ชีคร้ายซ่อนรัก

ปลงใจ

"ท่านหญิงฟื้นแล้ว.."

อามีนายิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นผู้เป็นนายสาวลืมตาขึ้น

ลัลนาพยายามกวาดสายตาไปรอบๆ เธอแอบภาวนาว่าตื่นครั้งใดขอให้ตื่นขึ้นมาในห้องนอนของเธอที่เมืองไทย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดขอให้เป็นเพียงแค่ความฝัน

ทว่า วันแล้ววันเล่าที่ตอกย้ำให้เธอรับรู้ว่า เธอยังคงอยู่ในฝันร้าย

คิดถึงเมืองไทย คิดถึงคุณป้า ป้าคนเดียวที่เธอหลงเหลืออยู่ในชีวิตถ้าไม่นับพ่อ

"ไม่ใช่ฝันเหรออามีนา?"

"ฝัน..อย่างไรหรือเจ้าคะ"

ลัลนาพยายามดันกายลุกขึ้น เธออยู่ในชุดคลุมบางเบาตัวยาวสีขาวพริ้ว ความรู้สึกแรกหลังจากที่ตื่นขึ้น ร่างกายของเธออ่อนเพลียราวกับว่าร่างจะแหลกสลายเป็นเสี่ยงๆ

หัวของเธอปวดหนึบ หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับ

"ทานยาสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะท่านหญิง"

เป็นไข้! ใช่ ถึงไม่ใช่หมอ ลัลนาก็พอจะรู้ว่าเธอกำลังป่วยเพราะถูกบังคับให้ทำงานในคอกม้าท่ามกลางแสงแดดแผดเผา ร่างกายปรับไม่ทันเลยทำให้ป่วย

"นายท่านเพิ่งออกไปเจ้าค่ะ"

"หมายถึง..."

"เมื่อคืนนายท่านนอนเฝ้าท่านหญิงทั้งคืน เพราะท่านหญิงตัวร้อนมาก"

"ตัวร้อน ใครเช็ดตัวให้ฉันอามีนาใช่มั้ย?"

ลัลนาลนลานถามพรางพยายามนึกย้อนความทรงจำไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่แล้วนึกยังไงๆก็นึกไม่ออกอยู่ดี

"เปล่าเจ้าค่ะ นายท่านทำเองทั้งหมด"

ห๊า! ลัลนาอ้าปากเหวอ ภาวนาให้สิ่งที่อามีนาพูดออกมาเป็นเธอที่ฟังผิดเพี้ยนไปเอง เป็นเช่นนั้น เขาก็เห็นของเธอทั้งหมดสินะ อิตาบ้าฉวยโอกาสแม้กระทั่งตอนหลับ

เผลอเอามือทาบปากตัวเองนึกถึงตอนที่โดนเขาจูบ แม้ว่าไม่ใช่จูบแรกก็เป็นจูบเธอที่ไม่ได้เต็มใจสักนิด

"ไม่จริง"

"จริงเจ้าค่ะ นายท่านบอกว่าไม่ต้องให้นายหญิงลงไปทำงานที่คอกม้าแล้วเจ้าค่ะ"

"แล้วเขาไปไหน?"

ชะเง้อมองไปตรงประตูห้อง

"ไปทำงานเจ้าค่ะ นายท่านมีงานมากมายที่ต้องทำ ปกติแล้วจะไม่ค่อยมาพักที่นี่เท่าไหร่ แต่เพราะช่วงนี้มีท่านอยู่ นายท่านเลยมาพักบ่อยๆ "

เหอะ!มาทรมานฉันนะสิไม่ว่า โรคจิตสิ้นดี!ไม่มีอะไรที่เธอต้องคิดบวกสำหรับคนพันนั้น

"แล้วเมียคนอื่นๆของเขาล่ะ?"

"ส่วนมากเป็นบุตรของเหล่าขุนนางที่เมืองกามาร์ส่งมาเป็นอนุเจ้าค่ะ ถ้าเป็นสมัยก่อนก็คงเป็นพระสนม นายท่านยังไม่มีภรรยาเอก ทุกคนที่เข้ามาจึงเป็นได้แค่ภรรยารองพวกเราจะเรียกว่าท่านหญิงและตามด้วยหมายเลขลำดับเจ้าค่ะ"

งั้นฉันก็คือท่านหญิงสิบเก้า เลขสวยด้วยแหะ! ลัลนาประชดตัวเอง

"ทำไมต้องมีฐานะเป็นถึงพระสนม"

ลัลนาถามต่ออย่างสนใจ อย่างน้อยเธอก็ควรมีข้อมูลของคนที่ลักพาตัวเธอมา ออกไปได้เมื่อไหร่จะได้ไปแจ้งความถูก เผื่อว่า...รอดกลับไปได้อ่ะนะ

"ก็ท่านอาดัมคือชีคแห่งเมืองการ์มานี่เจ้าคะ"

ชีค! ให้ตายเถอะเขาคือเจ้าชายกระนั้นหรือ ที่เธอด่าเขาหยาบๆคายๆเขาไม่ส่งเธอไปประหารก็ถือว่าบุญแล้ว

"เขา เขาเป็นเจ้าชาย.."

ยกมือขึ้นทาบอกหัวใจแทบกระดอนออกมาเมื่อรู้ถึงฐานะอันแท้จริง เขาไม่ใช่แค่สูงส่งแต่เขาสูงศักดิ์ ไม่แปลกถึงมีเมียยั้วเยี้ยเต็มไปหมด ประเทศแถบนี้เป็นเหมือนในนิยายไม่มีผิด

เหล่านางบำเรอในฮาเร็ม คงจะเป็นเรื่องจริงไม่ต่างจากในนิยาย

"แต่ก่อนใช่เจ้าค่ะ แต่ท่านลาออกจากฐานันดรศักดิ์แล้ว ดังนั้นตอนนี้ก็เป็นเพียงนายท่านของที่นี่ แต่ก็ไม่ได้แตกต่างจากตำแหน่งเดิมหรอกเจ้าค่ะ ประชาชนที่นี่ก็มองนายท่านเป็นชีคอาดัมเหมือนเดิม"

ลัลนานั่งฟังเรื่องราวผ่านการบอกเล่าของอามีนาอย่างตั้งใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องชีวิตส่วนตัวหรือบทบาททางการเมือง รวมไปถึงเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จร่ำรวยจนติดอันดับเศรษฐีในทวีปนี้

ไม่เว้นเรื่องเชื้อพระวงศ์และเรื่องจุดเริ่มต้นของเขาที่ย้ายมาบุกเบิกเมืองฮามาลแห่งนี้

"ก็เก่งเอาเรื่องอยู่"

ลัลนานึกชม เธอนั่งเท้าคางทำตาปริบๆพยักหน้าหงึกๆ

"นายท่านไม่เคยพาท่านหญิงผู้ใดเข้ามาในฮามาลแห่งนี้ด้วยตัวเอง สิบแปดคนในฮาเร็มล้วนถูกจัดแจงมาทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นแล้วท่านหญิงอย่าน้อยใจไปเลยนะเจ้าคะ เป็นเกียรติของท่านหญิงแล้วที่นายท่านเอ็นดูมากกว่าผู้ใด"

ลัลนาแอบเบ้ปาก เธอมาในฐานะจำเลยเขาไม่ตั้งใจพาเธอมาเองสักหน่อย เรื่องหนักใจต่อไปนี้ไม่ใช่เรื่องหยุมหยิมเหล่านี้ เธอต้องทำตัวใหม่

ขืนยังดื้อดึงเขาพร้อมจะทำร้ายเธอได้ทุกเวลาและที่สำคัญเธอไม่อยากกลับไปที่คอกม้าอีกแล้วเข็ดจนตาย

การแข็งข้อกับอาดัมลัลนารู้แล้วว่าเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเอาซะเลย

ทว่า

ทำอย่างไรดีนะ เสแสร้งแกล้งเอาอกเอาใจอย่างไรไม่ให้เขาเอาเปรียบทางร่างกายได้และไม่ให้อาดัมผู้นั้นจับได้ว่าเป็นแค่การแสดง

"ก็ได้ ฉันจะลองเป็นคนอ่อนโยนยอมปรนนิบัตินายท่านของยูดู"

คิดอย่างปลงใจ เผื่อว่าเขาไว้ใจเธอขึ้นมาจริงๆไม่ใช่แค่ช่วยพ่อแต่ช่วยให้หาหนทางหนีออกไปจากที่นี่ได้เหมือนกัน

"จริงหรือเจ้าคะ ท่านหญิงคิดถูกแล้วเจ้าค่ะ"

สาวใช้อามีนายิ้มร่าอย่างดีใจที่ทำตามคำสั่งของนายท่านเรื่องมากล่อมให้ลัลนายอมจำนนต่อเขาสำเร็จ

เห้อ!

ส่วนเรื่องของพ่อ ลัลนายังหนักใจนึกเป็นห่วงผู้เป็นบิดาอยู่เหมือนกัน เธอมาอยู่ที่นี่หลายวันแล้วแต่ยังไม่มีข่าวคราวของพ่อเลย

'พ่อยังปลอดภัยดีอยู่ใช่มั้ยคะ'

อีกใจยังไม่อยากเชื่อว่าพ่อจะกล้าทำ มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ พ่อไม่น่าจะกล้าขโมยของมีค่ามูลค่าร้อยล้านขนาดนั้น ถึงพ่อจะชอบเข้าบ่อนเล่นการพนันแต่ท่านก็ไม่เคยมีนิสัยขี้ขโมย ประวัติเรื่องแบบนั้นแทบจะไม่มีเลย

ลัลนาต้องเริ่มสืบจากตรงไหนก่อนดีเพื่อคืนความยุติธรรมให้พ่อได้ และเพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากตำแหน่งที่ไม่ต้องการนี้ด้วย เธอไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับคนที่นี่ทั้งนั้น

ลัลนาอยากกลับไทย อยากกลับไปใช้ชีวิตในประเทศที่สตรีมีอิสระเสรีภาพมากกว่านี้ ไม่ใช่หลายผัวหลายเมียแบบที่นี่ ลัลนารับไม่ได้ไม่ได้สักนิด