บทที่ 12 สองรัก 1
ฉันพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดเอาไปไว้ที่แขนขาทั้งสองข้างที่ต่างช่วยกันตะเกียกตะกายพยุงร่างของตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำในขณะที่ดวงตาก็ยังหลับอยู่ พอรู้สึกว่าจมูกของตัวเองได้สูดอากาศเข้าไปในร่างกายฉันก็พยายามลืมตาขึ้นแล้วใช้ฝ่ามือเข้ามาลูบหยดน้ำที่เกาะใบหน้าออกอย่าลวกๆ
เห้อ...
ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็คว้าขอบสระเอาไว้ไดอย่างพอดี ดีนะที่ซันเขาโยนฉันไม่ไกลมากนักแต่ความลึกของสระนี้บอกเลยว่ามาก ลึกมากถ้าฉันว่ายน้ำไม่เป็นป่านนี้คงจมอยู่ก้นสระแล้วมั้ง
แค่กๆ แค่กๆ
อีกทั้งยังมีเสียงไอของตัวเองขึ้นมาถี่ๆ เป็นระยะเวลานานที่ร่างกายต้องการปรับตัว ตอนที่ถูกโยนลงไปในสระน้ำนั้นฉันได้กินน้ำไปหลายอึกเหมือนกันถึงจะพยายามเอาตัวขึ้นมาบผิวน้ำแบบนี้อย่างรวดเร็วก็เถอะทว่ามันก็ยังช้าอยู่ดี
“ใช้ได้เอาตัวรอดได้ดี”
น้ำเสียงหยามเหยียดแบบนี้ทำให้ฉันรีบมองไปยังเขาทันที จะเป็นใครไม่ได้นอกจากผู้ชายใจร้ายคนที่โยน
