บทที่ 11 สองรัก
ยิ่งกว่าการโดนไม้หน้าสามตอกเข้าใบหน้าของตัวเองอย่างแรง คำพูดของซันทำให้ฉันถึงกับสตั๊นไปหลายวินาทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตพอรู้สึกตัวอีกทั้งเขาก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วมีแต่แผงยานั่นที่ยังวางอยู่ตรงเตียงนอน
เป็นครั้งแรกที่ฉันพยุงตัวแทบจะไม่อยู่ทุกอย่างมันทลายลงเพียงชั่วข้ามคืน ชีวิตที่ผ่านมาฉันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะต้องมาเผชิญกับเรื่องเหล่านี้หรือปัญหามากมายที่เข้ามาในหัวสมอง
มือน้อยเข้าไปคว้าแผงยานั่นอย่างแผ่วเบาหลังจากที่นั่งลงคุกเข่าลงกับพื้นข้างเตียงนอนที่ยังปรากฏร่องรอยโลกีย์เด่นชัดคงเป็นรอยสีจางแดงๆ ของหยดเลือดที่ตอกย้ำความรู้สึก
“เอาไงดีหยี”
เมื่อไร้ที่พึ่งพาจากใครๆ การยอมรับว่าจะต้องพึ่งพาตัวเองนั่นมันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วฉันก็กลั้นใจกลืนยานั่นลงไปในลำคออย่างขมขื่นโดยที่ไม่ต้องการพึ่งพาน้ำตามเลย
การกินยาฉันกินไม่ยากหรอกเพราะต้องคอยดูแล
