#คุณภามคะขา 13
“ทำหน้าอย่างกับไม่ได้นอน” คนอาสามารับตั้งแต่เช้าเอ่ยแซวทันทีที่เห็นหน้าฉัน พี่คุณลอบมองเมื่อเห็นว่าฉันยังไม่ตอบแต่ขยับหาที่นั่งเหมาะ ๆ แล้วหลับตาลงช้า ๆ
“ไม่สบายเหรอ?”
“ไม่ใช่ แค่ง่วงน่ะ” เอ่ยตอบหวังให้พี่ชายเพียงคนเดียวคลายกังวล แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างที่ใจคิด
“มีอะไรจะเล่าไหม?”
“ไม่มีค่ะ แต่เย็นนี้ซื้อของไปทำชาบูกินกันเถอะ”
“ได้ไม่มีปัญหา พ่อกับแม่กลับมาเมื่อวานนะตอนนี้พักอยู่”
“อยากกอดคนสวยจัง...” เมื่อมีเรื่องไม่สบายใจคนที่ฉันคิดถึงมักจะเป็นแม่และพ่ออยู่เสมอ และคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ ฉันคือครอบครัว
ตลอดทั้งวันที่อยู่บ้าน พี่ภามยังส่งข้อความมาเรื่อย ๆ ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ เลยบอกอีกฝ่ายว่าฉันกลับบ้านอาจจะไม่ค่อยได้เล่นโทรศัพท์ และเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจไม่ได้เซ้าซี้อะไรแต่เวลาที่เขาทำอะไรเขามักจะถ่ายรูปและส่งข้อความมาหาฉันอยู่ตลอด จวบจนถึงเวลาเย็นหม้อชาบูและเตาไฟฟ้าถูกตั้
