ชีคร้ายซ่อนรัก

ตอนที่ 5 เธอจะได้ทำอย่างที่ใจต้องการ

"อามีนารบกวนช่วยหยิบหวีมาให้ฉันหน่อย เมื่อครู่ฉันยังไม่ได้หวีผมเลย"

ลัลนาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมเข้านอน รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย แต่ก่อนนั้นคิดว่ามีแต่เมืองไทยเสียอีกที่ผูกมิตรกับดวงอาทิตย์ แต่ที่นี่ยิ่งกว่า กลางวันอากาศร้อนแรงส่วนกลางคืนดีขึ้นมาหน่อย

โชคดีว่าฮาเร็มแห่งนี้ทุกอย่างครบครันทันสมัย มีเครื่องปรับอากาศเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างนับว่าต่างจากที่คิดเอาไว้มาก เสียงย่ำเท้าเดินเข้ามาข้างหลังพร้อมยื่นมือมาช่วยหวีผมให้เธออย่างเบาแผ่ว

ลัลนารู้สึกเคลิบเคลิ้มเพราะคิดว่าอามีนากำลังช่วยสางผมให้เธออยู่

"ขอบใจนะอามีนา ว่าแต่ว่านายท่านของอามีนาเรียงลำดับในการไปพบเมียแต่ละคนอย่างไรเหรอ เอิ่ม ตามลำดับหมายเลขป่ะ แล้วมีการหึงหวงตบตีแย่งชิงกันบ้างมั้ย?"

"เธอกำลังเอ่ยถึงฉันอย่างนั้นหรือ?"

ภาษาไทยชัดแจ๋วทำให้ลัลนารีบหันควับมาหา ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าเป็นใครมาเยือน

"คุณเข้ามาได้ยังไง ไม่มีมารยาท"

ต่อว่าเขาเสร็จก็เชิ่ดหน้าขึ้นทันทีพยายามไม่มองเขาตรงๆ หุ่นล่ำกำยำในชุดคลุมตัวยาวบางเบา ใส่มาอย่างกะเตรียมพร้อมทำอย่างว่า ลัลนาไม่มีวันยอมหรอก เธอไม่ต้องการเป็นเมียของคนแปลกหน้า

"ฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับนางบำเรอของฉัน เสร็จแล้วก็ลุกมาบีบนวดให้ฉันเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย"

เขานอนแผ่ลงไปบนเตียงนอนของลัลนา ลัลนานึกฉุนเพราะเธอไม่อนุญาตและไม่คุ้นสักนิดที่เขากำลังรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

"ไม่! เมื่อยก็ไปหาหมอนวด หรือไม่ก็เมียคนอื่นๆของคุณเพราะฉันจะไม่ทำตามอะไรแบบนั้นกับคุณแน่นอน ฉันไม่ยอมรับการเป็นเมีย นางบำเรอหรือว่าอะไรของคุณทั้งนั้น"

ลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก

"เธอขัดขืนฉันไม่ได้หรอกลัลนา "

เขาล้มตัวลงนอนตะแคงเอามือเท้าศีรษะ สายตาดูดวิญญาณที่ส่งมาทำเอาลัลนากำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกแผดเผาให้หลอมละลายไหม้เป็นเถ้าธุรี ทำไมคนอาหรับถึงได้หล่อดูดีราวกับถูกพระเจ้าปั้นขึ้นมาเองกับมือ

แม้จะมีหนวดเคราก็ไม่ถึงกับน่าเกลียดอามีนาบอกว่าอาดัมเป็นลูกครึ่งอังกฤษ ดังนั้นหน้าตาของเขาแม้จะคมคายแต่สีผิวกลับขาวสะอาดตา เขาเหมือนเทพบุตรในนิยายที่เธอชอบอ่าน

ก็แค่หน้าตาเท่านั้นแหละยังไงก็กลบความป่าเถื่อนของเขาไม่ได้อยู่ดี

"ทำไมถึงมั่นใจอะไรปานนั้น เป็นถึงผู้นำสูงสุดของที่นี่กะอีแค่ปัญญายอมให้ผู้หญิงมีอะไรด้วยแบบเต็มใจยังไม่มี"

ลัลนาดักทางเขาไว้ก่อน ความจริงก็แอบหวั่นใจอยู่ไม่น้อย หากเขาลงมือข่มขืนเธอขึ้นมาจริงๆ ยังไงๆก็ไม่อาจจะห้ามได้ หมายถึงห้ามหัวใจตัวเองต่างหาก หล่อขนาดนี้เธอน่าจะดีดดิ้นได้ไม่ถึงห้าวิ

"หญิงไทยเป็นแบบนี้ทุกคนหรือไม่?"

"ไม่ทราบ!"

"เตือนไว้ก่อนว่าการขัดใจฉันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีของเธอ"

สีหน้าของเขาเริ่มแสดงออกมาว่ากำลังไม่สบอารมณ์ที่โดนขัดใจ

"ฉันยอมไปเป็นคนงานเลี้ยงอูฐเลี้ยงม้า ดีกว่ายอมเป็นเมียของท่าน"

หน้าสวยหวานเชิ่ดขึ้นอย่างดื้อดึง

"งั้นหรือ"

ผุดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ลัลนาไม่ชอบยิ้มซ่อนเร้นแบบนี้ของอาดัมเลยสักนิดเพราะมันแฝงความน่ากลัวเอาไว้

"ใช่!"

ตอบแบบทะลุกลางปล้องทำท่าทำทางตั้งท่าพร้อมฟาดกลับใส่เขา

"เธอจะได้ทำอย่างที่ใจต้องการ ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาเดี๋ยวนี้!"

ลัลนาเริ่มเลิ่กลั่ก

"เจ้าค่ะนายท่าน"

นอกจากอามีนาจะเข้ามาแล้วเหล่าชายฉกรรจ์ที่ทำหน้าที่เป็นองครักษ์ก็กรูกันเข้ามาด้วยประมาณสองสามคน ลัลนาหน้าถอดสีนึกกลัวขึ้นมาเพราะไม่รู้ว่าอาดัมกำลังจะทำอะไรกับเธอกันแน่

"พานางไปขังไว้ในคอกเลี้ยงม้า ให้นางเป็นคนเลี้ยงม้าจนกว่านางจำยอมทำตามคำสั่งของเรา"

"ห้ะ!อะไรนะ มีสิทธิ์อะไร ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไอ้คนเถื่อน ไอ้โจรบ้า ปล่อยนะ"

อาดัมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยแปดสิบห้า เขาจ้องลัลนาด้วยสายตาแบบผู้มีชัยอย่างคนที่มีอำนาจเหนือกว่า ลัลนามองเขาอย่างเคียดแค้นจนลูกกะตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

ร่างเล็กถูกลากออกไป พร้อมกับเสียงกรีดร้องโวยวาย เขาชั่วร้าย โหดเหี้ยมและป่าเถื่อนเกินไปที่เธอจะทานทนแล้วจริงๆ

"นายท่านเจ้าคะ ได้โปรดอภัยให้ท่านหญิงเถิดเจ้าค่ะ "

อามีนาคุกเข่าลงขอความเห็นใจแทนผู้เป็นนาย

"หากเห็นใจนางก็ไปกล่อมให้นางยอมเราดีๆ"

กล่าวจบอาดัมก็เดินออกไป หน้าของเขายังคงแดงก่ำอารมณ์โกรธยังไม่สร่างซา เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่โดนผู้หญิงปฏิเสธการนอนร่วมเตียงกับเขา หญิงไทยผู้นี้ช่างอวดดี ดื้อรั้นและท้าทาย ดี เขาจะทำให้นางคลานเข่ามาหาขอร้องอ้อนวอนขอความรักจากเขาเอง