ชีคร้ายซ่อนรัก

ตอนที่3 ท่านหญิงคนที่สิบเก้า

"นางเหมือนผู้หญิงชั่วร้ายที่เอาแต่ต่อปากต่อคำกับบุรุษ ไม่เหมือนผู้หญิงในฮามาลเลยสักคน"

"นางต่างบ้านต่างเมืองมาไม่เข้าใจธรรมเนียมของที่นี่ เฝ้านางเอาไว้ให้ดีอย่าให้หนีออกไปได้อีก มิเช่นนั้นเราจะตัดแขนตัดขาของลูกน้องเจ้าอาลี"

อาดัมหันมามองอาลีและเหล่าลูกน้องด้วยสายตาที่ไม่ใช่แค่ขู่ ทุกคนรู้ดีว่าคนอย่างอาดัมเวลาโหดเหี้ยมนั้นก็ไม่เป็นสองรองใคร

"แล้วถ้าไม่เจอล่ะท่าน?"

"ต้องเจอเท่านั้น!"

สิ้นเสียงยื่นคำขาดทุกคนก็โค้งตัวลงเป็นการรับคำสั่งก่อนจะแยกย้ายกันออกไปทำตามหน้าที่

มารดาของอาดัมเป็นคนอังกฤษ บิดาของอาดัมหรือสุลต่านองค์ก่อนเมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์ลง พี่ชายของเขาอัฟซาก็ขึ้นครองราชย์พร้อมกับร่างกฏหมายใหม่ออกมาว่าเชื้อพระวงศ์ต้องเป็นคนที่มีเลือดเนื้อและเชื้อชาติการ์มาร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้น องค์ชายที่มีมารดาเป็นคนต่างชาติต่างก็ถูกถอดออกจากฐานันดร แม้ว่าชีคอาดัมในตอนนั้นจะได้รับการยกเว้นเพราะเป็นคนโปรดของพระเชษฐา

ทว่า

อาดัม อัล คาร์โล ไม่ต้องการ พระเชษฐาจึงมอบแผ่นดินฮามาลให้อาดัมดูแล ซึ่งตอนนั้นเป็นเพียงเมืองซบเซาทุกพื้นที่เต็มไปด้วยความยากไร้ของผู้คน

พออาดัมเข้ามาดูแล ปรับเปลื่ยนผืนทะเลทรายอันอ้างว้างแห้งแล้งให้เป็นแหล่งที่ทำกิน ธุรกิจหลักของฮามาล คือเปิดโรงแรมที่พักสุดหรูให้เหล่านักท่องเที่ยวทั่วโลกเข้ามาเยี่ยมชมเมืองได้ และธุรกิจรองคือการค้าส่งออกน้ำมันดิบทำรายได้สูงริบลิ่วจนทำให้ฮามาลเจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ กระทั่งจนถึงตอนนี้เมืองฮามาลไม่ใช่เป็นแผ่นดินที่ยากไร้อีกต่อไป

"อามีนา เข้ามานี่"

ลัลนากวักมือเรียกหญิงสาวอายุสิบแปดที่ถูกส่งมาเฝ้าเธอ

"ท่านหญิงต้องการสิ่งใดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?"

"ท่านหญิงคือ?"

ลัลนาแปลกใจเพราะคำนำหน้าที่สาวใช้ผู้นี้เรียกเธอมันเหมือนกับคนมีตำแหน่ง โล่งใจว่าอามีนาคนนี้สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษกับเธอได้เป็นอย่างดี

"ผู้หญิงที่มาเป็นเมียของนายท่านก็เป็นท่านหญิงหมดแหล่ะเจ้าค่ะ"

ลัลนาทำหน้าเหลอหลา

"ฉันคือเมียของนายท่านของยูอย่างนั้นเหรออามีนา เขาบอกยูแบบนั้นหรือ?"

"ก็ฮาเร็มหลังนี้เป็นฮาเร็มหลังที่สิบเก้าของนายท่าน"

"ว้อช! หลังที่สิบเก้าหมายถึงเมียคนที่สิบเก้าใช่ป่ะ?"

ลัลนายกมือขึ้นทาบอก ให้ตายเถอะโรบิน! เธอชังคนหลายใจเป็นหนักหนา ประเทศไทยชายไทยมีเมียสองคนโดนสาปแช่งยันลูกบวช แต่นี้สิบเก้าคน สิบเก้าคนเลยนะลัลนา!

"เหตุใดท่านหญิงถึงได้ดูตกใจ นายท่านมีแค่สิบเก้าคนถือว่าน้อยมาก ดูอย่างท่านอาลีองครักษ์ของนายท่านมีถึงสามสิบคนเลยนะเจ้าคะ"

"สามสิบคน!"

ลัลนาจะวูบ หนีเสือมาปะไดโนเสาร์เต่าล้านปี นี่เธอต้องกลายมาเป็นนางบำเรอคนที่สิบเก้าของไอ้โจรที่ลักพาตัวเธอมากระนั้นหรือ พ่อนะพ่อไม่น่าทำแบบนี้เลย รู้มั้ยว่าตอนนี้หนูต้องมารับกรรมแทนพ่อ

"เจ้าค่ะ"

"อามีนา ที่นี่ประเทศอะไร?"

"ที่นี่คือเมืองฮามาลรัฐหนึ่งของอาหรับเจ้าค่ะ"

"อืม...ออกไปเถอะ ฉันขอเวลาทำใจชั่วครู่"

ลัลนาพยักหน้าพร้อมกับโบกมือไล่ให้อามีนาออกไปก่อน เธออยากจะจัดการกับอารมณ์สับสนของตัวเองตอนนี้เพราะไม่รู้จะต้องเริ่มทำใจให้ปลงจากตรงไหนก่อนดี

"ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านอาลีบอกให้อามีนาคอยเฝ้าท่านไว้ ถ้าทำท่านหนีไปอีกนายท่านจะจับทุกคนไปตัดขา"

"ตัดขา!"

จึ้งแล้วจึ้งอีก นี่มันเมืองหรือนรกบนดินกันแน่ให้ตายเถอะ

"เจ้าค่ะ"

มันจะป่าเถื่อนกันเกินไปแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ลัลนาสมควรอยู่นานๆ แม้ว่าตอนนี้จะหนีไปไม่ได้ แต่ลัลนาจะไม่เลิกล้มความตั้งใจเธอจะหนีไปให้ได้ เธอจะไม่ยอมอยู่ในเมืองที่ผู้หญิงไร้ตัวตนเช่นนี้เด็ดขาด

"งั้นตอนนี้ไปไหนได้บ้าง?"

"ตอนนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านหญิงถูกจำกัดบริเวณ"

ลัลนาทรุดนั่งลงอย่างคนที่หมดแรง โชคชะตาของเธอในชาตินี้คงจะจบเพียงแค่นี้แล้วจริงๆ เธอเชื่อว่าพ่อไม่มีวันกลับมาที่นี่แน่ ลัลนาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อถึงได้ทำเช่นนี้

อยากรวยไว ลัลนาเข้าใจว่าท่านพยายามหาเงินมาตลอด พ่อรักเงิน ติดการพนันและชอบเข้าบ่อนเป็นชีวิตจิตใจ ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่าจะข้ามประเทศมาทำร้ายๆถึงที่นี่ พ่อผิดลัลนารู้ เพียงแต่ไม่เข้าใจวิธีที่หาเงินโดยใช้ทางลัดและเสี่ยงกับชีวิตอย่างนี้

ถึงพ่อจะมีจิตสำนึกสักนิดที่อยากจะมาช่วย แต่ในใจลึกๆลัลนาก็ไม่อยากให้ท่านมาอยู่ดีเพราะมาเท่ากับมาหาความตายเท่านั้น โจรพวกนี้โหดมาก เป็นกลุ่มหัวรุนแรงหรือไม่ก็ไม่อาจจะรู้ได้