#คุณภามคะขา 15
“สวัสดีครับ พี่ชื่อภาม จำพี่ได้ไหมครับ” ฉันมองเจ้าของประโยคนิ่ง ๆ ไม่ได้ทักทายหรือแนะนำตัวเองกลับไปอย่างเช่นที่ทำกับน้องภีม
“หือ? ภามรู้จักน้องเหรอ?” กลายเป็นแม่ฉันที่เอ่ยถามด้วยความสงสัย พี่คุณดึงมือให้ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ด้านในสุดติดระเบียงพร้อมกับจัดการวางกุ้งวางหมึกลงบนตะแกรงย่าง
“ครับ รู้จัก...”
“ทำไมแม่ไม่รู้เลยล่ะว่าลูก ๆ ของแม่รู้จักกันแล้ว” แม่หันมามองฉันพร้อมกับหรี่ตามองอย่างจับผิด ฉันหลบสายตาแม่มองทางพี่คุณอย่างต้องการความช่วยเหลือ
“ช่วงนั้นแม่ยุ่ง ๆ น่ะครับ ผมเลยจัดการแทนน้องทำรถคุณภามเขาเป็นรอยน่ะครับเลยมีเรื่องต้องรับผิดชอบนิดหน่อย” พี่คุณอธิบายให้แม่ฟัง
“ตายจริง มีใครบาดเจ็บไหม?” แม่ฉันถามต่อ และหน้าที่ตอบยังคงเป็นพี่คุณเช่นเดิม
“ไม่มีคนเจ็บครับ น้องรู้สึกไม่สบายใจเลยอาสารับส่งคุณภามจนกว่ารถจะซ่อมเสร็จน่ะครับ”
“อ๋อ ถ้าไม่มีใครบาดเจ็บก็สบายใจแล
