#คุณภามคะขา 4
1707 คำ
#คุณภามคะขา 4
“วันนี้พี่มีขึ้นเวรถึงเที่ยงคืน เราไม่ต้องมารับนะมันดึก” ก่อนลงรถพี่ภามนั้นรีบเอ่ยบอกเมื่อนึกขึ้นได้
“แล้วพี่จะกลับยังไง?”
“เดี๋ยวลองให้เพื่อนมารับครับ มันดึกพี่ไม่อยากให้ขับรถดึก ๆ มันอันตราย”
“แต่ถ้าเพื่อนพี่ไม่ว่างพี่โทรมานะ หนูมารับได้”
“ครับ พี่ไปแล้วนะ ขับรถดี ๆ”
แปลก...แม้จะเพิ่งรู้จักเขาได้สองสามวันแต่ฉันรู้สึกว่าอีกฝ่ายแปลกไปคล้ายกับกำลังขบคิดอะไรบางอย่างอยู่กับตัวเอง แต่ถึงแม้จะรู้สึกสงสัยมากแค่ไหนฉันก็ไม่ได้มีสิทธิ์มากพอที่จะเอ่ยถามเขาเพราะตัวฉันเองมีหน้าที่แค่ขับรถรับส่งเขาจนกว่ารถของเขาจะซ่อมเสร็จแค่นั้น
ซึ่งอีกประมาณสองเดือนเพราะเป็นรถนำเข้าและต้องใช้ความระมัดระวังในการซ่อมแซม ฉันเองก็ไม่ได้มีปัญหาช่วงนี้เรียนไม่หนักแล้วแค่รับส่งอีกฝ่ายคงไม่เป็นไร ถ้าเขายังอยากให้ฉันช่วยขับรถไปรับไปส่งเขาล่ะนะ
เพราะไม่ได้รู้สึกสนิทอะไรมากอยู่แล้วเลยเลือกที่จะทิ้งความสงสัยนั้นไปแล้วรีบกลับไปที่ร้านอาหารที่มีเพื่อนฉันรออยู่ เมื่อกลับเข้าไปถึงร้านก็รีบเร่งไปสมทบกับเพื่อนทันที
“มาแล้ว ๆ ๆ” รีบเอ่ยบอกเพื่อน ๆ ระหว่างที่กำลังเปิดประตูเข้าไปภายในห้องส่วนตัวที่เพื่อนทำการเช่าไว้ตลอดจนถึงช่วงเวลาหกโมงเย็น
“นั่ง ๆ เพิ่งสั่งกาแฟให้” เผิงรีบเอ่ยบอก ฉันเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ สายฟ้าที่มีเก้าอี้ว่างเหลืออยู่
“เริ่มทำหรือยัง?” เอ่ยถามเพื่อนมือก็ยื่นไปหยิบโน้ตบุ๊กตัวเองขึ้นมาเปิดใช้งาน
“กำลังรวมเล่ม”
“เดี๋ยวช่วย...”
“สายฟ้ากับแก้วรวมข้อมูลอยู่ แกรอจัดหน้าก็ได้” ขมิ้นรีบเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นขนมมาให้ฉันได้ลองชิม ฉันเองก็ไม่ได้ปฏิเสธยื่นมือไปหยิบขนมขึ้นมาชิมหนึ่งชิ้นระหว่างนี้ก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความในไลน์ที่คล้ายกับจำได้ว่าพี่คุณส่งข้อความมาแต่ยังไม่ได้อ่าน
“ถ้างั้นเสร็จแล้วบอกนะ” มือและสายตามองโทรศัพท์แต่ปากกำลังขยับเอ่ยบอกเพื่อนที่นั่งทำงานกันอยู่
“ได้ ๆ พักไปก่อน” สายฟ้าตอบกลับมา ฉันเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนกลับไป ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ที่ว่างก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นบ้างอ่านชีทบ้างแล้วแต่คนไป
ข้อความที่พี่คุณส่งเข้ามาเป็นการบ่นเสียมากกว่า บอกว่าวันนี้ต้องเจอกับซินแสคู่ปรับของเจ้าตัวที่ไม่ว่าจะรับงานสร้างที่ไหนก็มักจะเจอซินแสคนนี้อยู่บ่อย ๆ ไหนจะวิศวกรที่แทบจะทุ่มเก้าอี้ฟาดกัน แม้จะส่งข้อความมาบ่นแต่ก็ไม่ลืมบอกให้ฉันดูแลตัวเองดี ๆ หากว่างแล้วจะเข้ามารับไปกินข้าวด้วยกัน
ฉันและเพื่อนใช้เวลาทำรายงานกันที่ร้านเครื่องดื่มนานหลายชั่วโมง เมื่องานทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เกือบหนึ่งทุ่มเลยก็ว่าได้ ถึงแม้จะรู้สึกเหนื่อยแต่ลองได้เทียบดูแล้วฉันจะว่างถึงสามวันนับว่าคุ้มค่ามาก ๆ เลยก็ว่าได้กับการนั่งทำงานยาว ๆ หลายชั่วโมงในวันนี้
“หิวแล้วอะ ไปหาอะไรกินก่อนกลับไหม?” มนัสชวนระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างเก็บของใส่กระเป๋าตัวเอง
“เอาสิ กินอะไรกันดี?” เผิงพยักหน้าเห็นด้วย
“ชาบูหรือหมูกระทะ”
“หมูกระทะ” ฉันยกมือเสนอ ขมิ้นเองก็ด้วย ตามด้วยสายฟ้าและแก้ว
“โอเคหมูกระทะ ร้านเดิมถึงก่อนจองโต๊ะก่อน”
“โอเคเจอกัน”
“มล...”
“ไอ้มลฉันไปด้วย” ประโยคที่แก้วกำลังเอ่ยถูกแทรกด้วยเสียงของขมิ้นที่ดังฟังชัด ฉันไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้าให้เพื่อนจากนั้นก็ชวนเพื่อนไปขึ้นรถ ไม่ลืมเอ่ยชวนแก้วด้วยก็มาด้วยกันนี่นา ตอนออกจากร้านก็ต้องไปด้วยกันสิ
“แล้วพี่หมอยังไม่กลับเหรอ?” ระหว่างนั่งรถไปที่ร้านหมูกระทะขมิ้นเอ่ยถามเสียงดัง คล้ายกับจะให้คนที่นั่งด้านหลังได้ยินด้วย
“เข้าเวรน่ะ”
“ต้องไปหาไหม?” ขมิ้นยังถามต่อ แต่ฉันส่ายหน้าแทนยังไม่ทันได้เอ่ยตอบโทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้ามาแน่นอนว่าเป็นพี่ภามคนที่ฉันเพิ่งเอ่ยถึงแล้วบอกว่าเขาเข้าเวรอยู่ ฉันหยิบแอร์พอตขึ้นสวมแล้วรับสายที่กำลังเรียกเข้าอยู่ทันที
“ค่ะ”
(กินข้าวหรือยัง?) ปลายสายเอ่ยถามเสียงนุ่มอย่างเช่นครั้งก่อน ๆ ที่เขาโทรมาหรือคุยด้วย
“กำลังไปกินค่ะ จะกินหมูกระทะพี่กินข้าวหรือยัง?” ฉันถามกลับพร้อมกับสายตาที่มองท้องถนน ช่วงนี้เป็นเวลาเลิกงานทำให้บนท้องถนนมีรถอยู่มากมายรวมถึงการจราจรที่เริ่มติดขัด
(ยังครับ เพิ่งไปราวน์กับรุ่นพี่เสร็จ)
“พี่จะกินอะไรไหมจะได้ซื้อเข้าไปให้”
(ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวซื้อข้าวแถวนี้เอาก็ได้ พี่แค่โทรมาถาม)
“แล้วตอนกลับ...”
(เดี๋ยวพี่กลับพร้อมเพื่อนก็ได้ จะได้ไม่ต้องออกมาตอนดึกแต่ว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าพี่มีเรียน...เราไหวไหม?) ช่วงท้ายประโยคพี่ภามถามเสียงเบาคล้ายกับรู้สึกเกรงใจที่ต้องให้ฉันไปรับ
“ไปได้ค่ะ เวลาเดิมหรือเปล่า”
(ครับเวลาเดิม ขับรถอยู่หรือเปล่า?) พี่ภามยังคงชวนคุยต่อเรื่อย ๆ ทั้งยังมีเสียงแทรกเข้ามาเรื่อย ๆ หมายถึงฝั่งเขานะที่มีเสียงแทรกแต่ฝั่งฉันนั้นเงียบกริบแต่รับรู้ถึงสายตาล้อเลียนของขมิ้นที่ลอบมองมาอย่างใส่ใจ
“ขับอยู่ค่ะ”
(งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ขับรถระวังด้วยนะไม่ต้องรีบ)
“รับทราบค่ะ เจอกันพรุ่งนี้”
(...ครับ เจอกันพรุ่งนี้ แต่ถ้ากลับถึงห้องแล้วส่งข้อความบอกพี่ด้วยนะ)
“ได้ค่ะ แค่นี้ก่อนนะ”
(ครับ)
“ทำไมรู้สึกแปลก ๆ ล่ะเนี่ย” มิวายโดนขมิ้นแซวเหมือนเดิม ฉันเองก็เหนื่อยที่จะพูดเลยปล่อยเบลอชวนคุยเรื่องอื่นจนเพื่อนสนิทหัวเราะลั่นเมื่อจับทางถูกว่าฉันนั้นขี้เกียจอธิบาย เมื่อถึงร้านหมูกระทะเราแทบจะลืมสิ้นเรื่องที่แซวกันก่อนหน้านี้และกินหมูกระทะอย่างเอ็นจอย ยิ่งมีสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาแล้วด้วย อากาศเย็น ๆ ยิ่งทำให้เราสนุกมากยิ่งขึ้นเหมือนได้พักผ่อนจริง ๆ
“จะสั่งตับหมูอีกสองชุด มีใครเอาอะไรบ้าง?” ขมิ้นถาม
“เอาหมึกกรอบใหญ่หนึ่ง เอาสามชั้นใหญ่หนึ่ง แล้วก็เอาลูกชิ้นไส้ไข่ปูเล็กหนึ่ง” รีบบอกเพื่อนและสั่งของโปรดตัวเองไปเมื่อเห็นว่าของบนโต๊ะนั้นใกล้หมดแล้ว
“โอเค ใครเอาอะไรอีก” ขมิ้นถามต่อ เพื่อนคนอื่นบอกเมนูที่ตัวเองอยากได้เพิ่มจากนั้นก็รอ ไม่ว่าจะสั่งอะไรมาเพิ่มเมื่อของถูกยกมาเสิร์ฟเราจะแชร์กันอยู่แล้วไม่ว่าใครสั่งอะไรมาก็กินด้วยกันอยู่ดี
“หยุดสามวันจะไปไหนกันไหม?” สายฟ้าเอ่ยถามขึ้นบ้างระหว่างนี้ก็คีบหมูสามชั้นมาวางใส่จานฉันและขมิ้น ส่วนแก้วนั้นนั่งอยู่ไกลสายฟ้าคีบใส่จานไม่ถึงเลยต้องคีบและส่งให้ผ่านหน้าเตา แม้มันจะกวนตีนไปบ้างแต่มันก็สุภาพบุรุษคนหนึ่งเลยนะสายฟ้าน่ะ ติดที่มันชอบแกล้งฉันนี่แหละ
“ฟ้าเริ่มอิ่มใช่ไหม?” ฉันถามเพื่อนอย่างจับผิดเพราะไม่กี่นาทีหลังจากที่มันคีบสามชั้นมาใส่จานให้ฉันมันก็เริ่มคีบมาอีก
“ฮ่า ๆ ๆ บ้าบอจะจับทางเก่งเกินไปแล้ว” สายฟ้าหัวเราะอย่างพอใจเมื่อถูกจับไต๋ได้ เพื่อนคนอื่นก็หัวเราะและแซวมันเสียยกใหญ่ เราทั้งหกคนอยู่ที่ร้านหมูกระทะจนเกือบสามทุ่มก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ขากลับสายฟ้าอาสาไปส่งขมิ้นและแก้วเองเพราะคอนโดฉันและคอนโดเพื่อนอยู่คนละเส้นทางจะได้ไม่ต้องวกไปวนมาให้เสียเวลา
เมื่อตกลงกันได้ฉันก็โบกมือลาเพื่อนและเดินทางกลับคอนโดทันที พรุ่งนี้ฉันว่างทั้งวันเลยงานที่ค้างก็เคลียร์เสร็จแล้ว เข้าไปหาพี่คุณกับพ่อที่บริษัทดีกว่า ไปนอนให้พี่เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนม จะว่าไปคนสวยขาของฉันไม่ติดต่อมาเลยตั้งแต่บินไปหาคุณตาที่ญี่ปุ่น มีแต่พ่อที่บอกว่าแม่สบายดีแต่เพราะงานฝั่งนั้นยังยุ่งเลยไม่ได้ติดต่อฉันมา ไปจะสองเดือนแล้วนะไม่คิดถึงลูกคนนี้บ้างหรือยังไงกัน แบบนี้กลับถึงห้องต้องส่งข้อความไปงอแงแล้ว คิดถึงแม่
“โอ๊ย! ปวดหลัง” เปิดประตูเข้าห้องพักตัวเองได้ก็รีบปิดประตูเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า
“เหงาแฮะ” บ่นกับตัวเองเสียงเบาระหว่างนี้ก็เดินเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมนอนพัก พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าด้วย
“ยังไม่ได้บอกพี่เขาเลยว่าถึงแล้ว” บ่นกับตัวเองเสียงเบาแต่ก็เลือกที่จะเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อนถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ส่งให้อีกฝ่าย บอกว่าถึงบ้านแล้วพรุ่งนี้จะไปรับที่เดิม จากนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจโทรศัพท์อีกเลยกระทั่งโทรศัพท์สั่นแจ้งเตือนเมื่อมีข้อความจากพี่ภามส่งตอบกลับมาสั้น ๆ ว่าครับ
แน่นอนว่าฉันไม่ตอบกลับและนอนกลิ้งไปมาบนเตียงนอน สักพักใหญ่ฉันก็หลับไปเนื่องด้วยความอ่อนเพลียจากการนั่งทำงานตลอดทั้งวัน
- ผู้เขียน
