หย่าพลั้งรัก

ตอนที่ 2 แขกที่มาเยือน

สิริญญาเข้านอนตั้งแต่ตอนหัวค่ำ แม้จะเป็นห่วงปัญวิชญ์ที่ยังไม่ได้กลับมารับประทานอาหารเย็นด้วย แต่ก็บอกตัวเองว่าไม่มีสิทธิ์ คิดว่าตอนนี้เขาคงไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาอยากให้มาพักที่บ้าน แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนใจไม่มาแล้ว

หญิงสาวรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกสวมกอดจากด้านหลัง แล้วถูกเขาซุกไซ้จมูกคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอด้านหลังของเธอ

หญิงสาวสะดุ้งตื่นด้วยความรู้สึกไม่คุ้นชิน กระถดออกห่างจากเขา มองคนที่ตาปรือฉ่ำด้วยความเมานั้นแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ เบือนหน้าหนีกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงนั้น

“พี่ปั้นเมามากแล้วค่ะ ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ”

“ไม่อาบ เมาแล้วก็อยากทำ” เขาพูดแล้วมองด้วยสายตาที่โลมเลีย จากนั้นก่อนกระชากเธอให้เขาไปอยู่ภายใต้ร่างของเขา ก่อนที่จะโน้มใบหน้าลงมาจูบไซ้ที่ซอกคอ

สิริญญาพยายามดันออกเธอเหม็นกลิ่นจากตัวเขา ลมหายใจนั้นมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วชวนให้เธออยากอาเจียนกับกลิ่นเหล่านี้

“อย่าทำแบบนี้ค่ะ ไปอาบน้ำก่อน เอื้องไม่ห้ามถ้าพี่ปั้นจะทำ แต่ว่าไปอาบน้ำก่อนเถอะนะคะ” หญิงสาวพยายามเกลี้ยกล่อมเขาแต่ก็ไม่เป็นผล

ปัญวิชญ์ซุกจูบที่ซอกคอ จับมือทั้งสองของเธอรวบเอาไว้ที่เหนือศีรษะแล้วกดลงกับเตียง ริมฝีปากผ่าวร้อนเลื่อนไปจุมพิตที่กลีบปากนุ่มเพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรให้เขาต้องระคายหู

เมื่อรู้แล้วว่าปฏิเสธไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องหยุดดิ้นรนแล้วให้เขาได้ทำตามสิ่งที่เขาปรารถนา จนกระทั่งทุกอย่างแล้วเสร็จสิ้น คนเมาก็นอนหลับไปทั้งอย่างนั้นในขณะที่เธอรู้สึกขยะแขยงตัวเองที่เต็มไปด้วยกลิ่นที่เธอเกลียดที่สุด

สิริญญาไม่ลืมที่จะเอาหมอนมารองแล้วยกสะโพกขึ้น เธอไม่รู้หรอกว่าวิธีนี้จะทำให้มีลูกได้ง่ายกว่าหรือไม่ แต่ในเมื่อมีคนแนะนำมาจึงต้องทำตามแม้จะรู้สึกอับอาย

“ปู่เชื่อว่าเอื้องจะทำให้ตาปั้นรักได้ไม่ยาก” ประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอจะทำให้ปัญวิชญ์รักเธอได้จริง ๆ ตามที่คุณปู่ของเขาบอกได้หรือ ในเมื่อเขาเกลียดเธออย่างกับอะไรดี

************************

ในตอนเช้าวันอาทิตย์หลังจากการแต่งงานผ่านไปได้หลายวันแล้ว ไม่มีคืนไหนเลยที่ปัญวิชญ์จะปล่อยให้เธอหลุดรอดไปจากการกระทำที่เร่าร้อนของเขา

คำขอร้องของคุณปู่ที่บอกว่าให้เธอแต่งงานกับเขาตามที่พ่อของเธอได้ร้องขอเอาไว้ คุณปู่เองก็เชื่อว่าเธอจะทำให้ปัญวิชญ์หลงรักได้ไม่ยาก แต่หญิงสาวมองไม่เห็นหนทางเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษนะคะคุณปู่ เอื้องคงไม่สามารถทำให้พี่ปั้นรักได้ แต่เอื้องจะมีลูกให้เขาตามที่ต้องการ แล้วหลังจากนั้นเราสองคนคงจะต้องทางใครทางมัน คุณปู่เข้าใจเอื้องนะคะ” หญิงสาวพึมพำต่อหน้ารูปของคุณปู่ที่แขวนอยู่ในผนังห้องหนังสือของท่าน เธอมักจะมานั่งอยู่ในห้องนี้เสมอด้วยความคิดถึงคุณปู่อย่างสุดหัวใจ

ระหว่างที่ปัญวิชญ์ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พ่อแม่ของเขาก็เกิดอุบัติเหตุและเสียชีวิตลง คงเป็นเพราะว่าเธอใกล้ชิดและดูแลท่านมาโดยตลอด จึงทำให้คุณปู่รักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกหลานในสายเลือด

จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อนที่ปัญวิชญ์กลับมาหลังจากไปเรียนต่อถึงสิบสองปี คุณปู่ก็ยังยืนยันเรื่องการแต่งงาน แต่ปัญวิชญ์ก็ปฏิเสธและบ่ายเบี่ยงไม่อยากจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก

ปู่และหลานมีปากเสียงกันแทบทุกครั้งที่เจอหน้า และเมื่อเดือนที่แล้วคุณปู่ได้จากไปพร้อมกับพินัยกรรมที่เขียนเอาไว้ ท่านเป็นคนที่รักษาสัญญาทั้ง ๆ ที่มีผู้หญิงหลายคนที่ฐานะร่ำรวยและเหมาะสมกับปัญวิชญ์แต่คุณปู่ก็ยังเลือกให้เธอเป็นหลานสะใภ้

“เอื้องสงสารพี่ปั้น และเอื้องก็สงสารตัวเองเหลือเกินค่ะ” หญิงสาวพูดกับรูปถ่ายนั้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง เธอไม่โทษที่คุณปู่ที่เกลี้ยกล่อมให้เธอแต่งงาน ชี้นำให้เธอรักและรอเขา

ทว่าอย่างไรก็จะพยายามทำตัวเข้มแข็ง และเรียกร้องสิทธิ์ของตน ไม่ให้เขาพาผู้หญิงเข้าบ้าน แต่ปัญวิชญ์ก็ใช้สิทธิ์ความเป็นสามีของเขาในตัวเธออย่างเต็มที่เช่นกัน เหมือนว่ากำลังประชดประชันการแต่งงานนี้อยู่

“คุณเอื้องคะ มีแขกมาขอพบค่ะ” พี่แต๋วสาวใช้เดินเข้ามารายงานด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม สิริญญาพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินออกจากห้องหนังสือไปหาแขกที่ว่า

เมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขกก็พบว่าเป็นธีรดล รุ่นพี่ที่เป็นลุงรหัสของเธอ

“สวัสดีค่ะพี่ดล ไหนบอกว่าไปทำงานที่ภาคใต้ไงคะ มาได้ไงเนี่ย”

“พี่กลับมาเยี่ยมแม่น่ะ งานแต่งงานของเอื้องพี่ไม่ได้มาแสดงความยินดี วันนี้พี่เลยจะเอาของขวัญมาให้ด้วย” เขาพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้ หญิงสาวไหว้รับพร้อมกับยิ้มให้ด้วยความดีใจ ไม่ทันได้สังเกตแววตาของคนให้ ที่บ่งบอกถึงความเศร้ามากกว่าจะยินดี

ในขณะที่หญิงสาวกำลังแกะกล่องของขวัญอย่างกระตือรือร้น เขามองเธอด้วยความรู้สึกดีใจปนเศร้า

ธีรดลหลงรักเธอมาตั้งแต่ที่หญิงสาวเข้าเรียนปีหนึ่ง แค่เพียงแวบแรกที่เห็นก็บอกได้เลยว่าตกหลุมรักเขาเต็มเปา แต่สิริญญาไม่ให้โอกาสผู้ชายคนไหนได้สารภาพรัก

เธอปฏิเสธทุกคนที่เข้าหา พร้อมกับคำพูดที่บอกว่าเธอมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ทำเอาหนุ่ม ๆ ที่เข้ามาจีบต้องล่าถอยกันไป รวมถึงเขาที่แอบรักเธอด้วย

ในระหว่างนั้นแม้จะลองคบใครเพื่อใครมาแทนที่สิริญญา แต่ก็ไม่สามารถคบใครได้นานเกินหนึ่งเดือนเพราะหัวใจของเขามีแต่หญิงสาวเท่านั้น และตอนนี้เขาก็โสดมาหลายปีแล้ว ถึงรู้ว่าไม่มีความหวังแต่ก็ไม่สามารถลบความรู้สึกของรักแรกออกไปจากหัวใจได้ จึงไม่อยากคบกับใครอีก เพราะรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงคนอื่นที่จะเข้ามาแทนที่ ทั้ง ๆ ที่เขายังลืมเธอไม่ได้

กล่องดนตรีที่เป็นรูปเจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังเต้นรำกันอย่างหวานชื่น แม้จะตรงข้ามกับความเป็นจริง แต่อย่างน้อยนี่ก็เป็นของขวัญจากพี่ชายที่แสนดี มีหรือว่าเธอจะไม่ดีใจ

“ขอบคุณนะคะพี่ดล” หญิงสาวกล่าวขอบคุณแล้วยิ้มให้แก่เขา

“งั้นพี่ขอตัวนะ ต้องรีบกลับไปให้ทันกินข้าวเที่ยงกับแม่น่ะ” ธีรดลไม่อยากอยู่ให้นานกว่านี้ ยิ่งเห็นเธอเขาก็ยิ่งรู้สึกตัดใจไม่ลง

“พูดแบบนี้แสดงว่าขึ้นมาจากใต้ก็มาหาเอื้องเป็นคนแรกเลยเหรอคะ” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่รุ่นพี่ให้ความสำคัญแก่ตน

“แน่นอนสิ ก็พี่พลาดงานแต่งงานของเอื้องไปแล้ว ขึ้นมาครั้งนี้ก็ตั้งใจจะเอาของขวัญแต่งงานมาให้นั่นแหละ แล้วก็จะแวะพักที่บ้านทำธุระสักสองสามวันแล้วค่อยกลับไปทำงานต่อ”

“งั้นก่อนกลับ ถ้าพี่ดลว่างเรานัดกินข้าวกันหน่อยนะคะ นัดพี่อุ้ม กับพี่ชินด้วย” เธอพูดถึงสายรหัสอีกสองคนที่เหลือ

“อืม ได้สิ” ธีรดลรับปาก จากนั้นก็ขอตัวกลับออกไป หญิงสาวเดินตามไปส่งเขาขึ้นรถ พอรถรุ่นพี่วัยยี่สิบสี่ขับไปพ้นประตูรั้วเธอก็หันหลังจะกลับเข้าบ้าน แล้วพบว่าสามียืนกอดอกอยู่ด้านหลัง พร้อมกับแววตาที่ดูไม่พอใจ

“ทีฉันจะพาแขกมาที่บ้านฉันเองเธอกลับห้าม แต่ตัวเองกลับพาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านเสียเอง แบบนี้เรียกว่าภรรยาแสนดีได้หรือเปล่านะ” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความยียวนกวนประสาทและดูถูกเธอ สิริญญาไม่ตอบโต้ เธอเดินกลับเข้าไปในบ้าน พร้อมกับความรู้สึกที่เหน็ดเหนื่อยหัวใจ

************************