ย้อนกลับมาเป็นนางร้าย (ยุค70)

บทที่ 15 ถ้าอยากตายช่วยจ่ายเงินให้ครบก่อน

หวางลี่รู้สึกถึงอันตราย แต่เธอไม่ยินยอมให้บ้านหวางมีจุดจบที่ไม่ดี และตัวเธอเองก็เจ็บมากตอนนี้ เธอจึงใช้มือทั้งสองข้างจิกเข้าที่มือของหลินหลินที่กำลังบีบคางเธออยู่ หลินหลินไม่รู้สึกว่าเจ็บเลยสักนิด แต่ด้วยเธอเป็นคนผิวขาวจึงทำให้เห็นรอยแดงและรอยแผลชัดเจน

เฟยหลงตอนแรกไม่คิดอะไร แต่เมื่อเห็นว่าหลินหลินของเขามีรอยแดงที่มือ เขาจึงรีบกระชากหวางลี่และเหวี่ยงออกไป ด้วยรูปร่างใหญ่และกำยำของเขา บวกทั้งตัวเองฝึกฝนร่างกายมานานทำให้แรงเหวี่ยงนั้นจึงรุนแรงมากกว่าคนทั่วไป ทำเอาหวางลี่ที่โดนเหวี่ยงกระเด็นไปติดต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านของหลินหลิน

“หยุด!! หากส่งเสียงร้องโหยหวน ฉันจะกระทืบซ้ำ เก็บเสียงไว้กรีดร้องตอนบ้านเธอไม่เหลืออะไรดีกว่าไหม หรือว่าตอนที่ญาติคนไหนของเธอโดนจับติดคุก หรือไม่ก็ค่อยร้องตอนญาติตาย” หลินหลินพูดสวนออกไปเมื่อเห็นว่าหวางลี่กำลังจะกรีดร้องและชี้หน้าด่าพี่หยางของเธอ

“ท่านนายอำเภอค่ะ รบกวนสืบเรื่องราวด้วยนะคะว่าใครมีส่วนรู้เห็นกับแม่เฒ่าหวางบ้าง ฉันเชื่อว่าเธอคงไม่ได้วางแผนคนเดียว” หลินหลินพูดจบก็ปรายตามองไปทางต๋าเจียฉี เพราะเธอมั่นใจเหลือเกินว่าภรรยาใหม่ของหวางเช่อต้องมีส่วนรู้เห็น

และเป็นอย่างที่คิดเวลาไม่ถึงชั่วโมงมีรถกระบะขับเข้ามาสองคันโดยมีลูกหลานบ้านหวางนั่งอยู่ที่ท้ายกระบะและมีลูกน้องนั่งประกบเพื่อไม่ให้พวกนั้นกระโดดหนี

“คุณเหมย นายหญิง ผมนำคนและหลักฐานข้อมูลทรัพย์สินที่เป็นกรรมสิทธิ์ของบ้านหวางมาแล้วครับ” หนึ่งในหัวหน้าเครือข่ายที่เจียงซูเป็นคนมาเอง และเขารู้ว่าจ้าวหลินหลินและนายน้อยหยางคือคนๆ เดียวกัน หากเมื่อไหร่ที่เห็นจ้าวหลินหลินเขาจะเรียกเธอว่านายหญิง แต่เมื่อไหร่ที่มาในรูปแบบของผู้ชายเขาจะเรียกเธอว่านายน้อยหยาง

“ขอบคุณมากอาหาน” อาเหมยรับเอกสารมาดูก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง

“โอ่โห บ้านหวางมีเงินไม่น้อยเหมือนกันนะเนี่ย มีบ้านตั้งสองหลัง อยู่ในทำเลที่ดีเสียด้วย โอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนมีบ้านหลังที่สามปล่อยให้คนอื่นเช่าเสียด้วย เสี่ยวหลินดูนี่”

“อ้าว แม่เฒ่าหวาง ทำไมก่อนหน้านี้ถึงบอกว่า ไม่มี ไม่เหลือแล้วล่ะ นี่โกหกเหรอ หากขายบ้านพวกนี้ยังคงพอจะใช้คืนได้บ้างนะ พี่อาหาน รู้ไหมราคาขายบ้านทั้งสามหลังนี้ ราคาขายอยู่ที่เท่าไหร่” หลินหลินหันกลับไปถามหัวหน้าเครือข่ายของตัวเอง ตอบดีๆ นะพี่อาหาน ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งพี่ไปเป็นจับกังอยู่ที่ทางใต้

“ราคาหลังละไม่เกินเจ็ดร้อยหยวนครับ เนื่องจากสภาพบ้านมีการใช้งานและทรุดโทรมตามเวลา ราคาเลยตกมาจากราคาที่ซื้อเมื่อหลายปีก่อน” อาหานตอบและปาดเหงื่อในใจ นายหญิงเล่นอะไรทำไมไม่ส่งข่าวบอกเขาก่อน หลินหลินยิ้มมุมปาก ดีมากแบบนี้น่าขึ้นเงินเดือนให้จริงๆ

“พี่อาหานรบกวนแจ้งคนของนายน้อยหยางว่าฉันต้องการขายบ้านทั้งสามหลังนี้ด่วน ขอเงินทันที ส่วนคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้นแล้วแต่นายน้อยหยางจะจัดการ ฉันต้องการเพียงแค่เงินเท่านั้น” หลินหลินไม่ทุกข์ร้อน ในเมื่อเธอได้บ้านสามหลังมาเก็งกำไรทำไมเธอจะไม่เอา และที่สำคัญในเจียงซูใครไม่รู้บ้างว่านายน้อยหยางเป็นใคร

“ครับนายหญิงผมจะรีบให้คนของเราไปแจ้งคนของนายน้อยหยางให้ครับ” เอาเถอะนายหญิงอยากจะเล่นอะไรก็เล่นไป เขาเพียงแค่ให้คนของตัวเองปลอมมาเป็นคนของนายน้อยหยางเท่านั้น เพื่อความปลอดภัยในหน้าที่การงานของตัวเอง คิดได้เช่นนั้น อาหานจึงเดินไปกระซิบบางอย่างกับลูกน้อง

“ไม่ได้ จะมาขายบ้านของพวกเราไม่ได้ เธอเป็นใคร ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นลูกสาวของใคร” สะใภ้รองของแม่เฒ่าหวางพูดอย่างไม่พอใจ อยู่ดีๆ จะมาขายบ้านที่เธออยู่มาหลายปีได้ยังไง

“เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวของใคร แล้วฉันจะรู้ไหม แต่ว่าต่อให้ใหญ่มาจากไหน ในเมื่อใช้เงินที่ยึดเอาของคนอื่นมาซื้อ ยังไงก็ต้องคืนกลับไปให้เจ้าของ เธอและทุกคนอยากรู้อะไรฉันว่าควรจะถามกับแม่เฒ่าหยางดีกว่านะป้า” หลินหลินตอบอย่างยียวน บ้าหรือเปล่า แก่จนจะมีผมหงอกแล้ว ทำไมถึงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกสาวใคร คงจะแก่กว่าแม่หยางละมั้ง หน้าไปไกลโขแล้ว

“ฉันเป็นลูกสาวเลขาผู้ว่าการมณฑล เธอจำไว้นังเด็กบ้า คอยดูฉันจะให้พ่อมาจัดการแก ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ แม่สามีแม่ไม่ต้องกลัวนังเด็กบ้านี่หรอกฉันจะให้พ่อฉันมาจัดการเอง” สะใภ้รองของแม่เฒ่าหวางเชิดหน้าพูดขึ้น เพราะในอำเภอมีคนเกรงใจและไว้หน้าเธอมากด้วยหน้าที่การงานของพ่อเธอ แต่บ้านหวางไม่มีใครใจชื้นขึ้นเลยเมื่อสะใภ้รองทำตัวโง่และอวดฉลาดวางก้ามกับลูกสาวท่านนายพล

“ป้า ป้าแก่แล้วนะ มีเรื่องอะไรก็จะฟ้องพ่อตัวเอง บ้าหรือเปล่า และในเมื่อเป็นลูกสาวท่านเลขาผู้ว่าการมณฑล ถ้าอย่างนั้นไม่อยากให้ขายบ้านก็ช่วยใช้เงินคืนแทนบ้านหวางด้วยก็แล้วกัน อ้อ ฉันลืมแนะนำตัวเอง ฉันแซ่จ้าวชื่อหลินหลิน ลูกสาวท่านนายพลจ้าวหยางเฟย น้องสาวของท่านผู้พันจ้าวหมิงเย่วแห่งหน่วยรบพิเศษ จำนวนเงินที่ต้องคืน ฉันคิดตัวเลขกลมๆ นะสองพันห้าร้อยหยวน ดอกเบี้ยอีกห้าร้อยหยวนเป็นสามพันหยวน ยังไม่รวมทรัพย์สินอื่นที่บ้านหวางนำไปขายมาให้ทุกคนในบ้านใช้จ่ายอย่างสบาย และคงจะมีอยู่ในสินสอดของป้าด้วยละมั้ง จริงไหม” หลินหลินพูดจบ บ้านหวางล้มทั้งยืนไปแล้ว อะไรคือสามพันหยวนพร้อมดอกเบี้ย อะไรคือยังไม่รวมอย่างอื่น นี่มันขูดรีดกันเกินไปแล้ว

“หยุดอย่าเพิ่งเถียง ฉันยังพูดไม่จบ ฉันยิ่งหิวๆ อยู่ หากยั่วโมโหฉันมากระวังยอดเงินจะเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว ฉันต้องการจะบอกว่าหากป้าไม่ช่วยจ่ายป้าก็ไปนอนคุกกับทุกคนก็แล้วกัน เพราะป้าเป็นสะใภ้บ้านหวาง ในเมื่อบ้านหวางทำผิดก็ร่วมกันรับโทษเถอะ” ตอนนี้สะใภ้รองของบ้านหวางอ้าปากค้างไปแล้ว นี่มันอะไรกัน บ้านก็ต้องขายเธอยังจะต้องควักเงินจ่ายเพิ่มอีกเหรอ ถ้าไม่จ่ายก็ร่วมรับโทษด้วยกัน

“นายหญิงครับคนของนายน้อยหยางมาแล้วครับ” อาหานเดินเข้ามาพร้อมชายหนุ่มอีกสองคน

“สวัสดีครับคุณหนูหลินหลิน ผมตัวแทนนายน้อยหยางมาทำเรื่องซื้อบ้านครับ นี่คือเงินสองพันหนึ่งร้อยหยวนตามที่คุณหนูแจ้งไปครับ ส่วนนี่เป็นเอกสารซื้อขายเปลี่ยนกรรมสิทธิ์บ้านเพียงแค่ลงลายมือชื่อและปั๊มลายนิ้วมือลงไปก็จบเรื่องซื้อขายแล้วครับ อ้าวท่านนายอำเภอสวัสดีครับ ราคาที่สอบถามไปเรื่องโสมคนนั้น ตอนนี้ราคาขายอยู่ต้นละ สามร้อยถึงสี่ร้อยหยวนขั้นต่ำนะครับ แต่ราคารับซื้อจะอยู่ที่ขนาดต้นและอายุของโสมครับ หากอายุมาก รับซื้อเกินห้าร้อยหยวนจนถึงสามพันหยวนแน่นอนครับ” คนของอาหานเดินมาบอกนายหญิงของตัวเองก่อนจะแกล้งหันไปเห็นท่านนายอำเภอ เลยพูดราคาของโสมอย่างชัดเจน เขาไม่รู้ว่าเจ้านายของตัวเองเล่นอะไรกัน จึงได้แกล้งพูดเสียงดัง

บ้านหวางนั้นทรุดแล้วทรุดอีก ขายบ้านทั้งสามหลังได้เงินเพียงสองพันหนึ่งร้อยหยวน แต่ราคาโสมแต่ละต้นราคาห้าร้อยหยวนขึ้นไป แม่เฒ่าหวางนั้นรู้ดีว่าโสมคนที่เธอเอาไปขายมันคือโสมห้าสิบปีและร้อยปีในตอนนั้น เธอยังขายมันได้ต้นละห้าร้อยหยวนมีสี่ต้นเธอได้มาสองพันหยวน ยังไม่รวมผ้าไหมอีกหลายพับที่เธอไปขายมาตอนนั้นได้เงินมาหลายร้อยหยวนเหมือนกัน ตอนนี้บ้านในเมืองขายหมดแล้วยังไม่พอจ่าย แล้วยังมีราคาผ้าและราคาโสมเข้ามาอีก เธอไม่เหลืออะไรแล้ว เมื่อหาทางออกไม่ได้แม่เฒ่าหวางคิดจะเอาหัววิ่งชนกำแพงฆ่าตัวตาย เธอตายคนเดียวไม่เป็นไรเพราะทุกคนบ้านหวางต้องรอดและเธอต้องการให้ชาวบ้านและทุกคนที่รู้เห็นการตายของเธอนั้นว่าเกิดจากการกดดันของคุณหนูจ้าวคนนี้ แต่เธอยังไม่ทันถึงกำแพงก็โดนอาเหมยที่ไม่รู้เอาเชือกมาจากไหนมัดตัวเธอแล้วลากกลับมานั่งที่เดิม

“จะรีบตายไปไหน ก่อนตายจ่ายเงินให้ครบก่อน ต่อให้อยากตายแค่ไหน ถ้าฉันไม่ให้ตาย ใครก็ไม่มีสิทธิ์ตาย จำไว้!!” หลินหลินพูดเสียงเหี้ยม