ย้อนกลับมาเป็นนางร้าย (ยุค70)

บทที่ 16 เล่นผิดคน

แม่เฒ่าหวางหน้าซีดทันทีหลังจากได้ยินหลินหลินพูดแบบนั้น ตอนนี้เธอไม่มีทางออกอื่น เงินก็ไม่รู้จะหาจากไหน ก่อนจะหันไปมองสะใภ้รองของตัวเอง

“จำไว้แม่เฒ่าหวาง อย่ามาเล่นแง่ เพราะไม่แน่อาจจะได้ตายจริงๆ เรามาจบปัญหากันเถอะ ยืดเยื้อมานานแล้ว เสียเวลาทำมาหากินของคนอื่นที่ต้องมาดูแม่เฒ่าหวางเล่นงิ้ว ถ้าอยากจะตายจริงๆ รอจ่ายเงินก่อนแล้วค่อยตาย แต่ไม่แน่แม่เฒ่าหวางอาจจะได้ไปตายในคุกแทน ส่วนคนบ้านหวางหากไม่ช่วยกันค*****นในส่วนที่ขาด และจ่ายค่าโสมอีกสี่ต้นผ้าอีกเกือบสิบพับ ทุกคนก็ต้องนอนคุก เพราะว่าทุกคนร่วมกันใช้เงิน หากไม่จ่ายหรือจ่ายไม่ครบคุกอย่างเดียว”

“พี่เหมยให้ใครส่งข่าวแจ้งท่านผู้ว่าการมณฑลนี้ด้วยนะ ช่วยตรวจสอบเรื่องของเลขาท่านด้วย เพราะดูท่าแล้วจะใช้อำนาจในทางที่ผิดไม่น้อย ไม่อย่างนั้นป้าคนนี้จะกล้าเอาพ่อมาขู่ฉันได้ยังไง ฉันหลินหลินจะไม่ก้าวก่ายเรื่องหน้าที่ของคนอื่น แต่ที่ฉันยุ่งเรื่องเงินของป้ากุ้ยหนิงเพราะถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ บ้านหวางมีหวังคงจะหาเรื่องมารังแกกันอีก ชีวิตของทุกคนนั้นมีค่าเสมอ ไม่ว่าจะรวยหรือจน หากคุณเป็นคนดีชีวิตของบ้านหวางไม่ต้องมาพบจุดจบแบบนี้” หลินหลินตอนนี้เธอหิวจนกินหัวคนได้แล้ว ทุกคนบ้านหวางนั้นแทบล้มทั้งยืน ยิ่งเป็นลูกหลานที่มาจากในอำเภอนั้น ต่างไม่เข้าใจว่าหญิงสาวคนนี้มาเกี่ยวอะไรด้วย และมีสิทธิ์อะไรที่เข้ามาวุ่นวายเรื่องบ้านหวางและกุ้ยหลิน

“พี่เหมย ฉันหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว จบเรื่องนี้กันเถอะ เพราะดูท่าแล้วบ้านหวางเป็นคนเข้าใจอะไรยาก” หลินหลินนั้นหน้ายู่บอกกับพี่สาวและสหายคนสนิท อาเหมยนั้นอยากจะหัวเราะจนตัวงอ โหดนักก็ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน

“ทนเอาหน่อย เดี๋ยวไปทำอะไรให้กิน ถ้ากินได้นะ” หลินหลินพยักหน้าหงึกหงัก หิวก็ต้องทน ฮึบๆ เฟยหลงมองทั้งสองคนพูดด้วยรอยยิ้ม หลินหลินของเขาก็มีมุมเด็กน้อยรู้จักอ้อนพี่สาวของตัวเองเหมือนกัน แต่ถ้าเปลี่ยนมาเป็นอ้อนเขาคงจะดีไม่น้อย

“ท่านนายอำเภอครับ ผมต้องการจบเรื่องนี้เร็วที่สุด อีกทั้งทรัพย์สินของแม่ผมที่บ้านหวางเอาไป ผมต้องการคืนทั้งหมดครับ ไม่ให้ขาดเลยสักหยวนเดียว และเรื่องที่มีการใส่ร้ายแม่ผมว่าคบชู้ และพูดว่าผมเป็นลูกชู้นั้น ไม่ว่ายังไง ผมไม่มีทางยอมความทั้งสิ้น ผมให้เวลาเพียงแค่พรุ่งนี้นะครับในการค*****นทั้งหมด ผมไม่สนว่าพวกคุณจะหามายังไง และไม่ยินยอมที่จะพูดคุยหรือเจรจาอะไรอีก ส่วนวันนี้พาบ้านหวางกลับไปเถอะครับ แต่หวังว่าคุณเจ้าหน้าที่จะไม่ปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งหนีกลับไปได้นะครับ จนกว่าผมและแม่จะได้เงินคืนทั้งหมด” เฟยหลงอยากจะจบปัญหาเรื่องนี้เร็วที่สุด เพราะหลินหลินตัวน้อยของเขานั้นหิวแล้ว เธอควรจะได้กินอาหารเสียที

“ได้สิ ผมจะเป็นคนดูแลเรื่องนี้เอง และจัดการเรื่องนี้ไม่ให้บกพร่อง ส่วนเรื่องแจ้งความร้องเรียนการใส่ร้ายกันนั้น คงไม่เกินสามวันที่จะรู้ผล และหากบ้านหวางไม่มีเงินคืน ทั้งหมดคงจะถูกจับติดคุก เพราะเงินที่ได้มาทุกคนร่วมกันใช้ จึงเป็นการทำความผิดร่วมกัน” สิ้นสุดคำพูดของนายอำเภอ หลินหลินพยักหน้าพอใจ ส่วนบ้านหวางไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ เพราะมันคือความจริง กลับมองเฟยหลงด้วยความแค้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หวางซีหมินน้องชายต่างมารดาของเฟยหลง มองหลินหลินไม่วางตา เขาอยากรู้เหลือเกินว่าหญิงสาวคนนี้เป็นอะไรกับอดีตภรรยาของพ่อ และทำไมเธอถึงได้ปกป้องแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อครู่เธอประกาศว่าเป็นลูกสาวท่านนายพล

“ผมไม่รู้หรอกว่าบ้านหวางนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณ ทั้งๆ ที่คุณบอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวของท่านนายพล การที่คุณทำแบบนี้ เหมารวมคนที่ไม่มีส่วนรู้เห็นอย่างพวกเราที่ใช้ชีวิตอยู่ในอำเภอมาร่วมรับผิดชอบ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ”

“จริงสิพวกคุณยังไม่รู้เพราะเพิ่งจะมากัน ฉันจะบอกเหตุผลที่ฉันยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะป้ากุ้ยหนิงเป็นแม่ของพี่หยางและพี่หยางคือว่าที่สามีของฉัน ใครกล้าแตะต้องทั้งสองคนก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฉัน” หลินหลินประกาศเสียงกร้าว อาเหมยปรบมือชอบใจ 'แบบนี้สิ สามีข้าใครอย่าแตะ ฮ่าๆ ๆ สุดยอดไอ้หลิน'

หวางซีหมินได้ยินแทบไม่เชื่อหู คุณหนูผู้เพียบพร้อมคนนี้เหรอ จะมาเป็นว่าที่ภรรยาของไอ้เฟยหลง พี่ชายต่างมารดาที่เขาแสนเกลียด เขาเองอยู่ในอำเภอ หน้าตาไม่ขี้เหร่ มีผู้หญิงเข้าหามากมาย แต่ทำไมผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างเธอถึงไม่มาสนใจเขา ไปสนใจไอ้ลูกชู้อย่างมันทำไม หวางซีหมินไม่ยินยอม แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ เพราะปัญหาที่ย่าและแม่ของเขาก่อขึ้นมันยังค้ำคอเขาอยู่ แต่ภายในใจนั้นเขากลับคิดแผนการที่จะแย่งคุณหนูคนนี้มาเป็นของเขาให้จงได้ เพื่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงานและตัวเขาเองจะได้ไม่ต้องมาจมอยู่กับชนบทแบบนี้

ท่านนายอำเภอให้ลูกน้องที่ตามมาจับกุมตัวผู้นำหมู่บ้านไปในอำเภอ เพื่อจะสอบสวนความผิดทั้งหมด และสืบว่าใครมีส่วนรู้เห็นด้วยอีกหรือเปล่า การที่ผู้นำหมู่บ้านกล้าแอบเลี้ยงหมูไว้จำนวนมากนั้น ต้องมีใครอยู่เบื้องหลังแต่ถ้าเขาทำและคิดคนเดียวจะต้องมีความกล้าขนาดไหนกัน นายอำเภอ นำตัวแม่เฒ่าหวางและคนตระกูลหวางกลับไปกักบริเวณไว้ที่บ้านเพื่อที่จะจัดการเรื่องเงินให้เสร็จภายในพรุ่งนี้ จากนั้นหากมีใครรู้เห็นเรื่องการใส่ร้ายกุ้ยหนิง เขาจะนำตัวไปตัดสินโทษทันที

เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง ชาวบ้านและคนอื่นๆ ต่างพากันแยกย้าย หลินหลินเองจึงได้หันมาชวนสองแม่ลูกกินมื้อเที่ยงด้วยกัน

“ป้ากุ้ย พี่หยาง กินมื้อเที่ยงกันก่อนนะ ค่อยกลับ หนูมีเรื่องจะคุยด้วย” หลินหลินตั้งใจจะคุยเรื่องข้อตกลงของพ่อเธอและต้องการว่าเขาจะทำอะไรต่อ เฟยหลงเองยังอยากที่จะอยู่กับหลินหลินของเขาอีกสักหน่อย จึงได้ตอบตกลงเล่นเอาคนเป็นแม่อย่างกุ้ยหนิงหน้าเหวอไปเลย นี่ลูกชายเธอเป็นคนหน้ามึนตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติหวงตัวยิ่งกว่าอะไรดี แต่เธอก็ได้แต่อมยิ้มและเดินตามทุกคนเข้าบ้าน

เมื่อเข้ามาถึงในบ้านทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งแปลกตาและดูมีราคาแพง ทำให้กุ้ยหนิงไม่กล้าที่จะนั่งตรงชุดรับแขก เธอกำลังจะนั่งลงที่พื้น ทำเอาหลินหลินและอาเหมยร้องเสียงหลง

“ป้ากุ้ย กำลังทำอะไร นั่งบนเก้าอี้เถอะ อีกหน่อยป้าจะมาเป็นแม่สามีของฉันแล้วนะคะ” หลินหลินมาพยุงว่าที่แม่สามีให้นั่งบนโซฟาที่เธอเอามาจากห้างสรรพสินค้า ของทุกอย่างพวกนี้เธอส่งขายในตลาดมืดของตัวเองทั้งหมด และขายดีมากสำหรับคนมีเงิน

“แต่ว่า ป้ากลัวมันเลอะ ของมันแพงป้าเสียดาย”

“ป้ากุ้ยค่ะ มันไม่มีอะไรแพงไปกว่าความรู้สึกของคนที่เรารักและคนในครอบครัวหรอกค่ะ อย่างที่หนูบอกป้าคือว่าที่แม่สามีของหนู และที่สำคัญป้าคือผู้ใหญ่ซึ่งหนูเป็นเด็กจะให้ผู้ใหญ่นั่งพื้นได้ยังไง มันไม่ดีหรอก” กุ้ยหนิงได้ยินอย่างนั้นจึงพยักหน้า ในใจนั้นรู้สึกอบอุ่นที่หลินหลินไม่รังเกียจเธอ

“เสี่ยวหลิน หิวแล้วไปทำอาหารกันดีกว่า เพราะถ้าให้พี่ทำเองรับรอง ไอ้ด่างหน้าบ้านคงจะกินไม่ได้” อาเหมยนั้นเก่งทุกเรื่อง แต่เรื่องเดียวที่เธอยอมแพ้ คือการทำอาหาร ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือว่าชาตินี้

ส่วยเฟยหลงเองเมื่อเห็นของในบ้านอีกครั้งใจของเขาก็ห่อเหี่ยว ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าหลินหลินนั้นเป็นลูกสาวนายพลและคงจะรวยน่าดู ถึงใจจะห่อเหี่ยวยังไง แต่เขาก็สู้แม้ว่าจะทำให้ตัวเขามีเทียบเท่ากับว่าที่ภรรยาไม่ได้ เขาสัญญากับตัวเองว่าจะทำให้หลินหลินไม่ต้องน้อยหน้าใคร และไม่ต้องรู้สึกเสียใจเมื่อมาแต่งงานกับชาวบ้านอย่างเขา จากนั้นจึงได้มองตามร่างบางที่เดินไปทางห้องครัวด้วยหัวใจที่ฮึดสู้