชั่วโมง) "สวยจังตะวัน อิจฉาสุดๆ เลยอะ" "อิจฉาทำไม ตะวันอยากให้ฟ้ามาอยู่ด้วยมากเลยนะ" "ให้ไอ้ฝรั่งนั่นส่งเงินมาสิฟ้าจะไป" "จะบ้าหรอฟ้า เกรงใจเค้า" "ฟ้าล้อเล่นน่ะ แล้วนี่อยู่ที่นั่นสบายดีนะ โดนรังแกรึป่าว" ตะวันนิ่งไปแปบนึง "สบายมากน่า ไม่ต้องห่วงหรอกฟ้าช่ะเป็นไงบ้าง" "มีผัวละ พี่วินแถวซอยเนี่ย" คำตอบทำตะวันนิ่งอึ้งไปนิดหน่อย เพราะเห็นเขาตามจีบมาตั้งนานแล้วให้ตายยังไงก็ไม่ชอบ จู่ๆ ทำไมถึง... "เห้ยล้อเล่น สบายดีกิจการเป็นไปได้สวยไม่ต้องห่วงนะ" พอเห็นตะวันอึ้งหนัก ฟ้าเลยต้องรีบเฉลย "งั้นแค่นี้นะฟ้า แบตตะวันจะหมดแล้ว" "ยังไงก็ส่งรูปมาเรื่อยๆ นะ ฟ้าอยากรู้ว่าตะวันเป็นไงบ้าง" คุยกันจบจังหวะที่จะหมุนตัวกลับห้องก็ทำเอาตะวันตกใจจนโทรศัพท์หลุดมือ ก็เพนนีแม่ของแดเนียลมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ "เธอเป็นคนไทยเหรอ" ทานตะวันตกใจเล็กน้อยเพราะเข้าใจว่าแม่ของแดเนียลเป็นฝรั่งแต่พูดไทยสำเนียงชัดเป๊ะเบอร์นี้ "คะ..ค่ะ" "พ่อแม่รู้รึป่าวว่ามาเป็นเมียน้อยเค้าแบบนี้" คำถาม สีหน้า ท่าทาง จัดว่าเด็ดเลยทีเดียสความแม่หวงลูกชายนี้ "ตะวันไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะท่านทิ้งตะวันไปตั้งแต่เด็กๆ แล้ว" "แล้วเธออยู่กับใคร" คำตอบมันค่อนข้างแทงใจ ต่อให้เรื่องมันผ่านมาสักพักแล้ว ต่อให้ใช้ชีวิตต่อได้แล้ว แต่พอต้องตอบว่าเคยอยู่กับยาย แต่เสียยายไปแล้วมันก็ยังเป็นแผลลึกในใจที่แค่สะกิดเบาๆ ก็เจ็บแปล้บแล้ว "ยายค่ะ" "แล้วยายเธอรู้หรือป่าว" "ยายตะวันเสียแล้วค่ะก่อนที่ตะวันจะมาที่นี่เอง" เพนนีกวาดสายตามองทานตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้า "ชีวิตเธอนี่มันสุดยอดละครน้ำเน่าเลยนะ ฉันล่ะชอบจริงๆ " แมาของแดเนียลค่อนข้างหวงลูกชาย เพราะแดเนียลเคยเสียใจจากผู้หญิงจนแทบเอาตัวไม่รอดมาครั้งนึงแล้ว "เธอรู้ใช่มั้ยว่าแดนแต่งงานแล้ว" ทานตะวันแค่พยักหน้ารับ "ฉันจะไม่ว่าอะไรเธอหรอกนะเพราะคนที่เสียเปรียบมันก็เธอ จูเลียเค้าก็ไม่มีปัญหาอะไร แดนเองเคี้ยวเบื่อเดี๋ยสคงคายทิ้งเอง" พูดจบหญิงสูงวัยสี่สิบก็เดินเชิดออกไป ทิ้งคนฟังให้ยืนหงอยอยู่คนเดียว บรรยากาศสวยๆ ตอนนี้มันเซ็งไปหมดแล้ว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม