หย่าพลั้งรัก

คืนแรกของการแต่งงานที่เจ้าบ่าวไม่ได้เต็มใจแม้แต่น้อย ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ หากแต่ใช้สิทธิ์ของความเป็นสามีของตนเองอย่างเต็มที่ ร่างกำยำที่กำลังคร่อมอยู่เหนือร่างของเจ้าสาวกำลังเคลื่อนไหวอย่างเร่าร้อน พร้อมกับลมหายใจที่หอบกระเส่า ในขณะที่ออกแรงกระทำอย่างต่อเนื่องจนเจ้าสาวครางเสียงหวานภายใต้การกระทำที่ร้อนแรงของเขา “พอใจเธอแล้วใช่ไหม” เขากัดฟันพูดเสียงสั่นพร่าคำรามอื้ออึงในลำคอ ขณะที่เคลื่อนไหวสะโพกชำแรกแก่นร้อนเข้าไปยังเรือนร่างของคนที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นเจ้าสาวของตน “พี่ปั้น...เบา ๆ หน่อยได้ไหม เอื้องเจ็บ” หญิงสาวกัดฟันพูดทั้งน้ำตา มือทั้งสองจิกผ้าปูที่นอนแน่นรองรับอารมณ์ของเจ้าบ่าวที่กระทำอย่างป่าเถื่อนไม่มีความปรานีและเมตตาเธอเลยแม้แต่น้อย เสียงหัวเราะในลำคอนั้นฟังดูชอบใจกับความเจ็บปวดของเธอเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาโน้มมาจูบปิดริมฝีปากนุ่มที่เม้มแน่น สอดปลายลิ้นแทรกเข้าไปตวัดเกี่ยวอย่างดุดันแล้วโถมแรงกระทำลงไปอย่างหนักหน่วง จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็สิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงหวีดร้องเบา ๆ ของสิริญญา สะโพกแกร่งกระตุกเบา ๆ ขณะที่ปลดปล่อยสายธารรักเข้าไปสู่ช่องทางภายในที่บีบรัดแน่น ครั้งแรกของเธอถูกเขาพรากไปด้วยการกระทำที่ไม่อ่อนโยนนัก แต่ก็ต้องยอมรับในลีลาที่เร่าร้อนของเขา เมื่อเจ้าบ่าวปฏิบัติภารกิจเสร็จเขาก็ดึงหมอนมารองใต้สะโพกเธอ แล้วให้นอนอยู่ในท่าที่น่าอายนั้น “อยู่ท่านี้อีกสิบนาทีค่อยไปล้างออก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ใส่ใจอะไร หวังเพียงอย่างเดียวว่าให้เธอผลิตทายาทให้แก่เขา หลังจากนั้นสัญญาการแต่งงานก็จะสิ้นสุดลง และทั้งคู่ก็จะเป็นอิสระแก่กัน คนที่ถูกเอาเปรียบจะทำอย่างไรได้ สิริญญาได้แต่มองดูเจ้าบ่าวของตนที่กำลังสวมเสื้อผ้ากลับเข้าที่และนอนหันหลังให้แก่เธอ ปัญวิชญ์คือทายาทคนเดียวของตระกูลศิวาภพ เขาจำใจต้องแต่งงานกับเธอเพียงเพราะพินัยกรรมของคุณปู่ของเขาที่เพิ่งเสียชีวิตไป ระบุว่าเขาต้องแต่งงานกับบุตรสาวของคนที่เคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นทรัพย์สมบัติของศิวาภพจะถูกยกให้เป็นของสิริญญาครึ่งหนึ่งและอีกครึ่งจะตกเป็นขององค์กรการกุศล บิดาของสิริญญาเคยช่วยปัญวิชญ์เอาไว้ เมื่อยี่สิบปีที่แล้วตอนที่พลัดหลงในป่า ตอนนั้นเองบิดาของเธอ เสี่ยงชีวิตช่วยเหลือเขาเอาไว้ แต่สุดท้ายพรานอ๋องก็เสียชีวิตเพราะไข้ป่า สิริญญาที่เป็นเพียงเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบจึงถูกรับมาเลี้ยงที่บ้านศิวาภพ พร้อมกับคำมั่นสัญญาที่คุณปู่เคยให้เอาไว้กับบิดาของเธอก่อนที่จะเสียชีวิตไป ว่าจะให้ปัญวิชญ์แต่งงานกับเธอ ปัญวิชญ์ในวัยสิบหกเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศหลังจากเกิดเรื่อง เขาคิดว่าเมื่อเวลาผ่านไปเขาจะสามารถหลีกเลี่ยงการแต่งงานได้ แต่เมื่อกลับมาคุณปู่ก็ยังยืนยันความตั้งใจเดิม และสิริญญาเองที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กก็ตั้งตารอที่จะแต่งงานกับเขา สิริญญาที่รู้ว่าจะได้เป็นเจ้าสาวของเขา เธอก็ปักใจเอาไว้ ทำทุกอย่างเพื่อเตรียมตัวเป็นภรรยาที่ดีในอนาคต ในขณะที่ปัญวิชญ์มองเธอเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับตนเลยแม้แต่น้อย ระหว่างที่เรียนอยู่ต่างประเทศ ปัญวิชญ์ก็คบหากับผู้หญิงคนอื่นไปด้วย สร้างความไม่พอใจให้แก่คุณปู่ที่รู้ข่าว ตอนนั้นสิริญญาก็ได้แต่เจียมเนื้อเจียมตัว หากเขาไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับเธอ เธอก็จะไม่อยากฝืนใจเขา แต่ติดอยู่ที่ทุกอย่างเป็นความต้องการของคุณปู่ ที่มีบุญคุณเลี้ยงดูเธอมาหลังจากที่บิดาจากไป ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยปฏิเสธ หญิงสาวพูดกับคุณปู่หลายครั้งแล้วว่าเธอไม่อยากฝืนใจปัญวิชญ์ แต่คุณปู่ก็เกลี้ยกล่อมให้เธอทำตามสัญญาสุดท้ายที่บิดาขอร้องเขาเอาไว้ สิริญญาคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ บางทีการรีบมีทายาทให้แก่เขาเพื่อรับมรดกตามที่คุณปู่ได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้ คงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดของทั้งคู่ เพราะหากเขาไม่รักเธอก็ไม่อยากจะรั้งเอาไว้ สู้รีบไปจากที่นี่ยังจะดีเสียกว่า เมื่อครบกำหนดเวลา สิริญญาก็ดึงชุดนอนของเธอที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาสวมทับคร่าว ๆ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ อาบน้ำล้างคราบทุกอย่างออกจากตัว ไม่ได้รังเกียจเขา แต่รู้สึกผิดหวังที่เขาน่าจะให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมใจอีกเสียหน่อย แม้การแต่งงานนี้เธอจะเต็มใจและเตรียมใจมาแล้วก็ตาม แต่หากเขาไม่รู้สึกต่อเธอมันก็อดเสียใจไม่ได้ ************************ ในตอนเช้าหลังจากคืนแรกของการแต่งงาน ทั้งคู่เจอหน้ากันบนโต๊ะอาหารเช้า ต่างคนก็ต่างรับประทานอาหารตรงหน้าโดยไม่มีคำพูดจาใด ๆ เพราะสิริญญารู้ดีอยู่แล้ว ว่าเขาไม่อยากจะเสวนากับเธอนัก “วันนี้ผมจะพาแขกมาที่นี่ เธอน่าจะพักอยู่ที่นี่หลายวัน ให้คนเตรียมห้องไว้ด้วย” เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ “ผู้หญิงเหรอคะ” เธอถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ “ใช่ เธอจะมาพักที่นี่สักพัก” เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอแม้แต่น้อย และจุดประสงค์ของการแต่งงานนั้นก็เพื่อที่จะมีทายาทรับมรดกตามพินัยกรรมเท่านั้น แต่เขาก็ไม่ควรที่จะมีผู้หญิงคนอื่นในระหว่างที่อยู่ในสถานะสมรสกับเธอ ทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติเธอเลยสักนิด “ให้เธอไปพักที่อื่นไม่ได้เหรอคะ ให้มาพักที่นี่เกรงว่าจะไม่เหมาะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาเสียงเบา ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกันตั้งแต่เช้าให้เขาหงุดหงิด ปัญวิชญ์หรี่ตามองภรรยาหมาด ๆ ของตน พร้อมกับกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “บ้านหลังนี้เป็นของผม ผมจะพาใครมาอยู่ มาพักเมื่อไหร่ก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง “แต่ในฐานะภรรยาที่จดทะเบียนอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เอื้องก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ครึ่งหนึ่งเหมือนกันนะคะ” เธอเถียงเขาออกไปเสียงเบา ถึงเธอจะยอมลดศักดิ์ศรีแต่งงานกับเขาทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าเขารังเกียจเธอมากแค่ไหน แต่เธอจะปล่อยให้เขาหยามเกียรติเธอโดยการพาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ในบ้าน โดยที่ยังครองสถานะสมรสกันไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงชื่อเสียงของตระกูลศิวาภพ เธอจะไม่ยอมให้เขาทำลายชื่อเสียงอันดีงามเพียงเพราะความมักมากของเขา “ภรรยาที่บังคับให้สามีต้องแต่งงานด้วยนะเหรอ ฉันไม่นับเธอเป็นเมียหรอก จำเอาไว้นะยัยบ้านนอก เธอมันก็แค่ผู้หญิงเจ้ามารยาที่อยากถีบตัวเองมาแต่งงานอยู่ในตระกูลผู้ดี หากไม่ใช่เพราะเธอออดอ้อนคุณปู่ มีหรือว่าท่านจะระบุเรื่องงานแต่งงานลงในพินัยกรรมแบบนี้” พูดจบเขาก็ลุกขึ้น มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “เรื่องบุญคุณของพ่อเธอฉันไม่มีวันลืม แต่การที่ครอบครัวฉันรับเธอมาดูแลมันก็น่าจะเพียงพอแล้ว เธอรู้หรือเปล่าว่าทำลายชีวิตของฉันมากแค่ไหน” พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องรับประทานอาหารด้วยท่าทางที่หงุดหงิด สิริญญาได้แต่มองตามด้วยสายตาที่เจ็บปวด เขาจะรู้ไหมว่าเธอปฏิเสธเรื่องนี้ไปหลายครั้งเพราะเห็นแก่เขา แต่เป็นคุณปู่เองที่ไม่ยอม ระหว่างที่รอการกลับมาของเขา เธอดูรูปถ่ายของเขา เฝ้าภาวนาให้เขาเมตตาเธอและเปิดใจให้เธอมากกว่านี้ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเกลียดเธอมากกว่าที่เธอคิด ************************