ชีคร้ายซ่อนรัก

ตอนที่ 6จูบร้าย

ลัลนายกแขนขึ้นปาดเช็ดเหงื่อ วันนี้อากาศร้อนอบอ้าว เธอถูกบังคับให้มากวาดขี้ม้าขี้อูฐตั้งแต่เช้ามืด ทั้งเหม็นสาบ ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว บทลงโทษของเขามันใจร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอมากไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้

กลางวันอากาศร้อนจนแทบละลาย รองเท้าที่เธอใส่อยู่ก็เป็นเพียงรองเท้าหุ้มส้นบางๆ ย่ำเท้าเดินทีไรมีความรู้สึกว่าเท้าของเธอกำลังแตกเป็นแผลพุพอง

ทรมาณโคตรๆ

"ท่านหญิง!"

"อามีนา"

อามีนากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเธออย่างทุลักทุเลก่อนหน้านี้ก็เอาเสื้อผ้าแบบรัดกุมมาให้เธอใส่ เพราะชุดที่โดนจับมาทิ้งไว้เมื่อคืนไม่เหมาะที่จะใส่ทำงานเลี้ยงสัตว์

"เอาอาหารมาให้เจ้าค่ะ"

ลัลนามองถาดอาหารที่มีเพียง ผลอินทผาลัมแห้งขนมปังแข็งๆและนมสดหนึ่งแก้ว

"ฉันไม่หิว"

สั่นหน้ามองเมินอาหารในถาด

"กินหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ท่านหญิงไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้า"

ลัลนามองอาหารตรงหน้า หิวมันก็หิวหรอกนะ แต่อาหารแบบนี้เธอกินไม่ลง ไม่อร่อยเลยสักนิด สู้ส้มตำปูปลาร้าที่ไทยก็ไม่ได้

"นางไม่กินก็เอาไปเททิ้ง!"

เสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมา อามีนาต้องรีบถอยหลังออกห่างทั้งคู่ ลัลนาหน้าบูดบึ้งทันทีที่อาดัมเดินเข้ามา เจ้ากรรมนายเวรเมื่อชาติที่แล้วหรือยังไง ชาตินี้ถึงได้ตามมาเอาคืนไม่หยุดหย่อน

"กลับไปทำงานของเธอเถอะอามีนา"

"เจ้าค่ะนายท่าน"

เมื่อเหลือกันอยู่แค่เพียงสองคน ลัลนาก็เมินสายตาไปทางอื่น โกรธ เกลียดเขาเท่าจักรวาล ไม่อยากมองหน้าหล่อๆที่ซ่อนความใจร้ายเอาไว้มากมาย

"ดูสภาพแล้วความอดทนของเธอก็มีไม่น้อย"

"..."

เงียบ! ไม่ต่อปากต่อคำเขา เบือนหน้าไปทางอื่น

หมับ!

แขนเรียวถูกดึงรั้งเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังจะเดินหนีเขาไป

"ไม่มีใครกล้าเดินหนีฉัน"

"ปล่อย!เป็นบ้าป่ะ ในโลกนี้ฉันจะเดินไปตรงไหนโดยที่ไม่ต้องขออนุญาตคุณก็ได้ "

"เธอกล้าด่าฉันเหรอลัลนา"

อาดัมหน้าบึ้งขึ้นมาทันทีเขามองลัลนาอย่างเอาเรื่อง

"อืม ก็แค่โจรป่าเถื่อน ทำไมฉันต้องให้ความเคารพยำเกรงท่าน"

"โจรน่ะ มันพ่อของหล่อนไม่ใช่เหรอ รู้หรือไม่สมบัติที่พ่อของหล่อนขโมยไปมูลค่ามันเป็นร้อยๆล้าน!"

ลัลนาเบิกตากว้างมองหน้าเขาอย่างตกใจ ครั้งแรกคิดเอาไว้ว่าแค่หลักล้าน พอเขามาบอกว่าหลักร้อยล้านทำเอาลัลนาแทบช๊อก สุดท้ายแล้วเธอก็กลายเป็นเบี้ยล่างของเขาวันยังค่ำ

เพราะจุดอ่อนของเธอคือพ่อ

"ลำพังตัวเธอ ค่ายังไม่ถึงดอกเบี้ยของสมบัติพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ"

ลัลนาเริ่มนิ่ง เขาพูดถูกคนไร้ค่าอย่างเธอจะไปมีราคาค่างวดอะไร ในชีวิตมีแต่โดนคนเขาเทมาตลอด

"ถ้าเจอพ่อ..คุณจะทำอย่างไร?"

"ฆ่า!"

ลัลนาถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงตรงหน้าเขาเธอเชื่อว่าเขาทำจริง เมื่อถึงวันนั้นเธอเองก็คงไม่อาจที่จะช่วยพ่อได้ จะช่วยยังไงในเมื่อตอนนี้ตัวของลัลนาเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ไม่! เธอไม่ยอมให้พ่อตายแน่ๆ

"ถ้าจับพ่อได้ได้โปรดไว้ชีวิตพ่อของฉันด้วย"

ยอมอ่อนให้เขาด้วยการเอ่ยปากอ้อนวอน แต่ไม่มีน้ำตาไหลหยดออกมา ลัลนาตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าผู้คนชายโหดร้ายคนนี้เด็ดขาด

"เอาอะไรมาต่อรอง"

เขาใช้สายตาลวนลามเธออยู่ ลัลนากลั้นหายใจ เธอขยะแขยงสายตาแบบนั้นของเขาจนแทบจะอ้วก

"นี่ ฉันถามคุณหน่อยเถอะ ผู้หญิงในฮาเร็มของคุณสิบแปดคนนั่นยังไม่พออีกเหรอ ผู้ชายมักมากอย่างคุณมันน่ารังเกียจ"

แววตาของเธอแสดงถึงความรังเกียจเดียจฉันท์อาดัมออกมาชัดเจน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันรู้สึกสะท้านใจกับสายตากลมโตที่มองเขาอย่างรังเกียจขนาดนั้น จากนั้นความรู้สึกโมโหก็เขามาแทนที่

"มันไม่ใช่เรื่องที่หล่อนจะต้องมาออกความเห็น"

พัง!ลัลนาตั้งใจจะพูดดีเพื่อต่อรองกับเขาอยู่แล้วเชียว แต่เขาจ้องจะเอาเปรียบเธอกระทั่งสายตา

"มานี่!"

"โอ้ย!"

ร่างสูงดึงกระชากเธอเข้าไปในห้องที่ใช้เก็บของ มีสายตาของเหล่าคนงานคนอื่นๆจ้องมองมาเป็นทางเดียวกันราวกับเป็นเรื่องสนุก

ไม่มีใครไม่รู้ว่าผู้เป็นนายกำลังลงโทษหญิงจากเมืองไทยผู้เป็นท่านหญิงคนที่สิบเก้าของฮามาลแห่งนี้

ปัง!

ประตูห้องถูกปิดลง

"จะทำอะไร?"

ลัลนาหันซ้ายแลขวาเพื่อหาช่องทางหนี

"ลงโทษคนปากดีไง"

เขาเดินเข้ามาเรื่อยๆ ลัลนาเดินถอยหลังจนเสียหลักล้มลงไปนอนบนกองฟาง อาดัมทาบทับลงมาทันทีด้วยอารมณ์โทสะ

"อย่านะ อย่า!"

กลิ่นเหงื่อบวกกลิ่นสาบสาวทำเอาบุรุษหน้าเข้มแทบคลั่ง เคืองหล่อนจากเรื่องเมื่อคืนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วตอนนี้เขาจะปลดปล่อยให้ได้

"ไอ้บ้า ปล่อย"

ฮุ๊บ!

ปากของเธอถูกปิดและบดขยี้อย่างรุนแรงด้วยโทสะ สองแขนถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ พยายามดีดดิ้นก็ไร้ผล ลิ้นร้อนร้ายกาจสอดแทรกเข้ามาพัวพันริมฝีปากถูกบดเบียดจนรู้สึกเจ็บแปลบ

ลัลนาพยายามกัดให้โดนลิ้นเขาแต่เขาหลบหลีกอย่างรู้ทัน กลีบปากบางถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง ลัลนารู้สึกว่าโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุน สมองของเธอตื้อ สติกำลังจะดับวูบ ก่อนจะเป็นลมคาจูบร้ายของอาดัมไปในทันที